Οι εκλεκτοί και ο όρκος

Το Ευαγγέλιο δεν λέει μόνο να μην ορκιζόμαστε. Λέει το "και πατέρα μη καλέσετε υμών επί της γης", λέει το "μηδέ κληθήτε καθηγηταί" και το "ημείς δε μη κληθήτε ραββί", λέει ακόμη και ο Απ. Παύλος "γυναικί δε διδάσκειν ουκ επιτρέπω" κλπ.
Επειδή όμως το Ευαγγέλιο δεν πρωτοστατεί στη ζωή μας - πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε; - ειδικά δε σε αυτούς που άρχουν και σε εκείνους που μας ποιμαίνουν, γίνεται η παραχώρηση να ορκιζόμαστε παραβλέποντας εύλογα και τα υπόλοιπα. Έτσι, άλλοι νομίζουν ότι αυτά ξεπεράστηκαν ή ότι δεν χρειάζονται, έτεροι δε  "τα μαζεύουν"  και συμβιβάζονται: Λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο και πάντως είμαστε εντάξει.

Αλλά δεν είμαστε. Ούτε και πρόκειται να γίνουμε, όντας δέσμιοι ενός κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, που επιβάλλει στους εκλεκτούς του να ομνύουν, βάζοντας την παλάμη (σημ. ή τα δάκτυλα, όπως είδαμε πρόσφατα) στο Ευαγγέλιο, όταν πρόκειται για τους φέροντες την χριστιανική ιδιότητα. Υπάρχουν και οι σχετικά άλλες παραλλαγές. Αυτοί είναι σήμερα οι κυρίαρχοι.

Ορκίζονται λοιπόν στον αποκεκαλυμένο Τριαδικό Θεό. Αυτόν όμως οι εκλεκτοί τον απορρίπτουν. Προτιμούν την ανώτερη δύναμη που κυβερνά το Σύμπαν, είναι δε κοινή για όλους τους ανθρώπους. Πηγή της είναι ο ιστορικός Ιεχωβά των Ιουδαίων, ο οποίος κάνει την παραχώρηση σήμερα να "γνωρίζεται" και πέραν των αποδεκτών προφητών. (Παρένθεση, ένας εξ αυτών είναι και ο Ιησούς, κατά άκραν προς τους προτεστάντες οικονομίαν των ιδιοκτητών του Ιεχωβά).

Αλλά ισότιμοι των προφητών είναι πλέον (σημ. να, άλλη μια παραχώρηση των ιδιοκτητών) και οι απανταχού "θεότητες". Όλοι, θεότητες και προφήτες, ομιλούν τη γλώσσα της ανώτερη δύναμης, με το δικό τους τρόπο έκαστος, και όλοι μαζί συνθέτουν τον επερχόμενο θεό της Νέας Τάξης πραγμάτων. Δηλονότι του ελευθεροτεκτονισμού - σαφέστερα του Σιωνισμού - το ορατό κέντρο του οποίου πρόκειται να είναι η Ιερουσαλήμ. Οψόμεθα.

Ως προς το αν πρέπει να καταργηθεί ή να παραμείνει ο όρκος, θα απαντούσα, εδώ που φτάσαμε, δεν έχει κανένα νόημα το ερώτημα. Εκτός άλλων, μάλιστα, όταν δε ξέρουμε γιατί το θέτουμε, και παραλείπω τα "άλλα". Η επιβεβαίωση της αξιοπιστίας και της ευθύνης μας είναι οι λόγοι που τον επιβάλλουν και αυτά, είναι δυσεύρετα πράγματα. Σημαίνει ακόμη δέσμευση. Όχι βέβαια προεκλογική, ούτε υποκειμενική, όπως είναι η επίκληση της προσωπικής μας τιμής ή συνείδησης. Είναι δέσμευση έναντι μιας κοινά (εξ αντικειμένου) αποδεκτής και σαφώς καθορισμένης αρχής, η οποία όμως δεν μπορεί να μας  αποδεσμεύει.

Εμείς, τόσο στον πολιτικό, όσο και στον εκκλησιαστικό χώρο εγκαταστήσαμε την ελευθερία. Ευνόητοι οι λόγοι και θα παρακαλούσα να συμπεριληφθεί εδώ και ο επιστημονικός. Για ένα μόνο λόγο: Ποτέ δεν τέθηκε παρόμοιο ζήτημα ως προς τον ιατρικό όρκο στον Ιπποκράτη. Αλήθεια, γιατί;;;