Ο σεβαστός πανεπιστημιακός πατήρ Θεώδορος Ζήσης προέβη σε μια απολογητικού τύπου ομιλία, όπου και αποσαφήνισε τη θέση του ως προς τη σχέση που είχε με το οικουμενικό Πατριαρχείο κατά το διάστημα 1970 - 1992. Από το 1993 η στάση του άλλαξε ριζικά και ήδη προΐσταται του αγώνα κατά της αίρεσης του οικουμενισμού και του ολισθηρού δρόμου τον οποίο οδεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Δρόμος ο οποίος ακολουθείται σχολαστικά και με πάσαν επιμέλεια πολύ πριν το 1970. Δεν φαίνεται όμως αυτό να τον απασχολεί.
Στη συνέχεια έδωσε μερικές απαραίτητες εξηγήσεις για την κάρτα του πολίτη. Διότι, είπε, υπάρχουν πολλοί που δεν κατανοούν : "Λένε πράγματα που λέω, αλλά δεν τα λέω", τόνισε, για να συνεχίσει με τα κατωτέρω:
"Το θέμα της κάρτας του πολίτη ως πολιτική πράξη μας απασχολεί όλους (...) και αν εγίνετο μια καθαρή κίνηση εναντίον της κάρτας του πολίτη ως πολιτική πράξη ασφαλώς και θα ήμουν κι εγώ εναντίον της κάρτας του πολίτη. Αλλά επειδή η κάρτα συνδέθηκε με θεολογικές προεκτάσεις και θεολογικά θέματα (: αντίχριστος, 666, σφραγίσματα) και με τα έσχατα εγώ έχω επιφυλάξεις. Στο θεολογικό θέμα δεν παίρνω θέση, έχω επιφυλάξεις".
Εμείς λοιπόν δεν θα πούμε αυτά που δεν λέει ο π. Θεόδωρος. Αλλά δεν είναι δυνατόν να μη τον ερωτήσουμε :
Στην περίπτωση όπου θα εγίνετο μια καθαρή κίνηση εναντίον της κάρτας του πολίτη ως πολιτική πράξη, στην οποία και θα συμμετείχε διότι είναι αντίθετος, όπως είπε, υπό ποίαν ιδιότητα θα συμμετείχε; Θα συμμετείχε ως πολίτης με ιερατική αμφίεση; Ως ιερέας με πολιτικήν περιβολή; Ως απλούς ιερεύς ή ως απλούς πολίτης; Με ποίαν ιδιότητα θα συμμετείχε;
Θα γνωρίζει ασφαλώς ο π. Θεόδωρος ότι ο οικουμενισμός δεν είναι μια αμιγής (παρα)θρησκευτική θεωρία. Έχει σαφέστατη πολιτική πρακτική. Δηλαδή προεκτάσεις, οι οποίες όχι μόνο τον ενισχύουν ηθικά, αλλά του παρέχουν αφειδώς την οικονομική στήριξη. Τα δυο σκέλη, οι δυο πυλώνες, της νέας υδροχοϊκής εποχής είναι ακριβώς αυτό : Ο οικουμενισμός και η παγκοσμιοποίηση. Το καθένα μόνο του δεν στέκει. Συνεπώς, με τον ισχυρισμό, "αν εγίνετο μια καθαρή κίνηση εναντίον της κάρτας του πολίτη ως πολιτική πράξη ασφαλώς και θα ήμουν κι εγώ εναντίον", δεν τολμά να πει αυτό που αφ΄ εαυτού φωνάζει. Ο αντιοικουμενισμός δεν είναι μόνο, και δεν μπορεί να είναι μόνο, μια καθαρή θρησκευτικοθεολογική κίνηση χωρίς πολιτικές παραμέτρους τις οποίες οφείλουμε να βλέπουμε. Αν τις αγνοήσουμε και ασχοληθούμε μόνο με τα θεολογικά, τότε είναι σαν να βρισκόμαστε εμείς στη θέση εκείνων που έθεσαν το γνωστό ερώτημα : "έξεστιν δούναι κήνσον Καίσαρι ή ού;".
Εμείς δεν θέτουμε τέτοιο ερώτημα και φρονούμε, ο αντιοικουμενισμός δεν μπορεί να κάνει "τα στραβά μάτια" στις σκοτεινές πολιτικές διαπλοκές της παγκοσμιοποίησης με τον οικουμενισμό, χωρίς να αναλαμβάνει τις όποιες συνέπειες τυχόν προκύψουν.
Ας μην κατηγορεί λοιπόν κανένα ο π. Θεόδωρος ότι του "βάζει λόγια στο στόμα του", επειδή "δεν τα λέει". Τά λένε μόνα τους τα πράγματα, τα γεγονότα, και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη βάσανος του νου προς κατανόηση.
Όσον δε αφορά στην εμπλοκή των εσχάτων με την κάρτα τούτο μόνο, το οποίο άλλωστε μπορεί να παραλειφθεί. Τα έσχατα είναι και παρόντα (ορατά), αλλά και απόντα (αόρατα). Τα ορατά ακολουθούν την πορεία τους η οποία έχει ημερομηνία - φυσικά άγνωστη - λήξεως. Όπως ακριβώς είχε τη λήξη της κάθε ημέρα της Δημιουργίας όταν έφθανε στο τέλος της : "Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωΐ, ημέρα μία ... ημέρα δευτέρα ... ημέρα τρίτη" και τα εξής. Οι αριθμοί, όπως οι ημέρες, έχουν τη λήξη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου