Σύγχρονη ελληνική Εκκλησία και σύγχρονοι γέροντες (αναδημοσίευση)

Ένα σχόλιο σε αυτό που διάβασα και παραπέμπει ο δεσμός :
Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή: Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ (υπό Αθανασίου Σακαρέλλου)

Kyprianos Christodoulides είπε...
Γενικά και, κατά κάποιο τρόπο, αφοριστικά, θα ήθελα να σημειώσω το εξής, που αφορά στη στροφή προς τα πατερικά κείμενα, αφορμής γενομένης, από τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη.

Χρειάζεται προσοχή, διότι, αν η Αγία Γραφή και ειδικότερα η Καινή Διαθήκη, έδωσε την αφορμή, ώστε να αναδυθούν οι διάφοροι αιρετικοί, που ερμήνευαν κακώς τα νοήματα σε επιλεκτικώς αποσπώμενα εδάφια, το ίδιο εύκολα, μάλιστα δε κατά συρροή, μπορούν να προκύψουν και εκείνοι, οι οποίοι κατά την ιδίαν γνώμη θα ερμηνεύουν πλείστα όσα εδάφια των εκκλησιαστικών πατέρων.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μετανεωτερικός ψυχοθεολόγος π. Βασίλειος Θερμός, όπου, γράφοντας ειδικό κεφάλαιο στο πρόσφατα εκδοθέν συλλογικό βιβλίο "Χριστιανική ζωή και σεξουαλικές σχέσεις", μεταξύ άλλων, μας λέει :

"[…] Δεδομένο εἶναι ὅτι τὸ νὰ ἀνακαλύψει κάποιος νέος τὴν ὁμοφυλόφιλη ἕλξη μέσα του συνιστᾶ ἀσθένεια τῆς φύσεως καὶ ὄχι τοῦ προσώπου. Ἀσθένεια τοῦ προσώπου, δηλαδὴ τῆς ὑποστάσεως, σχετίζεται μὲ τὸ γνωμικὸ θέλημα, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλεύθερη χρήση τῶν ἰδιωμάτων τῆς φύσεως. Στὴν περίπτωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὅμως ἔχουμε ἀλλοίωση πρὶν κἂν τὸ ζήτημα φθάσει στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου. […]" (σελ. 169).

Μετά από μια τόσο αυθάδη στρέβλωση των θεολογικών Γραφών και ιερών γραμμάτων της Εκκλησίας, όπου σαφώς δηλώνεται η προτεραιότητα του προσώπου έναντι της φύσεως, αντιλαμβάνεται κανείς τι άλλο θα προκύψει. Το πρόσωπο, μας λέει ο ψυχοθεολόγος, είναι άσπιλο και αμόλυντο, δεν προσβλήθηκε από την πτώση των Πρωτοπλάστων. Αντίθετα, χάλασε, αμαυρώθηκε η φύση !

Τι, λοιπόν, χρείαν έχομε των αγίων πατέρων και των Γραφών και "36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;" (Μκ. η΄). Οι εκσυγχρονισμένοι θεολόγοι αυτά δεν τα προσέχουν. Προτιμούν τις ψυχοδυναμικές απαντήσεις της ψυχιατρικής με προσμίξεις θεολογικές και δια της γραφίδος π. Βασιλείου αποφαίνονται :
«Ὅμως ὁ σημερινὸς ἐκκλησιαστικὸς λόγος περὶ ὁμοφυλοφιλίας πρέπει νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ πάθος ἀλλὰ κατάσταση· ὅτι δὲν χωρᾶ στὶς παραδοσιακὲς φόρμες ποὺ διαθέτουμε μέχρι τώρα γιὰ νὰ περιγράψουμε τὰ πνευματικὰ προβλήματα· ὅτι πρόκειται γιὰ μία μοναδικὴ πραγματικότητα ἀσύμμετρη, γιὰ τὴν ὁποία ὀφείλει νὰ γίνει θεωρητικὴ ἐργασία μὲ στόχο νὰ τὴν κατανοήσουμε. » […] (Σημ. Βλέπε σελ. 176 του μνημονευθέντος βιβλίου).