Λόγος στον αντίλογο της δωρεάς οργάνων

Με αυτά τα λίγα όπου μόλις αναφέραμε (σημ. "Η δωρεά οργάνων προσωπική απόφαση") θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, ανάγοντας το ζήτημα στην ηθική του διάσταση, ότι σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και αυτή η Εκκλησία δέχεται την, τρόπον τινά, ευθανασία. Παραδείγματος χάριν, όταν, προκειμένου να προστατέψουμε την ζωή και την υγεία της εγκύου, αποφασίζουμε την πρώιμη διακοπή της κύησης. Τερματίζουμε τη ζωή του εμβρύου.


Συμβαίνουν αυτές οι περιπτώσεις, σπάνιες φυσικά, όπου όντως αυτό κάνουμε. Υπάρχει όμως μια σημαντικότατη διαφορά, η οποία διαφοροποιεί εντελώς την δια της ευθανασίας ενός ασθενούς (δωρεά οργάνων) σωτηρία κάποιου άλλου.


Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση της εγκύου έχουμε μια ψυχοσωματική οντότητα εντός μιάς άλλης. Στην περίπτωση της δωρεάς των οργάνων έχουμε δυο τελείως ξεχωριστές ψυχοσωματικές οντότητες, από τις οποίες απουσιάζει πλήρως η ενότητα, το ενοειδές της μιας ψυχής μέσα σε μια άλλη, όπως συμβαίνει κατά την εγκυμοσύνη. Συνεπώς, ουδεμία αναλογία ή σύγκριση  μπορεί να γίνει ή να υπάρξει. Η προσπάθεια που καταβάλλουμε είναι να διασώσουμε και να αποκαταστήσουμε την υγεία της εγκύου από τους κινδύνους που διατρέχει η ίδια, ενδεχομένως και το κυοφορούμενο έμβρυο.

Ο λόγος που καλείται να καταθέσει η Εκκλησία, είναι τα επιχειρήματά της στον αντίλογο της επιστήμης ή κάποιων σπουδαιοφανών νεωτεριστών με τίτλους και επιστημονικές διατριβές. Οι οποίοι εκτός άλλων διαβλέπουν θεϊκή συνέργεια εκεί όπου δεν φαίνεται, και όντως δεν φαίνεται, ο Θεός. Προσπαθούν να παρακάμψουν τα φύσει υπάρχοντα εμπόδια, τις θεσμικές αναστολές που έχει κάθε άνθρωπος, με μια εξόχως καταστροφική, από κάθε άποψη, επιχειρηματολογία. Αδυνατούν να θεραπεύσουν έναν ασθενή και χρησιμοποιώντας αυτόν πηγαίνουν να θεραπεύσουν έναν άλλο!

Με τη λογική αυτή την εντελώς διάστροφη και ολέθρια, δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να μας ανακοινώσουν ότι μπορούν να μας γλυτώσουν από τον καρκίνο, αρκεί να βρεθεί εκείνος ο αλτρουϊστής που θα δεχθεί να γίνει συμβατός πολτός εναιωρήματος και να χορηγηθεί σε ασθενείς. Το δε ακόμη τολμηρότερο θα ήταν να υπάρξουν οι εθελοντές, που χωρίς να περιμένουν τη διάγνωση του εγκεφαλικού τους "θανάτου", θα δεχθούν για ανθρωπιστικούς ή και θρησκευτικούς ακόμη λόγους, να δωρίσουν τα όργανά τους ανιδιοτελώς για να ζήσουν άλλοι 8 ή 9 ασθενείς. Πώς άρα γε θα αντιμετωπίσουν την περίπτωση αυτή οι νομοθέτες που φροντίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα;


Στο παρελθόν είχαμε τις θυσίες ζώων προς ευμένεια θεού ή θεών. Είχαμε όμως και ανθρωποθυσίες. Δυστυχώς αυτά  αποδείχθηκαν μάταια και ψευδή : " Τις ωφέλεια εν τω αίματί μου, εν τω καταβαίνειν με εις διαφθοράν;". Ουδείς εξ αυτών πρωτότοκος των νεκρών εγένετο, ούτε αναστήθηκε, ούτε αναλήφθηκε, καθώς είναι πάντων ημών των Ορθοδόξων η ενυπόστατη πίστη εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια : "καρδίᾳ  γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν".