Από τον χαιρετισμό του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ επί τη προόψει της Πανορθόδοξης Συνόδου :
"Η μετά από αιώνες επαναλειτουργία του Συνοδικού Θεσμού σε πανορθόδοξο επίπεδο, με «την οφειλετική ευθύνη του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως προκαθημένης Εκκλησίας» και «τη συνεργία» όλων των άλλων Πα τριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, πρωτίστως των Προκαθημένων αυτών, πληροί με χαρά και αισιοδοξία πάντας για τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο"
κχ
Τι να γράψει κανείς και τί να σχολιάσει για τον χαιρετισμό αυτό της Ακαδημαϊκής Θεολογίας του ΑΠΘ και τα μέλη της ; Ποια άλλη μπορεί να είναι η "μαρτυρία της Ορθοδοξίας", εκτός από την απήχηση φωνής του His Master Voice ; Οι "πρωτίστως Προκαθήμενοι" και οι δευτερευόντως ακαδημαϊκοί παρακαθήμενοι, είναι αμφότεροι μετακλητοί υπάλληλοι.
Ουδενός άλλου είναι φωνή αυτή, και ας μην περιμένουμε κανενός είδους μαρτυρία, εκτός από την υποταγή μας στις εντολές της Μιας Παγκόσμιας Τράπεζας, τα αρπακτικά νύχια της οποίας μας ξεσκίζουν.
Σε υστερόγραφο η παρένθεση για τον όρο "μετακλητός υπάλληλος" από άρθρο της "Καθημερινής", 7/6/2014, "Υπουργείο Πελατειακής Μετακλητότητας" του Παντελή Μπουκαλά
(Τι σημαίνει πάντως μετακλητός υπάλληλος δεν εξηγείται εύκολα. Τα λεξικά με τον κυκλικό ορισμό τους δεν τα καλύπτουν όλα: «μετακλητός είναι ο υπάλληλος χωρίς μόνιμη θέση, που μπορεί να κληθεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει θέση». Αποσαφηνιστικότερα είναι τα συνώνυμα που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο: «μετακλητός υπάλληλος: παρατρεχάμενος υπουργών, δοντάκιας (έχει δόντι), βυσματούχος, αργομισθόπουλος».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου