Υπέρβαση : Διαχωρισμός και σύνθεση

Προς σχολιαστή ονόματι "Αναξαγόρας"

Σχολιαστής με το όνομα του αρχαίου φιλοσόφου Αναξαγόρα έγραφε τα ακόλουθα : :

"Μονό αν βιώσουμε (σ.σ. αμετάβλητα) τον Άγιο Λόγο του Χριστού σώζεται η ψυχή μας και όχι από τα ημερολόγια, νέο η παλαιό, καθώς δεν είναι κριτήριο σωτήριας το ημερολόγιο, (...) όπως αμετάβλητα είναι το ήθος του Χριστού, η αγάπη του για τον άνθρωπο, ο Άγιος Λόγος του Θεού και το Σύμβολο της Πίστεως μας!"
Και επί τούτων ταύτα :

Το αμετάβλητο ήθος του Χριστού, η αγάπη του για τον άνθρωπο, ο άγιος Λόγος του Θεού και το Σύμβολο Πίστεως (: Εις μίαν, αγία, καθολική και αποστολική, Εκκλησία) δεν παρέμειναν αμετάβλητα. Μεταβλήθηκαν διότι άλλως αυτά εκτιμώνται από την εκκλησία των Νέων ημερών και άλλως, από την Εκκλησία του Παλαιού των ημερών. Για να το αναλύσω αυτό, θα πρέπει πολλά να γράψω. Πάντως, η Μία Εκκλησία έγιναν δύο, η των Νέων ημερών και η του Παλαιού, αλλά ουσιαστικά ήταν, είναι και παραμένει, Μία. Η χρονίζουσα διένεξη και ακαταστασία προσμαρτυρεί τον διαχωρισμό.

Παρεμπιπτόντως, μιας και ο λόγος απευθύνεται προς Αναξαγόρα - ήταν φιλόσοφος της αρχαιότητας - χρήσιμο και τούτο.

Στη βάση του στοχασμού του Αναξαγόρα βρίσκεται η άρνηση της γένεσης και της φθοράς, καθώς όπως λέει, τίποτα δεν γίνεται ούτε χάνεται, αλλά συντίθεται και διαχωρίζεται από προϋπάρχοντα όντα. Να σημειώσουμε ότι ήταν και αστρονόμος!

Ο φερώνυμος του φιλοσόφου σχολιαστής, που ισχυρίζεται ότι το ημερολογιακό δεν είναι και σωτηριολογικό, μάλλον - το υποθέτουμε αυτό μη μας παρεξηγήσει - έχει κατά νουν την άρνηση της γένεσης και της φθοράς. Είναι υπερβατικό το ζήτημα της σωτηρίας και η υπέρβαση, είναι ο διαχωρισμός και η σύνθεση. Δεν ξέρουμε όμως αν η η υπέρβαση, η σύνθεση και ο διαχωρισμός,  γίνονται εντός ή εκτός χρονικών ορίων, άρα είναι μετά περιορισμών ή άνευ. Ακόμη, δεν ξέρουμε ποια είναι τα προϋπάρχοντα όντα, από τα οποία γίνεται η υπέρβαση. Πάντως, εμείς του Παλαιού των ημερών τη σύνθεση και το διαχωρισμό των ημερών και των εορτών την απορρίπτουμε. Όπως και την υπέρβαση. Την απορρίπτει όμως επί βραχύ και ο ίδιος, κάνοντας όμως μόνο το κοινόν άγιον Πάσχα στις 5, έστω, του ενεστώτος Μαΐου. Οι άλλες εορτές διαχωρίζονται και συντίθενται. Κάνουμε Χριστούγεννα με το νέο (διαχωρισμός) και ύστερα πάμε στο άγιο Όρος να πάρουμε γεύση από τα παλιά (σύνθεση). Έτσι, προκύπτει η υπέρβαση, κατ΄άλλους όμως η αποσύνθεση.

Και μερικές σημειώσεις για δικά μου, ή άλλων, λάθη

1) Η Α΄ Οικουμενική δεν διατύπωσε Κανόνα για την εορτή του Πάσχα. Στα πρακτικά δεν διασώζεται. Ορθότερο είναι να γίνεται λόγος περί "όρου". Ο λόγος είναι, και αυτό πιθανολογείται, ότι δεν ήθελε να αναθεματίσει εκείνους (σ.σ. ήταν οι Τεσσαρακαιδεκατίτες) οι οποίοι δεν φαίνονταν πρόθυμοι να συμμορφωθούν στις αποφάσεις της. (*)

2) Η Α΄ Οικουμενική έθεσε τα όρια εορτασμού προκειμένου να γίνεται ομότροπα και ομόχρονα το  άγιον Πάσχα, αν και υπήρξαν αντιδράσεις (βλ. σημείωση *). Τα όρια ήταν :

α) Να τελείται μετά την εαρινή ισημερία
β) Να τελείται μετά το Εβραϊκό Πάσχα
γ) Να τελείται όχι απλά μετά την εαρινή ισημερία αλλά μετά από την πρώτη, μετά την ισημερία, πανσέληνο, και
δ) Να τελείται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο



Σημείωση (*)

Μη μας διαφεύγει ότι αναφερόμαστε στην πρώιμη περίοδο της Εκκλησίας και της Χριστιανοσύνης. Και ακόμη, ότι ενδεχομένως υπήρχε ο απόηχος της περιτομής - το ζήτημα πάντως είχε διευθετηθεί - μεταξύ των Ιουδαίων και των εξ εθνών Χριστιανών.  Πιθανόν, οι Ιουδαίοι Χριστιανοί ήθελαν να διατηρήσουν την παράδοση του δικού τους Πάσχα  κάτι το οποίο όμως η Εκκλησία το απέκλεισε.  Το μεγάλο θέμα της περιτομής μετατοπίστηκε, ίσως σκόπιμα, στον κοινό εορτασμό με την τελική απόφαση της Α΄ Οικουμενικής "μη μετά Ιουδαίων συνεορτάζειν". Η διαφοροποίηση ήταν ριζική, το Χριστιανικό Πάσχα είναι η εν Χριστώ ελευθερία από τη δουλεία της αμαρτίας.