Ηθικιστικά ψευδοδιλήμματα και υποκριτικά ερωτήματα σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις

Περισσότερες λεπτομέρειες http://apotixisi.blogspot.com/2011/04/p_07.html

Ένας ανώνυμος σχολιαστής έγραψε,

Ανώνυμος :
"Ο κ.Μπαλογιάννης είναι ο πλέον επαΐων και όταν μιλάει για εγκεφαλικό θάνατο ξέρει τι εννοεί, μιλάει για αποδεδειγμένη μακρόχρονη παύση αιματώσεως του εγκεφάλου και έναρξη μη αναστρέψιμων διεργασιών νεκρώσεως και αυτολύσεως ιστών εγκεφάλου και έπειτα λοιπών οργάνων του σώματος και ό,τι άλλο αυτός εννοεί και περιγράφει στις επιστημονικές του εργασίες."

και θεώρησα σκόπιμο να διαλευκάνω κάποια ζητήματα.

Κυπριανός Χ:
Συγγνώμη, αλλά θα μου επιτρέψετε να δώσω μερικές διευκρινίσεις.

Δεν αμφισβητεί κανείς την επιστημονική κατάρτηση του καθηγητή κ. Μπαλογιάννη.

Αυτά που αναφέρει ο ανώνυμος σχολιαστής, επίσης, δεν αμφισβητούνται.
(Βλ. http://apotixisi.blogspot.com/2011/04/p_07.html
Όλα όμως αυτά είναι ευρήματα επί ασθενών με μακροχρόνια εγκεφαλική βλάβη, οι οποίοι σε πρώιμο στάδιο, και μάλιστα λίαν πρώιμο, έχουν χαρακτηρισθεί εγκεφαλικά "νεκροί". Υπάρχουν περιπτώσεις ασθενών που διαγνώσθηκαν εγκεφαλικά "νεκροί", στη συνέχεια όμως η κατάστασή τους άλλαξε.

Το ενδεχόμενο αυτό της εσφαλμένης διάγνωσης, που δεν είναι άλλωστε σπάνιο στα αφορώντα την Ιατρική (σημ. χαρακτηριστικό "λάθος", αν και ποτέ δεν ομολογήθηκε, η μετάβαση του τεθνεώτος αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου για μεταμόσχευση), μας υποχρεώνει να είμαστε επιφυλακτικοί. Διατρέχουμε πάντοτε τον κίνδυνο της "υπερδιάγνωσης".

Τα περιστατικά των διεγνωσμένων εγκεφαλικά "νεκρών" απαιτούν την επιβεβαίωσή τους και αυτή παρέχεται μόνο με την πάροδο του χρόνου. Χρειάζονται τουλάχιστον 15 ημέρες για να πιστοποιηθεί το μέγεθος της εγκεφαλικής βλάβης, Γι΄ αυτό στο παρελθόν, όταν είχαμε ασθενείς με εγκεφαλικά επεισόδια, απαντούσαμε στα πιεστικά ερωτήματα των συγγενών για την κατάσταση του ασθενών ότι δεν μπορούμε να δώσουμε ασφαλή πρόγνωση.

Σήμερα, με τις νέες διαγνωστικές μεθόδους η πρόγνωση παραμένει σχεδόν η αυτή, με εξαίρεση τα περιστατικά όπου επεμβαίνουμε χειρουργικά, αλλά τούτο δεν το λένε οι ειδικοί που περιθάλπτουν ασθενείς με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις ή άλλου είδους εγκεφαλικές βλάβες. Επείγονται να αποφύγουν περιπτώσεις που θα καταλήξουν στα υπό του κυρίου Μπαλογιάννη περιγραφόμενα παθολογοανατομικά ή και κλινικά ευρήματα (σημ. από τα οποία απουσιάζει η γνωστή ιστορία με εγκεφαλικά "νεκρή" έγκυο που έφερε εις πέρας εγκυμοσύνη).

Η απάντηση (: τώρα τι κάνουμε;) σε αυτού του είδους τα ερωτήματα, δηλαδή των περιπτώσεων μη ανάνηψης από την εγκεφαλική βλάβη, δεν διαφέρει από τις περιπτώσεις άλλων ασθενών, παραδείγματος χάριν, από νεοπλασίες. Τους οποίους θα χειρουργήσουμε άπαξ, δις ή τρις, θα καταφύγουμε στην παράλληλη χημειοθεραπεία, στο τέλος όμως θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά : Άλλο τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, θα πούμε, για να συνεχίσουμε με συμπτωματική θεραπεία (χορήγηση ορών και άλλα).

Θα μας κατηγορήσει κανείς για παράλειψη καθήκοντος ή ακόμη για έμμεση (παθητική) ευθανασία; Όταν εξαντλούνται όλα τα θεραπευτικά και ενδεδειγμένα μέσα, ο ασθενής αναπότρεπτα εγκαταλείπεται και πλέον "δικαιούται να αποβιώσει", χωρίς να τίθενται ηθικιστικά ψευδοδιλήμματα ή υποκριτικά ερωτήματα.