Αποδεκτή έκρινε το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας την εξέταση της υπόθεσης του 57χρονου Τόνι Νίκλινσον, ο οποίος είναι παράλυτος (πάσχει από σύνδρομο εγκλεισμού) και διεκδικεί το δικαίωμα να του επιτραπεί να αναθέσει σε ένα γιατρό να θέσει νόμιμα τέλος στη ζωή του.Το δικαστήριο επίσης έκρινε βάσιμο το επιχείρημα του Νίκλινσον, σύμφωνα με το οποίο το δικαίωμα στο σεβασμό της ιδιωτικής ζωής, όπως αυτό περιγράφεται από το άρθρο 8 της Συνθήκης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, περιλαμβάνει επίσης το δικαίωμα του να τερματίσει κάποιος τη ζωή του. Στην απόφασή του αυτή τον στηρίζουν η σύζυγος και οι δύο κόρες του, ηλικίας περίπου 20 ετών."
Κυπριανός Χ :
Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, το έργο των ιατρών, εκτός άλλων, είναι να τερματίζουν τη ζωή μερικών ασθενών λόγω "σεβασμού της ιδιωτικής ζωής, όπως αυτό περιγράφεται από το άρθρο 8 της Συνθήκης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων".
Αλλά εφόσον πρόκειται περί της ιδιωτικής ζωής, γιατί αποκλείονται οι οικείοι (ιδιωτικώς) του ασθενούς; Για ποιο λόγο δεν ανατίθεται σε ένα συγγενή του ασθενούς να του δώσει αυτός τη "χαριστική βολή" και αναλαμβάνουν τον άχαρι ρόλο του εκτελεστή - συγγνώμη, αλλά περί εκτελέσεως πρόκειται - οι γιατροί; Σεβαστοί δεν είναι οι οικείοι και είναι μόνο οι γιατροί; Ο ιατρικός όρκος αφορά στην, με κάθε προσπάθεια, αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς. Όταν όμως φθάνουμε στο σημείο να εξολοθρεύουμε εκείνους που ψυχορραγούν (εγκεφαλικά νεκροί) για να αποκαταστήσουμε την υγεία άλλων ασθενών, τότε δεν τίθεται θέμα. Η δια θανάτου εξολόθρευση των ανιάτως πασχόντων αποκαθιστά εν ευρεία εννοία τη ζωή του κοινωνικού συνόλου με την οικονομική παράμετρο - είναι δαπανηρή και μη παραγωγική - η οποία συνοδεύει τη συντήρηση αυτών των δυστυχισμένων υπάρξεων.
Προφανώς κάτι ήξεραν οι ημέτεροι Σπαρτιάτες, αν και δεν είναι πλήρως γνωστά τα οικονομικά εκείνης της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου