Το έγκλημα όσων διαφωνούσαν με τη Χριστιανοσύνη

"Το έγκλημα λοιπόν όλων αυτών ήταν, ότι δεν ήταν Χριστιανοί ή δεν ήθελαν να είναι Χριστιανοί ή ήταν Χριστιανοί, αλλά κρυφά θυσίαζαν στα είδωλα. Για όλους αυτούς, το βάπτισμα ήταν υποχρεωτικό, όπως και ο εκκλησιασμός, άλλως τους περίμενε δήμευση, εξορία και θάνατος. Το ίδιο τους περίμενε, αν ο αρχηγός της οικογένειας ήταν Χριστιανός, αλλά όχι τα μέλη της οικογένειάς του και όλα αυτά προφανώς σε εφαρμογή του: "όστις θέλει οπίσω μου ελθείν", που αντικαταστάθηκε από ..." (ικ) (*) 

Κυπριανός Χ :

Που αντικαταστάθηκε από την αγαπολογία και τη σχεσιολογία της μεταϊστορικότητας της τότε, αλλά και της σύγχρονης, εποχής.

Ο κύριος ικ, όπως και ο κάθε σχεσιολόγος και αγαπολόγος, θεωρούν τη Χριστιανοσύνη (: κατά Χριστόν δικαιοσύνη) σαν ένα συμφωνητικό, μια "άδεια ελευθέρας" προς πάσαν δραστηριότητα, μεταξύ των οποίων είναι - ήταν τότε αλλά και σήμερα - η ανασύσταση της ειδωλολατρείας.

Λησμονεί ότι, τότε - τώρα το έχουμε ξεχάσει - που θεσπίστηκε ο ιουστινιάνειος Κώδικας, η ανθρωπότητα έβγαινε μέσα από τους ποταμούς αίματος των διωχθέντων "ένεκεν δικαιοσύνης", και, αν ήταν απαραίτητο να εφαρμοστούν αυτά που προέβλεπε ο Κώδικας, ο λόγος προέκυπτε εκ της ανάγκης να διαφυλαχθει η Χριστιανοσύνη. Δίοτι κάθε απόκλιση από τα θεσπίσματα, ήταν έμμεση ή άμεση προσπάθεια ανασύστασης της ειδωλολατρείας με ό,τι αυτό συνεπαγόταν και συνεπάγεται.

Νομίζει ο κ. ικ ότι το "όστις θέλει", παραμένει πάντα και παντού ένα "όποιος θέλει". Εκεί όλα τελειώνουν. Δεν λέει όμως τίποτα ως προς το τι γίνεται μετά, δηλαδή, όταν οι πάντες θελήσουν την κατά Χριστόν δικαιοσύνη (χριστιανοσύνη).
Δεν πρέπει αυτή να διαφυλαχθεί;
Δεν πρέπει να υπάρχουν υποχρεώσεις εκ μέρους των αρχόντων αλλά και των πολιτών;
Δεν πρέπει να συνταχθούν νόμοι, θεσπίσματα, αλλά πάντα να ισχύει το "όστις θέλει";

Οι νόμοι και τα θεσπίσματα δεν το αποκλείουν βέβαια αυτό, εφόσον τo "όστις", παραμένει ένα "όστις", ένας κάποιος. Άλλο όμως να αρνείται κανείς (τις) την Χριστιανοσύνη και έτερο, αυτός και οι ομοϊδεάτες του να δημιουργούν ομάδες, συντεχνίες και με πλήθος ραδιουργιών, εν ονόματι του "όποιος θέλει", να απεργάζονται την ανατροπή της. Κάτι το οποίο συνέβη με την επικρατήσασα αιρετική Δύση και ο κύριος ικ δεν αξιολογεί, ταυτίζοντας τη Χριστιανοσύνη του Βυζαντίου με τον ευρωπαϊκό - δυτικό χριστιανισμό.

Ο κύριος ικ προτιμά να συνοψίζει, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να μας αναλύσει όλα αυτά τα οποία αναφέρει ο ιουστινιάνειος Κώδικας

Υποσημείωση

"Το ίδιο τους περίμενε, αν ο αρχηγός της οικογένειας ήταν Χριστιανός, αλλά όχι τα μέλη της οικογένειάς του"

Τα μέλη της οικογενείας, το πιθανότερο η σύζυγος ή ο σύζυγος, θα έβρισκαν έναν ομοϊδεάτη τους - θα ήταν ο αγαπητικός του ή της οικογενειακής κεφαλής - και θα έβγαζαν από τη μέση εκείνον που ηθέλησε το των πολλών, και όχι αυτό που ήθελε η σπείρα της ανασύστασης των ειδώλων : Των γνησίων ειδώλων ή των παρεμφερών αγαπητικών τοιούτων.

(*) Σημείωση, ο σχολιστής ικ αναφέρεται στον ιουστινιάνειο Κώδικα 1:11:10 και τι προέβλεπε για όσους αρνούντο την Χριστιανοσύνη
Βλέπε  http://apotixisi.blogspot.com/2012/03/v-behaviorurldefaultvml-o.html