Όπως όλα τα πράγματα διαγράφουν τον κύκλο τους και μετά χάνονται, έτσι έχουμε τώρα και το σβήσιμο της λέξης "θεολογία". Θα γίνει ήπια, σιγά και κανείς δεν θα το πάρει είδηση. Μετά τον σάλο που ακολούθησε την μεταπατερική και συναφειακή "θεολογία" κάτι νέο ετοιμάζεται και ουδείς θα μπορεί να φέρει αντίρρηση. Τα πάντα είναι η σχέση, όπως και κατανάλωση.
Quis enim neget?
Διαβάστε :
«Θεωρώ πως είναι φανερή η πρόθεση του Οικουμενικού Πατριάρχη να διατηρήσει καλές επαφές με τους επικεφαλής των θρησκευτικών κοινοτήτων της Πόλης. Φρονώ ότι πρόκειται για Δημόσιες σχέσεις ή ακόμη και επίσκεψη σκοπιμότητας του κ.Βαρθολομαίου στο πλαίσιο της περιβόητης Φαναριώτικης Διπλωματίας», σχολίασε με βεβαιότητα Μητροπολίτης των λεγομένων «Νέων Χωρών».
Αυτά, όσον αφορά στην "μικράν όχλησι" που προκλήθηκε από την παρουσία του οικουμενικού μας Βαρθολομαίου παρέα με τους υπόλοιπους θρησκευτικούς ηγέτες της Βασιλεύουσας-μουσουλμάνους, εβραίους και αρμενίους- προκειμένου να απολαύσουν μαζί τη μουσική των Μεβλεβέδων.
Από κοντά και ένας άλλος, ο δήμαρχος του Beyoglu Ahmet Mishab Demircan, ο οποίος σημείωσε ότι είναι ευτυχισμένος που συγκέντρωσε γύρω από το ίδιο νηστίσιμο τραπέζι iftar τους εκπροσώπους διαφορετικών θρησκειών, ενώ ο μουφτής της Κωνσταντινούπολης Καθηγητής Mustafa Cagrici, υπογράμμισε πως «σκοπός είναι να αναπτύξουμε τις σχέσεις και την φιλία ανάμεσα σε όλους όσους ζουν στη χώρα μας».
Τελικά νομίζω ότι όλα είναι ζήτημα σχέσεων και μάλιστα "δημοσίων", όπως λέμε.
Σχέσεις απ΄ εδώ, σχέσεις απ΄ εκεί, σχέση με τον Θεό, σχέσεις παντού, μεχρις ότου στο τέλος, αντί για θεολογία να μιλούμε για σχεσιολογία. Ήδη έχουμε σαφή δείγματα από τη "θεολογία της σχέσης". Όποιο ιστολόγιο κι αν επισκεφθεί κανείς, όποιο έντυπο διαβάσει ή ακούσει ένα κήρυγμα, η λέξη σχέση (με τον θεό) θα είναι πάντα παρούσα, όπως και αυτή της εμπιστοσύνης (πάλι με τον θεό). Έχουμε και τις σχέσεις εμπιστοσύνης, παρεμπιπτόντως. Το κυριότερο όμως είναι ότι έχουμε το πρόσωπο, τον έρωτα και τις σχέσεις μεταξύ αυτών, όπου τα πράγματα γίνονται λίαν ενδιαφέροντα καθότι ερωτικά.
Κάποιος μάλιστα έγραψε και ειδική μελέτη για το πρόσωπο και τον έρωτα διαπραγματευόμενος τη σχέση ή σχέσεις αυτών. Θα το αναζητήσω για να βεβαιωθώ.
Δεν γνωρίζω αν σ΄αυτόν θα δοθεί το βραβείο της εκπνέουσας "θεολογίας", ή καλύτερα της σχεσιολογίας, όπως θα ονομασθεί.
1 σχόλιο:
Έγραψε κάποιος ένα άρθρο, υποτίθεται θεολογικό και ορθόδοξο, για να μας πεί πόσο υπέρτατη είναι η σχέση μας με τον Θεό. Από το άρθρο σταχυολογώ και απαντώ :
"Η πίστη είναι σχέση ... Αυτή την υπέρτατη σχέση καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε ... Αλήθεια όμως ποια είναι η σχέση που έχουμε με τον ίδιο το βασιλιά της δόξης ; ... Κάθε σχέση που αναπτύσσουν οι άνθρωποι ... Η σχέση δυστυχώς με τον Χριστό αποκτά χαρακτήρα συναλλαγής"
ΚΧ :
Αυτά και πολλά, πάρα πολλά άλλα, περί σχέσεων και σχέσης.
Όλα όμως αυτά δεν είναι θεολογία. Είναι σχεσιολογία και καλά θα κάνουν οι δάσκαλοι των σχέσεων να μας αδειάσουν τη γωνιά.
Αυτά δεν είναι της πίστης μας. Δεν μας ζητά ο Θεός να κάνουμε σχέση μαζί του. Σε κοινωνία μαζί του μας καλεί, μας θέλει κοινωνούς και όχι "σχεσίτες". Δεν συνήψε σχέση με τον άνθρωπο ο άγιος Θεός όταν ενδύθηκε την φθαρτή ανθρώπινη φύση για να αφθαρτοποιήσει τον άνθρωπο. Κοινωνός με τον άνθρωπο έγινε εκείνος, κοινωνοί μαζί του οφείλουμε να γίνουμε κι εμείς.
Λοιπόν, τα παπικά και τα προτεσταντικά μαθήματα σχεσιολογίας, σε άλλους, όχι σε μας. Τους ψευτοδιδασκάλους τους μάθαμε. Εμείς έχουμε διδασκάλους θεολόγους, οι σχεσιολόγοι να πάνε να γυρευτούν αλλού.
Η πίστη, αλλοτριωμένε της πίστεως σχεσιολόγε, δεν ειναι σχέση, όπως γράφεις. Είναι "ελπιζομένων υπόστασις και έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων". Δεν είναι σχέση, όπως μας λές και λένε οι αιρετικοί σου δάσκαλοι.
Αυτοί είναι δημοσιοσχεσίτες και τους ενδιαφέρει η σχεσιολογία και όχι η θεολογία. Αν η θεολογία τους ενδιέφερε, θα μιλούσαν και θα έγραφαν για κοινωνία του Θεού με τον άνθρωπο, για πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης από το Θεό και όχι για σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Ποιά η σχέση του κεραμεικού με τον κεραμέα; Ουδεμία. Το γνώντες Θεόν σημαίνει γνωσθέντες υπό του Θεού και για να γνωσθείς υπό του Θεού καλείσαι να κοινωνήσεις με τον Θεό, όχι να κάνεις σχέση. Κοινωνία με τον Θεό σημαίνει ένωση με τον Θεό. Η σχέση δεν ενώνει, διότι πάντα υπάρχει το εγώ και το εσύ. Αυτό αποκλείει το εμείς. Αλλωστε, γι΄ αυτό στην ιερολογία του γάμου δεν γίνεται λόγος δια "γαμική σχέση" αλλά "γάμου κοινωνία", όπου το εγώ και το εσύ γίνεται εμείς.
Δημοσίευση σχολίου