Το δικαστήριο όμως δεν πείστηκε και την καταδίκασε σε ισόβια. Το σκεπτικό της απόφασης ήταν : «Δεν μπορείς να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου και δεν μπορείς να αφαιρέσεις μια ζωή, όσο σημαντικοί κι αν θεωρείς ότι είναι οι λόγοι».
Εδώ χρειάζονται βέβαια κάποια σχόλια και αυτά δεν θα είναι και τόσο ευχάριστα, για όσους υποστηρίζουν τις μεταμοσχεύσεις. Η μητέρα του παιδιού δεν μπορούσε να πάρει "το νόμο στα χέρια της". Άλλοι όμως φτιάχνουν νόμους για να τους λύνονται τα χέρια. Έφτιαξαν τη νομοθεσία για τον εγκεφαλικό θάνατο με διαρκώς αναθεωρούμενα διαγνωστικά κριτήρια και η "ζωντανή κόλαση" μερικών ασθενών γίνεται αύθις "ζωντανός" Παράδεισος. Πότε; Όταν ο ίδιος έχει συγκατατεθεί να του πάρουν τα όργανα. Μπορεί όμως τη συγκατάθεση να τη δώσουν και οι συγγενείς. Αν, δε, τα έχουν καλά και με τη Θρησκεία, τότε είναι βεβαιότατοι - τους το λένε και οι ποιμένες - ότι ο δικός τους άνθρωπος πάει κατευθείαν στον Παράδεισο. Ύψιστη πράξη αγάπης είναι, κατά τους υψηλούς στην ιεροσύνη ποιμένες, η προθανάτια δωρεά. Όσοι το κάνουν μιμούνται τον Χριστό, που έδωσε το αίμα του για τη σωτηρία μας, λένε και μας φέρνουν το παράδειγμα με το εδάφιο της Προς Γαλάτας Επιστολής του Απ. Παύλου : " ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατέ μοι". Πιο κάτω όμως, απευθυνόμενος πάλι στους Γαλάτες, τους λέει ο Απ. Παύλος : Να αγαπάτε τον πλησίον σας ως σεαυτόν,"ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ΄ αλλήλων αναλωθήτε".
Με τις μεταμοσχεύσεις τι κάνουμε; Δεν θα το γράψω εγώ, πάντως εμφανές είναι ότι "κατεσθίομεν" μερικούς. Η Βρετανή μητέρα δεν το ήθελε αυτό. Η επιστήμη έκανε ό,τι μπορούσε και έφερε το παιδί της στην κατάσταση της "ζωντανής κόλασης". Αυτό που είναι πολύ πιθανό, μετά από τέτοιες ανθρωποκτόνες"αγαπητικές" ενέργειες, οι λέξεις και οι έννοιες των λέξεων, πχ. του εγκεφαλικού θανάτου, να διασταλούν λίγο ακόμη. Και όταν μια ζωή προδιαγράφεται να είναι "ζωή κόλασης", θα έρθη ο νομοθέτης να τη μετατρέψει σε "ζωή παραδείσου". Μια ζωή με κατεστραμμένο εγκέφαλο και με ψυχή ανέκφραστη, τι να την κάνεις; Θα μπει στη μέση και η αγάπη και δεν θα φτάνουμε πλέον στο σημείο να συντηρούμε ασθενείς στην αξιοθρήνητη και τραγική κατάσταση, που οδήγησε τη γυναίκα να σκοτώσει το παιδί της. Τα προσχήματα θα εγκαταλειφθούν και μόνο η χαρά της ζωής θα αποτελεί δικαίωση και νόημα αυτής. Όλα τα άλλα θα είναι προσωπικές πεποιθήσεις και μέσα σ΄ αυτές θα είναι και η εγκατάλειψη της ζωής όταν ο βίος γίνεται κόλαση. Είναι κι αυτό ένα ατομικό δικαίωμα και πρέπει να το σεβόμαστε.
Δεν ξέρω πόσο μέρος της ποινής της θα έχει εκτίσει μέχρι τότε η δυστυχισμένη Βρετανίδα.
3 σχόλια:
Θα γράψω εγώ ένα σχόλιο, αφού άλλοι δεν το κάνουν.
Όταν άρχισα να δίνω πληροφορίες για το αντιεπιστημονικό επιχείρημα του εγκεφαλικού "θανάτου", η τότε καθηγήτρια (της Παντείου;) εγκληματολογίας Κα. Μαραγκουδάκη ζήτησε να με ακούσει. Μαζί της ήταν και ένας νομομαθής - δεν θυμάμαι το όνομα - στα υψηλά στρώματα της Δικαστικής εξουσίας. Θα ήταν γύρω στο 1990.
Της εξέθεσα τα συμβαίνοντα και αναχώρησα. Γιατί το γράφω; Γιατί κανείς δικός μας, από αυτούς που μαζεύονται και ελέγχουν τους νόμους που κάποιοι φτιάχνουν, δεν θέλει να υψώσει το ανάστημά του μπροστά σε όλα αυτά που η ελεγχόμενη Παγκόσμια Νομοθεσία αποφασίζει. Φιλόδοξοι, αρκούμενοι στη διασημότητα του ονόματός τους και στους ακαδημαϊκούς τίτλους που έχουν, δεν τολμούν να σκαλίσουν πέραν του επιτρεπτού ορίου, όλα τα άθλια νομοθετήματα που ψηφίζει η δήθεν αλάνθαστη παγκόσμόσμια επιστημονική κοινότητα. Οι επί του θέματος μη γνωρίζοντες νομοθέτες, συγκαλούν συσκέψεις με επιστήμονες ιδίων φρονημάτων για να τους διαφωτίσουν και στη συνέχεια να αποφασίσουν αν αυτό είναι δίκαιο ή όχι. Όλοι οι άλλοι δεν είμαστε επιστήμονες! Έχω άδικο όταν γράφω ότι μας έχουν "για τα μπάζα"; Το ποιός είναι γι΄ αυτά, ας το κρίνει ο αναγνώστης.
Κυπριανούλη μου
(από τρυφερότητα, καλέ, είναι το υποκοριστικό, μη θυμώνεις και συ ότι τάχαμ δε σε σέβομαι επαρκώς, για Ονομααα!)
σε λάτρεψα πάλι για το σθένος σου- να είσαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω...
Είναι δύσκολο να αναστρέψεις τα λογικά επιχειρήματα ανθρώπων όταν υποφέρουν από εγκεφαλικές βλάβες προσφιλών τους.
Οι άνθρωποι σκεφτόμαστε πολλά σήμερα και έχουμε γίνει υπερευαίσθητοι.
Δεν αντέχουμε το παραμικρό να μας ενοχλήσει.
Δεν επιθυμούμε ΤΙΠΟΤΑ να χαλάσει το γκλαμουριάρικο σκηνικό που φανταζόμαστε ότι ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ σε αυτόν το μάταιο βίο.
Μόλις δεν περνάμε εμείς ή οι δικοί μας τόσο καλά - όσο δείχνει η τυφλεόραση ότι θα έπρεπε να περνάμε- μία είναι(κατά την άποψή μας) η λύση:
Η αυτοκτονία η δική μας και η ευθανασία για τους αγαπημένους μας.
Εκεί μας κατάντησε ο Εξαποδώς και κανένας πια δεν είναι στα συγκαλά του, ώστε να μπορεί να δει τα χάλια και κάπως να αντιδράσει.
Εσύ υπάρχεις φωνή βοώντος εν τη ερήμω...και πας φιρί φιρί να το φας το... μπλογκάκι σου!...:-)
Ευχαριστώ πoλύ για την επίσκεψη και το σχόλιο. Επίσης και για την αγαπητική (!, μπλιάχ) προσφώνηση. (Το "μπλιάχ" πάει στο "αγαπητική" κλπ).
Δημοσίευση σχολίου