Στις 5 Νοεμβρίου 2011 δημοσίευσα το Θέμα : "Ψαλτήριον, Ψαλμός ρλστ΄(136)", όπου μεταξύ άλλων έγραφα :
- Και ποιά είναι, αγαπητέ, η "ταλαίπωρος θυγατέρα Βαβυλώνος"; Και ποιος μέλλει να "εδαφιεί" τα νήπια "προς την πέτραν" και μάλιστα μακαρίζεται;
Η ταλαίπωρος θυγατέρα Βαβυλώνος ποιά είναι; Διότι μέσα από την Βαβυλώνα την παλαιά - αλλά και πάντα παρούσα - προλέγεται ότι "η ταλαίπωρος" θα έρθη, και προς την πέτραν θα συντρίψει τα νήπια της κάθε Βαβυλώνος;
Είναι μήπως η νέα Ιερουσαλήμ, η Εκκλησία, η οποία συντρίβει τον νούν των νηπιαζόντων και, ναι, "εδαφιεί" τον θάνατο; Είναι ή δεν είναι, η Εκκλησία του Παλαιού των ημερών;
(...) Στον συγκεκριμένο Ψαλμό είναι συμβολική η γραφή και, κατά κάποιο τρόπο προφητική. Διότι μακαρίζεται εκείνος (ο ανήρ) που θα συντρίψει ακόμη και τα νήπια (τον νηπιάζοντα νουν) των εχθρών της (νέας) Ιερουσαλήμ "προς την πέτραν" . Δηλαδή, την πέτρα όπου θα οικοδομηθεί - όπως ο Κύριος είπε στον Πέτρο - η Εκκλησία, η Νέα Ιερουσαλήμ".
Αυτά ως προς την ατελέστατη, και πολλά αγνοούσα, ημετέρα γραφή. Συνέβη και αγαπητή φίλη, αναγνώστρια του ιστολογίου αυτού, να μου στείλει ένα κείμενο που το υπέγραφε ο Μοναχός Λεόντιος Διονυσιάτης (http://www.imdleo.gr/diaf/2010/09/Bel_and_Draco.pdf) και είχε τίτλο "Οι δύο θεοί της Βαβυλώνας". Συνιστώ στον αναγνώστη να το διαβάσει.
Στο κείμενο αυτό διαπίστωσα με έκπληξη ότι ο Μέγας Βασίλειος έχει ασχοληθεί με τον Ψαλμό ρλστ΄, παρότι ένας αντιλεγόμενος σχολιαστής άλλου ιστολογίου, ισχυριζόταν ότι ουδαμού ανεύρε να έχει ερμηνευθεί ο αναφερθείς Ψαλμός. Μου ζητούσε να του υποδείξω πόθεν αρυόμενος έδινα την ερμηνεία, την οποία και περιέλαβα στο σχετικό με το "Ψαλτήριον" θέμα.
Ιδού λοιπόν τι γράφει ο Μοναχός Λεόντιος Διονυσιάτης, στο περί "Βηλ και Δράκοντος" εκτενές άρθρο του
Εμβαθύνοντας στο νόημα των γεγονότων:
Ποια λοιπόν είναι η Βαβυλώνα; Την απάντηση ας την λάβουμε από τον Μεγάλο Βασίλειο, που απαντά σ’ αυτό το ερώτημα στην ερμηνεία του στον προφήτη Ησαΐα:
«Κατά την ιστορία λοιπόν, θεωρείται ότι Βαβυλώνα ονομάζεται ο τόπος όπου έγινε η σύγχυση της διαλέκτου αυτών που είπαν: "Ας οικοδομήσουμε για τον εαυτό μας πόλη και πύργο, του οποίου η κεφαλή να φθάνει ως τον ουρανό". Εκεί λοιπόν κατελθών ο Θεός, συνέχεε τις γλώσσες. Γι’ αυτό ονομάστηκε "σύγχυση".
Γενικότερα, συνεχίζει ο Μ. Βασίλειος, κάθε «τόπος σύγχυσης» μπορεί να ονομάζεται Βαβυλώνα, αν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά:
Χώρος λοιπόν σύγχυσης είναι ο τόπος της Βαβυλώνας, όχι μόνο διαλέκτου, αλλά και δογμάτων και νοημάτων και του νου που θεωρείται ότι τα βλέπει».
Και, συνεχίζει τώρα ο Μοναχός Διονυσιάτης, οι μεταγενέστεροι «τόποι σύγχυσης» ονομάζονται και «θυγατέρες Βαβυλώνος». Διότι είναι τύποι της παλαιάς. Τέτοια ήταν η Βαβυλώνα την εποχή της Εβραϊκής αιχμαλωσίας, και ως «θυγάτηρ Βαβυλώνος» αναφέρεται στους Ψαλμούς (σ.σ. πρβλ. Ψαλμός ρλστ΄). Βαβυλώνιος όμως ονομάζεται και ο συγκεχυμένος νους, κατά τον Μ. Βασίλειο, και αυτός είναι η αιτία της ειδωλολατρίας και κάθε εξωτερικευμένης κακίας. Αυτός που φυλάγεται από τις συγκαταθέσεις σε πονηρές επιθυμίες, λογισμούς, και παράλογο θυμό, διατηρεί το νοερό μέρος της ψυχής του καθαρό από είδωλα, και οπωσδήποτε εναντιώνεται και στην εξωτερική προσκύνηση των ειδώλων. Αυτό έκανε ο Δανιήλ και οι τρεις παίδες φίλοι του. Τους κρατούσε σε επαγρύπνηση η τακτική προσευχή και η νηστεία.
Και ταύτα μεν ως προς το "θυγάτηρ Βαβυλώνος". Σχετικά τώρα με το "μακάριος ός ανταποδώσει σοι το ανταπόδομά σου, ό αναταπέδωκας ημίν· μακάριος ός κρατήσει και εδαφιεί τα νήπιά σου προς την πέτραν", ιδού τι μας λέγει ο Μέγας Βασίλειος :
«Μακαρίζει γαρ τον κρατήσαντα και περιγενόμενον τη εαυτού σοφία της τεκνογονίας του συγκεχυμένου νου, όστις ονομάζεται βαβυλώνιος, έπειτα δε προσαράσσων αυτά τή πέτρα. Η πέτρα δε και εν τούτω ο Χριστός εστιν· ο γάρ συγκρούων τα φαύλα δόγματα τω λόγω της αληθείας, ούτός εστιν ο τα βαβυλώνια νήπια τη πέτρα προσεδαφίζων. Ει ουν τέκνα Βαβυλώνος, τα των ετεροδόξων δόγματα (συγχέοντα την ψυχήν του παραδεχομένου) καλώς το Βαβυλώνιον τέκνον κρατηθέν εδαφίζοιτο προς την πέτραν».
Αυτά γράφει ο Μέγας Βασίλειος και θα παρακαλούσα τον αγαπητό αναγνώστη, να μη λάβει υπόψη του, όσα η δική μου ολιγομάθεια με παρακίνησε να γράψω σχετικά με τον Ψαλμό ρλστ΄(136).
2 σχόλια:
Φωνή από το πλήθος: “Αυτοί είναι ΩΧ δεν είναι ΓΟΧ”
http://egolpio.wordpress.com/2011/12/07/ox-gox/
Αγαπητέ Ανώνυμε,
Δεν είμαι πλήθος, και η φωνή μου δεν είναι φωνή λαού. Ένα θα σου πω : "Αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου σου".
Αν το θρησκευτικό (σημ. μήπως να το έγραφα εκκλησιαστικό;) ιστολόγιο egolpio ενδιαφερόταν στο να συμπεριληφθεί στην οπισθάμβων ευχή και να τύχει αγιασμού, καλό θα ήταν να σκεφθεί προηγουμένως αυτά τα ΩΧ και τα ΓΟΧ. Αν είχε νουν και σώφρονα λογισμό άλλως θα είχαν τα πράγματα. Τα βογγητά του θα τα κράταγε για άλλους και σε άλλο τόπο θα τα άφηνε να ακουστούν.
Ευπρέπεια οίκου δεν είναι μόνο ο ναός του Θεού. Τι λέγει ο απ. Παύλος; "ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματός ἐστιν". Είναι και το σώμα μας, αλλά είναι και ο λόγος μας, είναι και η γραφή μας.
Το egolpio word press συμπεριλαμβάνει στον κύκλο των αντιαιρετικών ενδιαφερόντων του και τους παλαιοημερολογίτες. Προκειμένου δε να καταστήσει εμφανή τον δίκαιο αγώνα του κατά της αίρεσης, μας έδωσε - με τον πηχιαίο τίτλο της Φωνής από το πλήθος : “Αυτοί είναι ΩΧ δεν είναι ΓΟΧ” - ένα βίντεο μεταξύ αντιλεγομένων πιστών κατά της δικαστικής καθαίρεσης του οικείου Δεσπότη των. Παλαιοημερολογιτών σημειωτέον.
"Όπου δικαιολογίαι εκεί το δίκαιον και ου το φιλάνθρωπον", λένε οι Νηπτικοί μας πατέρες. Αλλά αυτό δεν εντάσσεται στον αντιαιρετικό αγώνα του egolpio word press. Δεν ήταν και τίποτα άλλο, άξιο αντιαιρετικής μνείας, από όσα ακούσαμε στο βίντεο. Ήταν "άλλου παπά ευαγγέλιο" και εκτός αντιαιρετικού ενδιαφέροντος προφανώς.(*)
Παρόμοια φαινόμενα είχαμε και στη Λάρισα προ ετών, αν θυμάμαι καλά. Αυτά όμως ξεχάστηκαν, διότι οφείλουμε να θυμόμαστε την παλαιοημερολογιτική αίρεση και μόνον.
Τα ολίγα ταύτα και σε ευχαριστώ για την είδηση που προσκόμισες.
(*) Κάποιος εκ του πλήθους έφερε το παράδειγμα του Κυρίου με το φραγγέλιο. Και αναλαβών ο ίδιος να επιτελέσει το ημιτελές έργο, αφού πλέον ο Κύριος δεν είναι μαζί μας, ζήτησε να εκδιωχθούν βιαίως οι καθαιρέσαντες τον οικείο Δεσπότη καταληψίες του ιερού ναού του. Αλλά κι αυτό, λησμόνησα, δεν εντάσσεται στα αντιαιρετικά ενδιαφέροντα του egolpio press.
Δημοσίευση σχολίου