Η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΑΠΑΤΗ

Κι όμως ευρέθη ελπίς(!), έγραφε κάποιος ιντερνετικός αποψιογράφος και συνέχιζε : "Τελευταία εστία αντίστασης το διαδίκτυο. Εδώ η φωνή δεν πνίγεται, εδώ η γλώσσα ξαναγίνεται εργαλείο δημιουργίας και προβληματισμού, κόντρα σ’ αυτούς που έχουν μάθει να τη χρησιμοποιούν μόνο για γλείψιμο.".

Δυστυχώς φρούδα είναι η ελπίδα αυτή. Το διαδίκτυο δεν ασκεί ούτε διαμορφώνει πολιτική ή πολιτικές, όπως ακριβώς συμβαίνει και συνέβενε στο παρελθόν με τα καφενεία. Άλλαξαν οι καιροί και το καφενείο έγινε διαδικτυακό, όπου ο Γιάννης κερνά και ο Γιάννης πίνει, χωρίς να μεσολαβεί το γκαρσόν. Μόνοι μας τα λέμε με την χαρά - αλλά ψευδαίσθηση στην πραγματικότητα - ότι και άλλοι συμφωνούν μαζί μας ή ότι ακουγόμαστε.

Και τι περισσότερο κάνουμε; Απολύτως τίποτα. Αυτά που γράφουμε τα κουβεντιάζουν και οι λιγοστοί πλέον πελάτες των καφενείων. Το ίδιο κάνουν και άλλοι διάφοροι που μαζεύονται στα σπίτια φίλων για χαρτάκι ή κάτι άλλο. Τα ίδια λέει και η κυρία Μαρία όταν πηγαίνει στη Λαϊκή, όταν πηγαίνει στο φούρνο, όταν πηγαίνει στο mini ή το super μάρκετ της γειτονιάς της.

Αποτέλεσμα; Το αύριο χειρότερο από το χθές και η ζωή ... τσουλάει στη κατηφόρα με απίστευτη ταχύτητα. Είδαμε καμιά οργανωμένη αντίδραση, του τύπου ομαδικής άρνησης καταθέσεων φορολογικών δηλώσεων έστω από 200 ή 500 υπόχρεους μισθωτούς ή συνταξιούχους; Είδαμε ομαδική και οργανωμένη άρνηση πληρωμών λογαρισμών της ΔΕΗ; Είδαμε ομαδική και οργανωμένη ανάληψη καταθέσεων - όσων έχουν;
Είδαμε ομαδικές και οργανωμένες δικαστικές προσφυγές κατά όλων εκείνων που καταλήστεψαν το Δημόσιο;

Τι θα γινόταν, αλήθεια, αν ένα κόμμα, πχ του ΚΚΕ, έδινε "ντιρεκτίβα" στους ψηφοφόρους του να προβούν στις ανωτέρω πράξεις, αν η κυβέρνηση τολμούσε να προχωρήσει σε νέα ληστρικά μέτρα και εφόσον δεν αποφασίζει να τα πάρει από τους γνωστούς πολιτικούς κλέφτες. Οι οποίοι, με πλαστογραφημένα οικονομικά παραστατικά, μας έβαλαν στο ευρώ για να δανείζονται και να τα τρώνε "με τα τέσσερα";

Πού είναι οι συνδικαλιστές και οι έγκριτοι νομικοί, που γνωρίζουν να παίζουν στα δάκτυλα (όπου τους είναι συμφέρον) νόμους και συμβάσεις με τις άλλοτε διασταλτικές και πότε συσταλτικές ερμηνείες τους; Όλοι τους ησυχάζουν κι εμείς βαυκαλιζόμαστε με την εικονική φωνή που (δεν) ακούγεται και την ψηφιακή γλώσσα που (δεν) σπάει κόκκαλα.

Εντάξει, τη γλώσσα δεν την έχουμε για γλείψιμο, αλλά το σβέρκο το προσφέρουμε για σφαλιάρες. Αυτοί που μας πρόσφεραν τον διαδικτυακό λόγο ήξεραν τι έκαναν, γι΄ αυτό και τον έφτιαξαν : Αντί να βλέπουμε τις διαφημίσεις και τα άλλα αποβλακωτικά τηλεοπτικά, ηρεμούμε απολαμβάνοντας την ψευτοδημοκρατία του διαδικτύου και την εξαπάτηση της ελευθερίας του λόγου. Ένας λόγος που απρακτεί, ένας λόγος που αργεί, ένας λόγος που δεν γίνεται πράξη, είναι άχρηστος. Είναι για τα σκουπίδια.