"Για την ανθρωπιά του Θεού"

Έγραφα προηγουμένως "μή οι ποιμένες βόσκουσι εαυτούς;" και είπα να δώσω τη δική μου απάντηση, σε συνάρτηση με όσα διαβάσατε από το Ρεσάλτο : http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5450.

Ας συνεχίσω λοιπόν.

Οι ποιμένες δεν "βόσκουσι εαυτούς", τουλάχιστον όλοι. Υπάρχουν και εκείνοι που ανιδιοτελώς αγωνίζονται. Δυό λαμπρά παραδείγματα αποτελούν ο πρωτοπρεσβύτερος π. Λάμπρος Φωτόπουλος και ο ομότιτλος αυτού π. Βασίλειος Βολουδάκης.

Στον τύπο (ή Τύπο ...) αντάλλαξαν επιστολές για μια σημαντική διαφωνία που έχουν ως προς την Κάρτα του Πολίτη. Διαφωνία που έχει έντονη πολιτική χροιά, αφού καλούνται οι πολίτες να την παραλάβουν. Οι οποίοι σημειωτέον είναι και ψηφοφόροι.

Οι θέσεις του π. Βασ. Βολουδάκη είναι γνωστές στο ζήτημα αυτό. Γνωστές επίσης και οι θεολογικές τοποθετήσεις του, ως προς το συσχετισμό που έχει η Κάρτα ( σημ. τον απορρίπτει) με τον Αντίχριστο. Από την άλλη, οι πολιτικές του τοποθετήσεις βρίσκονται στη προσπάθεια δημιουργίας ενός πολιτικού σχηματισμού από τον οποίο θα προκύψουν άνθρωποι ικανοί "να κυβερνήσουν την Ελλάδα, αληθινοί χριστιανοί, πνευματικοί άνθρωποι".

Οι θέσεις του π. Λάμπρου Φωτοπούλου είναι κι αυτές γνωστές. Θεωρεί άμεσο το συσχεστισμό της Κάρτας με τον Αντίχριστο ...

(σημ. Δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ με όσα περί αυτού αναφέρει ο π. Βασίλειος : "Τα λειτουργικά βιβλία γράφουν για τον διάβολο και για την καταδυνάστευση του ανθρώπου από αυτόν, όχι, όμως λόγω μιας εξωτερικής κτιστής –δηλαδή τιποτένιας–σφραγίδος αλλά για τη διαστροφή της προαιρέσεως του ανθρώπου σε σατανόσχημη προσω­πικότητα". Το μόνο που θα συμπλήρωνα είναι : Η διαστροφή της προαίρεσης έχει, φευ, κτιστά αποτελέσματα. Ελπίζω, δεν διαφωνεί ο π. Βασίλειος)

... και οι πολιτικές προεκτάσεις του, παρομοιάζουν με σφοδρές πλαγιοκοπήσεις. Δεν παρεισφρύει πολιτικούς σχηματισμούς ή νέα κόμματα. Προτείνει ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με έναν τρόπο που οπωσδήποτε δεν είναι συμβατικός.

Είναι εντελώς μάταιο να προσδοκά κανείς μέσα από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό να προκύψουν "αληθινοί χριστιανοί, πνευματικοί άνθρωποι, να κυβερνήσουν την Ελλάδα". Η μόνη αισιόδοξη προοπτική είναι η ανάσχεση των πολιτικών ραδιούργων και των συστηματικών κακουργημάτων - αλλεπάλληλα διαπράττωνται σε βάρος του λαού - με την έμπρακτη και γενικευμένη απόρριψη του συστήματος που μας επιβάλλουν. Δηλαδή, τη δημοκρατική ψήφο.

Η αντισυμβατική πρόταση του π. Λάμπρου Φωτοπούλου μπορεί εκ πρώτης όψεως να κρίνεται αναποτελεσματική. Διότι το σύστημα αυτής της κίβδηλης δημοκρατίας, πέραν της δυνατότητας να σχηματίζει κυβέρνηση η στρατιά των εξαγορασμένων ψηφοφόρων, δίνει την ευχέρεια κυβερνητικού σχηματισμού ακόμη και με ελάχιστη συμμετοχή.

(Σημ. Υποθέτω, οι επ΄ αμοιβή ψηφοφόροι θα καταλάβουν ότι αυτά που τους δίνουν, μετά τους τα παίρνουν πίσω και με το παραπάνω.)

Τούτο όμως είναι το κυρίως ζητούμενο : Η δημιουργία κομμάτων μειοψηφίας και όχι αλγεβρικών εξισώσεων, όπου το 15 με 20% αίφνης γίνεται "αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση του λαού". Όπως μας έγινε μάθημα το πάθημα του "λεφτά υπάρχουν", το ίδιο θα συμβεί όταν το 15 με 20% κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Ποσοτό που θα μειωθεί ακόμη περισσότερο (βλέπε την παραπάνω σημείωση) και ουδείς των εκπροσώπων θα τολμά να επικαλείται τη "βούληση του λαού".

Καθίσταται προφανές λοιπόν ότι η λύση αυτή, την οποία έμμεσα υποδεικνύει ο π. Λάμπρος, είναι αποτελεσματική ως προς το σκέλος τη πίεσης - προ αυτού του κινδύνου - που μπορεί ο ψηφοφόρος να ασκήσει προς τους επίδοξους κυβερνήτες του. Δεν ισχύει πλέον η συμμετοχή στο σύστημα υφαρπαγής (έστω και με το λευκό) του ελεύθερου δημοκρατικού δικαιώματος της ψήφου πότε από το ένα κόμμα και πότε από το άλλο ... απόκομμα του κόμματος.

Η άρνηση αυτού του πλαστού δικαιώματος, όπως η πείρα μας έχει διδάξει, είναι η μόνη κατάφαση και διέξοδος στο πολιτικό τέλμα που δημιούργησαν οι επαγγελματίες της πολιτικής, οι υποτελείς αχυράνθρωποι οθνείων συμφερόντων. Οι επιθυμίες και οι προτάσεις του π. Βασιλείου, δεν είναι κακές. Κακή είναι η συμπόρευση και η συμμετοχή σε ένα πλήρως αποτυχημένο πολιτικό σύστημα. Το οποίο δεν δίσταζε ποτέ (και δεν διστάζει) να δολοφονεί όποιον δεν ακολουθούσε τους αδιόρατους νόμους του.

Εκείνος που αγωνίζεται για την ανθρωπιά του Θεού - όχι του ανθρώπου - οφείλει να καταθέτει τη μαρτυρία ή ακόμη και το μαρτύριο της δικής του ζωής.Όχι συμμετέχοντας, αλλά απέχοντας από τη σημερινή κακουργία της πολιτικής. -