Αρχή της ηδονής και ... ας πάνε στα κομμάτια

Στο πρώτο από τα δυο μέρη - θα υπάρξει συνέχεια - αναπτύσσεται η σχέση μεταξύ της αρχής της ηδονής, εισηγητής της οποίας ήταν ο Φρόιντ, με τα ακραία σπορ. Στο δεύτερο μέρος, θα δούμε ποια η σχέση της αρχής αυτής με τη θεολογία της εποχής μας και εννοώ, βέβαια, την ακαδημαϊκή θεολογία της "φιλοκαλικής αισθητικής" η οποία διδάσκεται από τα Πανεπιστήμια και όχι μόνο.

Η συνέχεια

Με την αισθητική της ηδονής χωρίς την οδύνη

Και μετά τα ακραία σπορ βλέπουμε την αρχή της ηδονής να συμπορεύεται με τη θεολογία της νεο-ορθόδοξης αισθητικής, ήγουν, της δογματικής, συμβολικής, φιλόκαλης "ορθοδοξίας" - με εισαγωγικά για τον γράφοντα.

Ο πανεπιστημιακός καθηγητής κ. Σταμούλης διαζωγραφίζει λεκτικά τον ποιητή σαν ένα "δια Χριστόν σαλό" και μας πληροφορεί ότι "έχει την αίσθηση, πως ο ποιητής, είναι γνώστης της εκκλησιαστικής εμπειρίας της καθ’ ημάς Ανατολής και μέτοχος μιας ασκητικής ευαισθησίας".

Κι εμείς τί να κάνουμε ; Να αποκτήσουμε την αίσθηση (sic) των ερημίτών, των ασκητών, των νηπτικών και ησυχαστών, τάχα διότι ήταν μέτοχοι παρόμοιων εμπειριών ; Έβλεπαν γυναίκες με μαγιό να μπαίνουν στις σκήτες και δεν διέκοπταν την ιερή θυσία ; Τέτοιων εμπειριών ήταν μέτοχοι ; Ή μήπως, επειδή τα μέσα μας έγιναν έξω μας και τα εκτός επί τα εντός, πρέπει όλοι να ξεγυμνωθούμε προκειμένου "να δυναμιτίσουμε τη βεβαιότητα του εκκλησιαστικού σώματος, δηλαδή, τη συστηματοποιημένη ηθική, που αδυνατεί να δεχτεί πως κέντρο του συνολικού τρόπου, το μόνο κέντρο του εκκλησιαστικού ανθρώπου, δεν μπορεί παρά να είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας" κατα καθηγητή Σταμούλη ;

Ομολογώ δεν το γνωρίζω. Εκείνος όμως, καθότι πανεπιστημιακός, φαίνεται, γνωρίζει περισσότερα . Καλύτερα όμως από αυτόν τα ήξεραν οι Γνωστικοί, γι΄ αυτό και ταύτιζαν τη γνώση με τον έρωτα. Το σεξ τους ήταν άγνωστο, άγνωστος τους ήταν και ο Φρόιντ.

Οι άνθωποι είμαστε παράγωγα της ηδονής, λεει τώρα ο Φρόιντ, την οποία απέκτησαν τα έμψυχα από προϋπάρχοντα άψυχα. Δεν ξέρουμε όμως με ποιο τρόπο τα πρώην άψυχα, ύστερα έγιαν έμψυχα και επί πλέον, το ευαγγέλιο της λυτρώσεως του ανθρώπου από το αναπόφευκτο τέλος του θανάτου συνέβη με λίαν επώδυνο τρόπο. Οπότε ....

Οπότε, αν τα έμψυχα οδηγούνται σε ένα βέβαιο και αδυσώπητο τέλος, όπου μαζί με αυτό επέρχεται και το τέλος της ηδονής, η οδύνη του θανάτου είναι αυτή, που μας οδηγεί στο μαρτύριο και την μαρτυρία της εμπειρίας των ασκητών, των νηπτικών, των ησυχαστών ή ακόμη και αυτή των δια Χριστό σαλών. Την εμπειρία αυτή δεν μου φαίνεται να την κομίζει το "κορίτσι με το μαγιό" και οπωσδήποτε, ούτε και ο καθηγητής της δογματικής και συμβολικής και φιλόκαλης αισθητικής θεολογίας κ. Σταμούλης. Του λείπει εντελώς η αίσθηση της οδύνης.