Το εκκρεμές του πνεύματος και η Ημερίδα για το "Διάταγμα των Μεδιολάνων"

Επί των διαλαμβανομένων στα "Πορίσματα", τα οποία εξήχθησαν από την ημερίδα για την χιλιετία του "Διατάγματος των Μεδιολάνων" - 313 μΧ - βλέπε παραπομπή (*) - της ΙΜ Πειραιώς, κρίνουμε απαραίτητο να προσθέσουμε τα κάτωθι :

Διαβάσαμε στα Πορίσματα : "Το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» άνοιξε τον δρόμο για μια νέα μορφή κοινωνίας και φιλανθρώπου πολιτείας, θεμελιωμένες στην ελευθερία της συνειδήσεως των πολιτών της και στις πνευματικές αναζητήσεις τους".

ΚΧ
Όπως όλα τα πράγματα, αλλά και ο άνθρωπος, υπόκεινται στον αδήριτο νόμο της εξέλιξης - το οφείλουμε στον Δαρβίνο - έτσι και το Διάταγμα των Μεδιολάνων ήταν αναπόφευκτο να υποστεί τη δική του μετεξέλιξη. Ποια ήταν αυτή; Ήταν το νέο Διάταγμα της Νυρεμβέργης, το οποίο εκδόθηκε μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από το εκεί - στη Γερμανία - συσταθέν Δικαστήριο. Το νέο Διάταγμα προέβλεπε ότι όποιος έθετε υπό αμφισβήτηση τις αποφάσεις του, διέπραττε και διαπράττει κολάσιμο πολιτικό - ενδεχομένως και άλλο - αδίκημα και υπόκειται σε ποινή - δεν ξέρουμε τι άλλο θα ακολουθήσει - φυλάκισης. Το νέο περί Ολοκαυτώματος Διάταγμα της Νυρεμβέργης επιβάλλει την δια νόμου αναγνώριση των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, γνωστής φυλετικής προέλευσης. Στα θύματα δεν συμπεριλαμβάνονται, αλλά και ουδόλως αναφέρονται, τα εκατομμύρια νεκρών άλλης εθνικότητας και φυλής εξ αιτίας αυτού του πολέμου. Θύματα τα οποία βεβαίως δεν είχαν ουδεμία συμμετοχή.

Τώρα, σχετικά με το ότι "ο μεγαλοφυής αυτοκράτορας μπόρεσε, με τη χάρη του Θεού, να διαπιστώσει, ότι η χριστιανική Εκκλησία από τις αρχές του 4ου αιώνα, αν και μειοψηφία, είχε καταστεί σημαντικός παράγων στη μεταμόρφωση του δημοσίου και ιδιωτικού βίου της αυτοκρατορίας", όπως γράφεται στα Πορίσματα, καλό είναι να μη ξεχνάμε ότι ο "μεγαλοφυής αυτοκράτορας" συμβαίνει να είναι, πρώτον, Μέγας άγιος της Εκκλησίας. Και δεύτερο, ότι το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» κανένα δρόμο ΔΕΝ άνοιξε για μια νέα μορφή κοινωνίας και φιλάνθρωπης πολιτείας, "θεμελιωμένες στην ελευθερία της συνειδήσεως των πολιτών της και στις πνευματικές αναζητήσεις τους", όπως επίσης αναφέρουν τα Πορίσματα. Η νέα μορφή κοινωνίας και φιλάνθρωπης πολιτείας ΔΕΝ θεμελιώνεται βάσει ελευθερίας της συνειδήσεως και των, σύμφωνα με αυτή, πνευματικών αναζητήσεων των πολιτών. Ο δρόμος τον οποίο άνοιξε - μάλλον, η οδός την οποία χάραξε - το περιώνυμο Διάταγμα του 313 μΧ. ήταν η οδός της αλήθειας για μια διαφορετικού είδους ζωή, πρόγευση της οποίας είναι η παραδοθείσα υπό των αγίων μαρτυρία, και άλλοτε μαρτύριον, υπέρ αληθείας.

Χωρίς τη γνώση της αληθείας η "ελευθερία της συνειδήσεως" αυτοδιαψεύδεται ή καθίσταται άχρηστη. Όσο δε για τις "πνευματικές αναζητήσεις", αυτές διερευνώνται - διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί διάλογοι - μεταξύ των ταλαντώσεων του εκκρεμούς του πνεύματος, καθώς τούτο, άλλοτε μεν εκφέρεται εκ του Πατρός, πότε δε εκ του Υιού και "19 Σχίσμα οὖν πάλιν ἐγένετο ἐν τοῖς Ἰουδαίοις διὰ τοὺς λόγους τούτους (Ιν. ι΄)".

Παραπομπές

(*) http://aktines.blogspot.gr/2013/11/h-313.html

Υστερόγραφο
Οι διαστροφείς της πίστεως και εισηγητές του "φιλιόκβε" θα μας πουν ότι το πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και εκ του Υιού, δηλαδή και από τους δύο. Κοντολογίς, είναι άνευ σημασίας. Θα γνωρίζουν όμως ότι ο Κύριος είναι ίσος προς τον Πατέρα κατά την θεότητα, ελάσσων δε Αυτού κατά την ανθρωπότητα (εις θεότητα). Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με το Πανάγιον Πνεύμα; Μη γένοιτο. Διότι τι λέγει;  "15 ... ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν (Ιν. ιε΄) " και επάγει, "13 ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν (Ιν. ιστ΄)". Δηλαδή,  ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν και  ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσει ( τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ) λαλήσει. Πόθεν ακούσει; Παρά του Πατρός ακούσει, και τα ερχόμενα αναγγελεί. Αυτά ακούσθηκαν στις άγιες Οικουμενικές Συνόδους και μας παραδόθηκε το ζωοποιό Σύμβολο Πίστεως με το εκ του Πατρός εκπορευόμενον Άγιον Πνεύμα. Όχι όμως και με το από καθέδρας αλάθητο πνεύμα του παπικού - και διαλεκτικού - "φιλιόκβε".