Περί της σωτηρίας των αλλοθρήσκων

Σε θρησκευτικό ιστολόγιο ο θεολόγος κ. Νικ. Σωτηρόπουλος έλαβε τον κόπο να μας πληροφορήσει ότι : ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΙΡΕΣΙΣ Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΙ ΕΙΝΑΙ «ΔΡΟΜΟΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ», όπως  επιγράφεται και το άρθρο. Ο κ. Σωτηρόπουλος θέτει το ερώτημα αν θα σωθούν αλλόθρησκοι και απαντά :  "Θὰ σωθοῦν, ναί, θὰ σωθοῦν καὶ ἀλλόθρησκοι! Δὲν τὸ λέγουμε ἐμεῖς, ὥστε νὰ δύναται κανεὶς νὰ τὸ ἀμφισβητήσῃ. Τὸ λέγει ἡ θεόπνευστη Γραφή. ᾿Απὸ τὴ Γραφὴ θ᾿ ἀναφέρωμε λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου, καὶ λόγους τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ". Και προσκομίζει εδάφια από την Καινή Διαθήκη : Α´ Τμ. β´ 4, Ρμ. β´ 14-16, Ρμ. β´ 26-27,  Μτ. ιβ´ 41-42. Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο στο δεσμό που ακολουθεί στο τέλος του παρόντος σχολίου (1). 
Εκ των γραφομένων του κ. Σωτηροπούλου έλαβα την αφορμή για τα κατωτέρω :

Θα μου επιτρέψετε να επισημάνω ότι και το ερώτημα : "Θα σωθούν οι αλλόθρησκοι;" είναι κι αυτό ρητορικό, εφόσον ρητορικό θεωρεί ο κ. Σωτηρόπουλος το "εάν ουν η ακροβυστία τα δικαιώματα του νόμου φυλάσση, ουχί η ακροβυστία αυτού εις περιτομήν λογισθήσεται;" , και τα εξής.
Το ερώτημα όμως του απ. Παύλου δεν είναι καθόλου ρητορικό. Είναι αποδεικτικό, προκειμένου να δείξει ότι η περιτομή δεν οφελεί, όταν είσαι παραβάτης του νόμου.

Τώρα, ως προς την σωτηρία των αλλοθρήσκων, μάλιστα δε μετά από δυο χιλιετίες εν Χριστώ, όπου κυριαρχούν οι αιρέσεις των παπικών, των προτεσταντών, αλλά και των νεοορθοδόξων, τι να πει κανείς; Εδώ που φθάσαμε, ή μάλλον μας έφθασαν, το μόνο που μας απέμεινε είναι : "τὰ τοῦ Θεοῦ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ", όπως και αυτό : "τις γαρ έγνω νουν κυρίου; ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;".
Ας αφήσουμε λοιπόν στην κρίση του αγίου Θεού το ερώτημα περί της σωτηρίας των αλλοθρήσκων και ας μην μπαίνουμε στον πειρασμό να δίνουμε εμείς την απάντηση. Την έδωσαν και άλλοι στο παρελθόν (Ωριγένης) αλλά απέτυχαν. Κρίθηκαν αιρετικοί και αφορίστηκαν. 

Στη συνέχεια, οχληθείς αναγνώστης από τα ανωτέρω παρατήρησε :

"Κάνεις λάθος κ. Χριστοδουλίδη!
Μπέρδεψες την αποκατάσταση των πάντων του Ωριγένη με αυτό που λέει ο κ. Ν. Σωτηρόπουλος!
Δεν ξέρεις, φαίνεται, τί σου γίνεται . Ο  κ. Σωτηρόπουλος δεν έχει επηρεαστεί απο τις αιρέσεις των παπικών, των προτεσταντών, αλλά και των νεοορθοδόξων όπως  υποννοείς. Εσύ παλαιοημερολογίτης ων, θα πρέπει να σκεφθείς την πιθανότητα να τα βλέπεις όλα στραβα και ανάποδα."
(Σημ. Διόρθωσα ελαφρά την επιπολαία γραφή του)

Και η απάντηση :

"Μήπως μπορείτε, αγαπητέ κύριε, να μας πείτε βάσει αυτού : "᾿Αλλὰ μόλις ἀπέρχονται στὴν αἰωνιότητα, τότε γνωρίζουν, ὅτι σωτήρ των καὶ Θεὸς εἶνε ᾿Εκεῖνος, ὁ ᾿Εσταυρωμένος …" (2), σε τι διαφέρει η αποκατάσταση των πάντων, από την αποκατάσταση των αλλοθρήσκων;

Παραπομπές, σημειώσεις

(1) http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5244.html

(2) Ο κύριος Σωτηρόπουλος κατακλείει το άρθρο περί της σωτηρίας αλλοθρήσκων ως εξής : "῞Οσοι ἀπὸ τοὺς ἀλλοθρήσκους εἶνε καλοπροαίρετοι καὶ εὐσυνείδητοι, αὐτοὶ σώζονται ὄχι ἐξ αἰτίας τῶν Θρησκειῶν των, ἀλλὰ λόγῳ τῆς καλῆς προαιρέσεως καὶ εὐσυνειδησίας των, προπάντων δὲ καὶ κυρίως λόγῳ τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Τώρα βεβαίως δὲν γνωρίζουν, ὅτι σωτήρ των εἶνε ὁ Χριστός. ᾿Αλλὰ μόλις ἀπέρχονται στὴν αἰωνιότητα, τότε γνωρίζουν, ὅτι σωτήρ των καὶ Θεὸς εἶνε ᾿Εκεῖνος, ὁ ᾿Εσταυρωμένος, – τὸν ὁποῖον οἱ Οἰκουμενισταὶ ἀνασταυρώνουν…
Με άλλα λόγια  εξατομικεύει την σωτηρία των αλλοθρήσκων, την περιορίζει σε όσους είναι ευσυνείδητοι, καλοπροαίρετοι, αλλά ... :

Πρώτον, με το λογικοφανές άλμα "μόλις απέρχονται στην αιωνιότητα, τότε γνωρίζουν τον Θεό και Σωτήρα" προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τις οικουμενιστικές ανασταυρώσεις (: δρόμοι σωτηρίας είναι και οι άλλες θρησκείες) τις οποίες παραδόξως καταγγέλλει.
Δεύτερον, αγνοεί τη συμμετοχή του θρησκεύματος, ή  Θρησκειών, στην έστω και εξατομικευμένη διαμόρφωση των χαρακτήρων αυτών που υποθέτει ότι θα σωθούν.
Και τρίτον,  όταν γράφει ο απ. Παύλος "όταν γαρ έθνη τα μη νόμον έχοντα"( Ρμ. β΄ 14) και τα εξής, δεν εξατομικεύει, δεν περιπτωσιολογεί, ούτε μπορεί να λογισθεί το εδάφιο σαν συνηγορία στο ζήτημα της σωτηρίας, σήμερα, των αλλοθρήσκων. Μιλεί γενικά για έθνη, όπου άνθρωποι νόμον μη έχοντες "φύσει τα του νόμου ποιή". Ο στίχος Ρμ. β΄ 14 παραπέμπει στον στίχο β΄ 26 μέχρι και 29, όπως και στο Πρ. ι΄ 35, όπου βλέπουμε ποιο είναι αυτό το "φύσει τα του νόμου ποιεί". Στο Πρ. ι΄ 35 δίδονται ακόμη πιο καθαρά τα πράγματα : "ουκ έστι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ΄ εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστι".  Αυτά, την εποχή που μόλις άρχισε να γίνεται γνωστό το Ευαγγέλιο της σωτηρίας στα έθνη. Ας το λάβουμε υπόψη.

Δεκτοί είναι οι φοβούμενοι τον Θεό και εργαζόμενοι δικαιοσύνη.  Τώρα έχουν περάσει δυο χιλιετίες με κυρίαρχες τις αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού, της νεοορθοδοξίας μη εξαιρουμένης, οι οποίες έχουν φαλκιδεύσει στο έπακρο τη Χριστιανοσύνη. Γίναμε ατρόμητοι, φόβος δεν υπάρχει, όσο για τη δικαιοσύνη, είναι στα χέρια αδίστακτων ληστών, των παγκόσμιων δολοφόνων. Αυτοί μας κυβερνούν και το παράδειγμά τους ακολουθούν όλοι. Οι εξαιρέσεις των φοβουμένων τον Θεό και εργαζομένων δικαιοσύνη, οι οποίες στο παρελθόν έγιναν κανόνας, αν σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν έχουν κι αυτές διαστραφεί. Για ποια λοιπόν σωτηρία των αλλοθρήσκων να μιλήσουμε;Δεν είναι φρόνιμο μέσα στην κυρίαρχη Βαβέλ, όπου όλα κινούνται στο ρυθμό της παγκοσμιοποίησης με την μελωδία του οικουμενισμού, να αφήσουμε το ερώτημα περί της σωτηρίας των αλλοθρήσκων στην κρίση του αγίου Θεού, παρά να διαπράττουμε το τόλμημα να αποφαινόμαστε εμείς γι΄ Αυτόν;