Ο κύριος Παναγιώτης Σημάτης είναι θεολόγος. Τελευταία, καταπιάστηκε με το ζήτημα του όρκου, τον οποίο αρνήθηκαν να δώσουν οι νυν εκλεγμένοι πολιτικοί μας άρχοντες (1). Στο κείμενο που δημοσίευσε επικροτεί τη στάση-άρνηση ορκοδωσίας στο Ευαγγέλιο, των εκλεγμένων πολιτικών μας. Aφορμή ήταν γι΄ αυτόν ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση, ο οποίος τάχθηκε - υπό όρους - υπέρ της ορκοδωσίας, ένας δε άλλος, ομοιόβαθμος του π. Θεοδώρου, ασχολήθηκε και αυτός με το ζήτημα του όρκου των πολιτικών (2). Πρόκειται για τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. Επιφυλακτικότερος αυτός εκθέτει ιστορικά, από συστάσεως του ελληνικού Κράτους, τη θέση νομομαθών και εκκλησιαστικών ανδρών, επιλέγοντας για τον εαυτό του την επαμφοτερίζουσα ουδέτερη στάση του "ναί και όχι". Γράφει : " Σκοπὸς αὐτοῦ τοῦ κειμένου δὲν εἶναι μιά, θετική ἢ ἀρνητικὴ, τοποθέτηση ἔναντι τοῦ ὅρκου, καὶ μάλιστα τοῦ βουλευτικοῦ, ἀλλὰ ἡ σύντομη ἐπισκόπηση τῆς διαχρονικῆς στάση τοῦ πολιτικοῦ μας κόσμου ἀπέναντί του.", για να καταλήξει επαναλαμβάνοντας τον "διακεκριμένο Νομικό καὶ πρ. Ἀντιπρόεδρο τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κ. Ἀναστάσιο Ν. Μαρίνο" (sic) :
«Ὅσοι δὲν θέλουν νὰ δώσουν θρησκευτικὸ ὅρκο ἔχουν πάντοτε τὸ συνταγματικῶς κατοχυρωμένο δικαίωμα νὰ δώσουν ὅρκο μὴ θρησκευτικό, ἐπικαλούμενοι τὴν τιμὴ καὶ τὴ συνείδησή τους, ὅπως ρητὰ ἐδέχθη καὶ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμὸν 2601/ 1998 ἀπόφασή του».
Ο κ. Παναγιώτης Σημάτης γράφει πολλά, πάρα πολλά, έτσι ώστε το κύριο θέμα, που είναι η άρνηση των νέων πολιτικών μας αρχόντων να ορκιστούν στο Σύνταγμα, περιπλέκεται. Επειδή υπεισέρχονται θεολογικά ζητήματα βάθους, ένα των οποίων, κατά τη γνώμη μου, είναι και τούτο. Αν η εντολή "μη ομόσαι όλως" είναι απόλυτη, τότε τι θα λέγαμε διαβάζοντας το :
"8 ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε. 9 καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατήρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 10 μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός. 11 ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος. 12 ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.".
Μήπως θα πρέπει, ερωτώ, να απαγορεύσουμε τη λέξη "πατέρας", "καθηγητής", "δάσκαλος" ; Ο Κύριος δεν μας δίνει αυτή τη συμβουλευτική ή απαγορευτική εντολή ; Παρένθεση, πάλι κατά τον γράφοντα, οι εντολές δυνατόν να εκλαμβάνονται πότε μεν ως απαγορευτικές, άλλοτε δε ως συμβουλευτικές.
Ο όρκος τον οποίο καλούνται να δώσουν οι πολιτικοί άρχοντες προτάσσει το όνομα της Αγίας Τριάδος και επάγονται τα Άρθρα. Εκείνος ο οποίος αρνείται τον όρκο στο υπερκείμενο πρόταγμα χάριν δήθεν της ευαγγελικής εντολής "μή ὁμόσαι ὅλως", οφείλει να αποδεικνύει ότι δεν αρκείται μόνο σε αυτή την εντολή. Που δεν είναι άλλωστε η μόνη. Υπάρχουν και πολλά ακόμη. Δυστυχώς, όμως, τα έργα και οι ημέρες των κατά καιρούς διατελεσάντων πολιτικών αρχόντων, δείχνουν ότι ελάχιστα ή μηδαμινά ενδιαφέροντα έχουν ως προς τα θρησκευτικά ζητήματα, γενικότερα, και ειδικότερα στα διαλαμβανόμενα της Καινής Διαθήκης.
Πέραν αυτού, ο αρνούμενος να ορκισθεί στα ακολουθούντα άρθρα του Συντάγματος, ουδεμία υποχρέωση έχει να τα εφαρμόσει, δοθέντος ότι η αρχή, ή αρχές, του Δικαίου που διέπει αυτά, είναι αρχή δικαίου κατ΄άνθρωπον - επίκληση της προσωπικής τιμής και συνείδησης - και ουδόλως κατά θεόν, ή έστω κάποιας υπερκείμενης των ανθρώπων δικαιϊκής αρχής. Τούτο σημαίνει ότι το Σύνταγμα (τα Άρθρα) μπορεί άλλοτε να διαστέλλεται και άλλοτε να συστέλλεται, με όλα τα γνωστά επακόλουθα των τελευταίων μνημονιακών μας χρόνων. Να σημειώσω, φίλος δικηγόρος υποστήριζε ότι το Δίκαιο είναι σχετικό, σήμερα ισχύει αυτό, αύριο άλλο και ουδέποτε κάτι αμετάβλητο.
Η επιβολή του όρκου, για την άσκηση των πολιτικών καθηκόντων μιας χώρας, σημαίνει ότι οι κληθέντες κατόπιν ψήφου να ασκήσουν το έργο αυτό, δέχονται ως υπάρχουσα μια ανώτερη αρχή Δικαίου, η οποία σαφώς διαφέρει και αντιδιαστέλλεται από τις ιδιοτελείς αρχές (ή αρχή) των κατά βάση οικονομικών σκοπιμοτήτων του δικαίου της Διπλωματίας.
Και τέλος, η επίκληση της προσωπικής τιμής και συνείδησης, επέχουσας θέσιν όρκου, θέτει στο περιθώριο ο,τιδήποτε άλλο πέραν του ανθρώπου και της τιμής του. Τιμής ανθρώπου, μην ξεχνάμε, που προήλθε κατόπιν βιολογικής εξέλιξης των ειδών. Στην προκειμένη περίπτωση των θηλκαστικών, εν οις ο πίθηκος. Αξίζει λοιπόν να θυμήσουμε, αφού λόγος περί τιμής και ανθρώπου, το αγιογραφικό « ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὁμοιώθη αὐτοῖς». Για ποια τιμή να μιλήσουμε λοιπόν ;
(1) http://apotixisi.blogspot.gr/2015/03/blog-post_8.html
(2) http://orthodox-voice.blogspot.gr/2015/03/blog-post_20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου