"Εις μάστιγας έτοιμος"

"ὅτι ἐγὼ εἰς μάστιγας ἕτοιμος καὶ ἡ ἀλγηδών μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντὸς

ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου

οἱ δὲ ἐχθροί μου ζῶσι καὶ κεκραταίωνται ὑπὲρ ἐμὲ καὶ ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως

οἱ ἀνταποδιδόντες μοι κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν ἐνδιέβαλλόν με ἐπεὶ κατεδίωκον δικαιοσύνην" (Ψ. λζ΄)

Λοιπόν; Ποιος είναι έτοιμος "εις μάστιγας" και τίνος η αλγηδών είναι διά παντός ενώπιόν του;

Ποιος την ανομίαν του αναγγέλει και υπέρ της αμαρτίας του μεριμνά; Είναι πολλοί ή μήπως και από τους ελάχιστους θα δυσκολευόμαστε να βρούμε δυο και τρεις;

Εκεί όπου ώφειλε να υπάρχει το πλήθος των μαρτύρων, ζουν, κεκραταίωνται και πληθύνονται όσοι αδίκως μας μισούν. Κανείς δεν βρίσκεται να τους σταματήσει και εύλογα αναρωτιόμαστε : Γιατί, θεέ μου; Γιατί μας ανταποδίδουν κακά αντί αγαθών και αδιάκοπα μας διαβάλλουν;

Μα δεν είναι προφανές; Δεν είναι αυτά το αποτέλεσμα, επειδή έχουμε πάψει προ πολλού να καταδιώκουμε την δικαιοσύνη; Ποιος από εμάς, και μάλιστα από εκείνους που είναι επιφορτισμένοι να μας δίνουν το παράδειγμα, καταδιώκει την δικαιοσύνη; Όλοι συμβιβαστήκαμε με την αδικία και ουδείς τολμά να υψώσει τη φωνή του. Τι κάνουν οι άμβωνες; Τι διδάσκουν το λαό του Θεού εκτός από τα ήδη γνωστά και χιλιοειπωμένα; Μήπως ακούσαμε ποτέ κάτι σχετικό με τις μεταμοσχεύσεις; Μας είπε ποτέ κανείς ότι οφείλουμε όλοι να είμαστε εις μάστιγας παντοτε έτοιμοι και  η αλγηδών να είναι δια παντός προ των οφθαλμών μας;

"Για να ζήσει κανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση του θανάτου", έγραψε ο Μάρτιν Χάιντεγκερ - για διαφορετικούς λόγους βέβαια εκείνος, για άλλους εμείς το επαναλαμβάνουμε.

Τέτοιου είδους κηρύγματα ποτέ δεν ακούσαμε. Το μόνο που μαθαίνουμε είναι η προς τον πλησίον αγάπη, το μεγαλείο της οποίας περιμένει να εκδηλωθεί στην προθανάτιο κλίνη, όταν δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε και να φωνάξουμε πόσο μας εξαπάτησαν οι αγαπητικές και  σχεσιολογικές πνευματικές διδαχές των ποιμένων.

Να γίνουμε όλοι με τη θέλησή μας δωρητές, μας λέγουν, δεν μας λένε όμως τίποτα  αν αυτό επιθυμεί το υποψήφιο θύμα, το παραπλανημένο θύμα της αγαπολογίας και του αλτρουϊσμού, λίγο πριν το βάλουν στο χειρουργείο, όπου και θα αφήσει την τελευταία του πνοή για τον πλησίον. Ακούει κανείς τη φωνή της ψυχής του τη στιγμή εκείνη ή μήπως φωνή δεν έχει επειδή η ψυχή παραμένει ανέκφραστη; Ανέκφραστη όμως είναι και η ψυχή των εμβρύων. Αυτή πώς την ακούμε και πώς δίνουμε αγώνα μόνο για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού; Μας ενδιαφέρει μόνο η εν δυνάμει ψυχή των εμβρύων που έρχονται στον κόσμο και ουδόλως η "εν αδυναμία" ψυχή εκείνων που απέρχονται εκ του κόσμου; Χάνεται τότε η ψυχή;

" ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως

οἱ ἀνταποδιδόντες μοι κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν ἐνδιέβαλλόν με ἐπεὶ κατεδίωκον δικαιοσύνην"

Ας μη γελιόμαστε, δεν καταδιώκουμε πλέον τη δικαιοσύνη. Ουδείς εξ ημών είναι "εἰς μάστιγας ἕτοιμος", οϋτε τις ανομίες μας καταγγέλουμε. Και αν μεριμνούσαμε περί των αμαρτιών μας θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα : Η μετάνοια θα καθιστούσε ενυπόστατη την πίστη μας και αυτή θα έλεγχε τα ου βλεπόμενα αγαπολογικά ψεύδη των θαυμασίων της επιστήμης. Άλαλα θα έμεναν τα χείλη των ασεβών, που υποδύονται την ευσέβεια.