Η αλήθεια της υποκρισίας

Το σχόλιο κατατίθεται και εδώ, επειδή συμβαίνει - όχι και τόσο συχνά - από λάθος τού συντάκτη του ή άλλη αιτία, τα αποστελλόμενα ... "γράμματα αναγνωστών" να χάνονται στην ηλεκτρονική διαδρομή μερικών ιστολογίων

"Σεβόμαστε τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἀλλά θλιβόμαστε βαθύτατα, ὅταν αὐτή ἡ ἐλευθερία χρησιμοποιεῖται γιά τό κακό καί τήν καταστροφή" (βλέπε αναδημοσίευση και φωτογραφία από http://aktines.blogspot.gr/2016/01/blog-post_12.html)

κχ
Κατά πρώτον, έχω τη γνώμη ότι γίνεται κατάχρηση της εννοίας του προσώπου. Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τα θρησκευτικά ή τα θεολογικά, κανείς από εμάς τους ανθρώπους δεν είναι πρόσωπο. Και τούτο, διότι ουδείς μπορεί να ισχυριστεί αυτό που είπε ο Κύριος : "46 τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας; εἰ δὲ ἀλήθειαν λέγω, διατί ὑμεῖς οὐ πιστεύετέ μοι;". Οι άνθρωποι μπορεί σήμερα να είμαστε "πρόσωπα" - κατά κανόνα νομικά - αλλά αύριο δεν είμαστε.

"48 ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· οὐ καλῶς λέγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρείτης εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις;".

Ποιος από εμάς, αν ασυνειδήτως δεν ανήκει στους "πεπιστευκότας αὐτῷ ᾿Ιουδαίους", μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο ; Σημειωτέον, αυτά ειπώθηκαν προς αυτούς, οι οποίοι στο τέλος "59 ἦραν οὖν λίθους ἵνα βάλωσιν ἐπ' αὐτόν" (Ιν. η΄).

Προς επιβεβαίωση των ανωτέρω έχουμε τα ακόλουθα : " 2 καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν" (Ψ. 142) και το "5 ... ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε" (Ψ. 50).

Κατά δεύτερο λόγο και συνέχεια των ανωτέρω, ο σεβασμός προς την θεόσδοτη ελευθερία αφορά πρωτίστως τον σεβασμό προς την αλήθεια, καθώς μετά από τη γνώση της αληθείας (είναι ο Κύριος) έπεται η ελευθερία, φυσικά δε, και ο σεβασμός προς αυτή : "31 ῎Ελεγεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ ᾿Ιουδαίους· ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, 32 καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Ιν. η΄).

Θλίβομαι λοιπόν κι εγώ βαθύτατα μετά από αυτά, διότι ο συντάκτης του άρθρου αυτού της "Παρακαταθήκης" δεν αντιλαμβάνεται ότι ο σεβασμός, που καλούμαστε να δείξουμε προς τους νυν περιχαρείς ομοφυλόφιλους, αφού έπαψαν πλέον να είναι υποκριτές, να κρύβουν δηλαδή τις ερωτικές τους προτιμήσεις και να κατατρύχονται από ενοχικά συμπλέγματα, είναι σεβασμός προς την αλήθεια της υποκρισίας και του ψεύδους. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη κακοποίηση - αν προτιμάτε εκχυδαϊσμός - της αλήθειας. Δηλαδή, απροσμέτρητα χειρότερο από το οποιοδήποτε κακό ή καταστροφή !

Με άλλα λόγια, έχουν και η υποκρισία και το ψεύδος την αλήθεια τους, η οποία απερίφραστα πλέον μας δείχνει ότι ο ομοφυλόφιλος είναι ο μεγαλύτερος υποκριτής, άρα και ψεύτης, που υπάρχει. Αφενός, διότι αν και είναι άνδρας συμπεριφέρεται σαν γυναίκα, αφετέρου, διότι φερόμενος σαν γυναίκα δεν παύει να είναι άνδρας. Είναι, δηλαδή, διπλή η υποκρισία του και πολλαπλό το ψεύδος : Και ως προς την αλήθεια, αλλά και ως προς την ελευθερία.

Πρόσωπα δεν είμαστε. Αν αξιωθούμε κατά Χάριν να γίνουμε, τούτο προϋποθέτει την απώλεια, την θυσία, της ψεύτικης ελευθερίας του κόσμου τούτου έναντι του κέρδους της εν Χριστώ αληθείας και ελευθρίας. "ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω".