Δεν ξέρω κατά πόσον οι προφητεύσαντες άγιοι γέροντες ήξεραν για την παρουσία στον ελλαδικό χώρο του ΚΚΕ και τον καταστροφικό ρόλο που κλήθηκε να παίξει στη σχεδιασθείσα διάλυση της δυστυχισμένης πατρίδας μας. Για να καταλάβουμε πόσο ολέθριος είναι ο ρόλος του, αρκεί να σκεφθούμε δυο πράγματα. Πρώτον, ότι τη δική του υστερική αντιβασιλική συνθηματολογία καθ΄ όλο το διάστημα από το ΄64 μέχρι το ΄67, ήρθαν οι απριλιανοί συνταγματάρχες να την κάνουν πράξη, και δεύτερον, ότι πάλι τη δική του συνθηματολογία κλήθηκε να εφαρμόσει ο αναπαυόμενος εις Παρισίους "εθνάρχης" Κ. Καραμανλής.
Αναπόφευκτο επακόλουθο ήταν, στη συνέχεια, ο λαός να δώσει την προτίμησή του στον "χαρισματικό" λαϊκιστή και εισηγητή του αυριανισμού Ανδρέα Παπανδρέου. Ο εθνάρχης είχε ένα βρώμικο παρελθόν, ο χαρισματικός εξ Αμερικής ήταν πεντακάθαρος! Είχε λουστεί στην καθαρτική σιωνιστική κολυμπήθρα μεταβαλών το "όπιο του λαού" από θρησκευτικό που ήταν σε πολιτικό. Η πολιτική έγινε το παραισθησιογόνο μας με πλούσιο (και υπαρκτό) φαντασιακό περιεχόμενο.
Ο λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ επιβάλλεται να υπάρχει και να συντηρείται στο ελληνικό Κοινοβούλιο, είναι διότι αντλεί τις ιδέες του από τη Χριστιανοσύνη, πράγμα το οποία επιτρέπει την καταδολίευση του Ευαγγελίου με αποτέλεσμα ολοσχερή διαφθορά του εννοήματος της ζωής, που συνάπτεται με αυτή.
Θα μπορούσε κάποιος να είναι αμυδρά αισιόδοξος. Όταν όμως βλέπει ότι ακόμη και σήμερα στις τάξεις των πραγματικά πατριωτών και εθνικιστών εμφιλοχωρούν άτομα, τα οποία δεν έχουν καταλάβει πόση ζημιά έχει γίνει από αυτή την άθεσμη σύζευξη κομμουνισμού και Χριστιανοσύνης, με συνέπεια την αποστροφή τους προς την Εκκλησία και τον "ιουδαιοχριστιανισμό" (σημ. είναι παράγωγο της σύζευξης), τότε αντιλαμβάνεται ότι αυτά τα μικρά περιθώρια αισιοδοξίας ελαχιστοποιούνται σε βαθμό εξαφάνισης. Αν τώρα σ΄ αυτά προσθέσουμε και την πολιτικοποίηση κλήρου και ιεραρχίας, μάλλον, θα πρέπει να αρχίσουμε να ανοίγουμε χαραμάδες (αισιοδοξίας) με τα νύχια μας στο στεγανό κουτί όπου βρεθήκαμε.
Ωστόσο δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, φροντίζοντας όμως να μη την αφήνουμε μετέωρη, αφηρημένη, και ανυπόστατη. Όπως η ελευθερία είναι βγαλμένη από αίμα, σάρκα, και οστά, όμοια πρέπει να είναι και η ελπίδα της σωτηρίας μας. Ας συνεχίσουμε λοιπόν με πίστη προς την πατρίδα και αγάπη προς το έθνος, που διασώζει ως τα σήμερα το ελληνικό "Και ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν". Οι ευθύνες μας είναι μεγάλες και το βάρος που καλούμαστε να σηκώσουμε τεράστιο κι αυτό. Θα τα καταφέρουμε όπως πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου