Συγκεκριμένα διαβάσαμε: "Για την αντιμετώπιση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα κρίνεται θετικά και εφέτος η επίσημη υποστήριξη εκδηλώσεων και εκδόσεων για την μνήμη του Ολοκαυτώματος, ωστόσο επισημαίνεται αύξηση των κρουσμάτων αντισημιτισμού και βανδαλισμών μετά τις ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα και συνέχιση κοινωνικών εκφάνσεων αντισημιτισμού (δικαστική δίωξη και αθώωση του συγγραφέα Κ. Πλεύρη για το βιβλίο του, αντισημιτικές απόψεις ηγέτη του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη, και γελοιογραφίες στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία και Ριζοσπάστης).".
Νομίζω, ένα θέμα που τίθεται εντελώς στο περιθώριο, αφού το επικαλύπτει η εξιχνίαση, ο εντοπισμός και η περιγραφή των κρουσμάτων της αντισημιτικής έκφανσης, είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς καλούμαστε να τιμήσουμε με την επιβεβλημένη, πλέον, συμμετοχή των περισσότερων χωρών στην "ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος". Τι μας θυμίζει ; Μόνο ότι κάποιες χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν εντελώς αναίτια λόγω της φυλής τους; Ότι τα θύματα αυτά θυσιάστηκαν στο βωμό τις ελευθερίας ή μήπως επειδή είχαν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις;
Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Προτίμησα αυτά, διότι δεν βρίσκω άλλα ικανότερα να στοιχειοθετούν τον όρο "Ολοκαύτωμα". Δεν θα διαφωνούσε κανείς, μου φαίνεται, αν υποστήριζε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θανατώθηκαν χωρίς λόγο. Ούτε και ότι "ήχθησαν προς σφαγήν" λόγω διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Αλλά δεν θα έλεγα ότι θυσιάστηκαν για την ελευθερία και παραπέρα για την Δημοκρατία. Μια άλλη παράμετρος της ελευθερίας πρέπει να αναζητήθεί, αν πραγματικά οφείλουμε τιμή στη μνήμη αυτών των ανθρώπων.
Ποια είναι αυτή η παράμετρος δεν είναι δύσκολο να τη βρούμε. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν θύματα μιας αδίστακτης πολιτικής - διπλωματικής ραδιουργίας και μιας ανατριχιαστικής επιστημονικής ανοησίας. Η μεν διπλωματία γνώριζε πολύ καλά τις επεκτατικές/κυριαρχικές βλέψεις του ολοκληρωτικού γερμανικού καθεστώτος- με δήθεν έμβλημα εθνικό - που είχε κάνει την εμφάνισή του εκείνα τα χρόνια. Αλλά δεν αντέδρασε ή τουλάχιστον, δεν προσπάθησε να αποδυναμώσει τον πανίσχυρο στρατιωτικό μηχανισμό που είχε αρχίσει να σχηματίζεται και να επανδρώνει το πολιτικό προσωπο της Γερμανίας. Το τραγικό είναι ότι τον ενίσχυσε.
Από την άλλη μεριά, είχαμε και τις τερατώδεις επιστημονικές θεωρίες που σχετίζονταν με την κληρονομικότητα. Οι μάγοι των εργαστηρίων (Mendel 1822-1884) ανακάλυψαν τους νόμους της κληρονομικότητας και νόμισαν ότι έλυσαν πολλά, αν όχι όλα, από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ιατρική. Ο εικοστός αιώνας, ήταν ο αιώνας που οι ανακαλύψεις θα εφαρμόζονταν στην πράξη με την τραγική κατάληξη των θαλάμων αερίων.
Φορείς των παθολογικών γονιδίων θεωρήθηκαν φυλές με παρελθόν, που ανάγοντο στα βάθη των αιώνων, λόγω των συχνών φαινομένων ενδογαμίας. Αυτές ήταν υπεύθυνες για την μεταδοτικότητα πληθώρας νοσημάτων και έπρεπε ή να εγκαταλείψουν το έδαφος της Γερμανίας, όπου ένα νεο είδος ανθρώπου θα έκανε την εμφάνισή του, ή να εξοντωθούν. Και εξοντώθηκαν επειδή παρέμειναν. Ο πόλεμος δεν τους άφησε να φύγουν.
Ποιοι επιστήμονες εκείνο τον καιρό όρθωσαν ανάστημα, ώστε όλες αυτές οι ανοησίες για νέους υγιείς ανθρώπους, να λάβουν την άγουσα για απόρριψη ή έστω αναθεώρηση. Αναφέρομαι βέβαια στις 2 με 3 πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ουδείς αντέδρασε. Διότι ενδόμυχα όλοι περίμεναν να δουν το "θαύμα" των διασταυρώσεων υγιών γονιδίων.
Αν λοιπόν οφείλουμε να θυμόμαστε το Ολοκαύτωμα, θα πρέπει εκεί να δώσουμε τη βαρύτητα και όχι στα φαινόμενα αντισημιτισμού. Που τα αναπαράγει ανόητα η επισταμένη εξιχνίαση παντός μη αποδίδοντος την οφειλομένη "μνήμη θανάτου". Η μνήμη θανάτου αυτών των ανθρώπων, είναι μνήμη μιας εγκληματικής διπλωματίας, και ενός εξίσου απάνθρωπου επιστημονισμού, πράγματα που δυστυχώς κάνουν πάλι την εμφάνισή τους σήμερα. Απόδειξη η πλανητική επικράτηση ενός κυρίαρχου πολιτικού δόγματος, που μας επιβάλλει τις δικές του δημοκρατικές συντεταγμένες σκέψης, έκφρασης και συμπεριφοράς. Το ίδιο δόγμα επικρατεί και στο χώρο της επιστήμης και δεν νομίζω ότι υπάρχουν αμφιβολίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου