Η πολιτική διάσταση των γεγονότων με την Ι.Μ. Εσφιγμένου
Όταν η πολιτική ανακατεύται με τα θρησκευτικά στηλιτεύοντας και καταδικάζοντας την υποκρισία των κυβερνητών, δηλώνει έμμεσα ότι την ενδιαφέρει η αλήθεια. Άρα, καταδικάζει το κυρίαρχο επί των ημερών ψεύδος. Η ζητούμενη αλήθεια όμως των καταγγελτικών λόγων που κατά καιρούς διαβάζουμε ή ακούμε, δεν σημαίνει ότι είναι η εμπρόσωπη και η ενυπόστατη αλήθεια. Είναι απλά μια (από τις πολλές) αλήθεια, η οποία ενδεχομένως να έχει πνευματικές προεκτάσεις - εννοώ την με θεολογική έννοια πρόσωπο - ή, το συνηθέστερο, να μην έχει.
Ότι η ανθρωπότητα, και ειδικά η χώρα μας, ζει και κινείται κάτω από έναν ψευδεπίγραφο δημοκρατισμό είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι επίσης ότι ουδείς καταγγέλλει αυτό το σύστημα, που αναδεικνύει τους τυράννους μας και τον ολοκληρωτισμό που μας επιβάλλουν σταδιακά. Όλα όσα γίνονται και θα γίνουν, θα είναι κατόπιν συμμετοχής των πολιτών στην παγίδα των "ελεύθερων και δημοκρατικών εκλογών".
Αν, συνεπώς, ζητούμενο είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος, κοινό σύνθημα και αίτημα όλων πρέπει να είναι η αποφυγή από την ψήφο, που παγιδεύει τα ανυποψίαστα, ή υποψιασμένα, θύματα της κάλπης. Η κάλπη μας έφερε τα πακέτα Ντελόρ, τα ΜΟΠ (μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα) και πολλά άλλα - μη ξεχάσουμε το Χρηματιστήριο - όμοια. Όλα δανεικά σημειωτέον. Έπειτα, πάλι με την κάλπη, μας ήλθε το ευρώ και ακόμη περισσότερα δάνεια, προκειμένου να ικανοποιούνται τα διαρκή αιτήματα των εργαζόμενων για αυξήσεις. Δεν βρέθηκε όμως κανείς πολιτικός, ή έστω δημοσιογραφική πένα από αυτές που κραυγάζουν για "το δίκαιο του εργάτη", να μας προειδοποιήσει ότι ζούμε με δανεικά.
Επί σαράντα χρόνια οι δρόμοι των Αθηνών στέναζαν από τις διεκδικητικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Τα αιτήματα ικανοποιούνταν, ο σοσιαλισμός κυριαρχούσε, τα δανεικά έπιαναν τόπο και οι κυβερνήτες τις γνωστές θέσεις τους.
Τώρα τους καλούν - και μας καλούν - να τα δώσουν πίσω και αυτό μας έχει κάνει όλους θυμωμένους, άλλοι αυτοκτονούν, παθαίνουν έμφραγμα ή εγκεφαλικό και πεθαίνουν. Ουδείς όμως εκ των αγανακτισμένων, θυμωμένων κλπ., δεν θα καταλογίσει ευθύνες στον εαυτό του, δηλαδή στην ψήφο ή στο ότι ζούσε - χωρίς να το ξέρει, αφού δεν του το είπαν - με δανεικά.
Αυτό που γίνεται τώρα εδώ, είναι ότι οι κλέφτες της ΕΟΚ και οι ψεύτες του ΔΝΤ, προσπαθούν να αθωώσουν τους δικούς μας κλεπταποδόχους. Οι οποίοι είναι σε θέση να τους καταγγείλουν διεθνώς, αφού έπαιρναν τα δανεικά, αν και ήξεραν ότι οι χορηγοί κλέφτες της ΕΟΚ και οι ψεύτες του ΔΝΤ, ήσαν γνώστες της οικτρής οικονομικής μας κατάστασης.
Σε παρένθεση, οι προφανείς οδηγίες προς τους διατελέσαντες κυβερνήτες, υποθέτουμε, ήταν : Εσείς θα είσαστε καταναλωτές και όχι παραγωγοί. Από λεφτά μη σας νοιάζει, είμαστε εμείς εδώ.
Αυτό όμως ένας κλεπταποδόχος δεν μπορεί να το ομολογήσει, επειδή συμμετέχει στην κλεψιά και στηρίζει το ψέμα. Μπορεί όμως να το πει ένα Μοναστήρι, η Ι.Μ. Εσφιγμένου, που πεισματικά αρνήθηκε να παίξει το ρόλο του κλεπταποδόχου. Ούτε ένα ευρώ δεν έχει πάρει, αλλά ούτε και μια δραχμή, τότε που έτρεχαν τα περίφημα πολιτιστικά πακέτα Ντελόρ.
Κατά τούτο, το μόνο με το οποίο μπορεί να συμφωνήσει ο αναγνώστης είναι αυτό που γράφει ο αρθρογράφος : "Το Άγιον Όρος έχει γίνει «αποθήκη», έχει καταληφθεί κυριολεκτικά από κάθε απατεώνα και κερδοσκόπο, έχει μεταβληθεί σε «εμπορικό παραλληλόγραμμο» της οικονομικής και κοινωνικής «μαφίας» του χρήματος και οι διοικούντες σπεύδουν να πάρουν «αποφάσεις» από το κράτος των «μαφιών», οι οποίες θα χαρακτηρίζουν «καταληψίες» εκείνους που τους «χαλάνε» την εμπορική ομοιομορφία και ενοχλούν τον Πατριάρχη και το Βατικανό"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου