Οι νέοι παραδοσιακοί

Χωρίς να έχω πρόθεση, είτε διάθεση, να ανοίξω διάλογο με τον αγαπητό κ. Παναγιώτη Τελεβάντο : " Οι παραδοσιακοί πιστοί δεν παίρνουν από κανένα μάθημα εκκλησιαστικού φρονήματος ή αγάπης προς το Πατριαρχείο. Οι ίδιοι οι Οικουμενιστές ο π. Τσέτσης και οι ομόφρονές του οδηγούν στην αποστασία του σχίσματος τους απλοικούς πιστούς.", γράφω τα κατωτέρω:

Συμπληρώνω το, "οι πιστοί δεν παίρνουν από κανένα μάθημα εκκλησιαστικού φρονήματος ή αγάπης", προσθέτοντας "ούτε ακόμη για την πίστη και τη Θρησκεία μας". Το πανάγιον Πνεύμα είναι αυτό που μας μαθητεύει.

Κατόπιν αυτού, διερωτώμαι : Αν οι ορθόδοξοι οικουμενιστές οδηγούν σε σχίσμα με τους νεωτερισμούς που κάνουν, πως δικαιολογείται να είναι "παραδοσιακός" ο εκσυγχρονισμός του ημερολογιακού χρόνου τον οποίο υποστηρίζουν οι νέοι παραδοσιακοί και όψιμοι αντιοικουμενιστές; Εκσυγχρονισμό, τον οποίο ακολουθούν  ρίχνοντας στην πυρά της αίρεσης και του σχίσματος, τους αντιοικουμενιστές των παλαιών ημερών; Είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω. Μάλιστα, στιγμή κατά την οποία έχουν δοθεί απαντήσεις δια Συνόδων, τοπικές έστω, στο (άλλοτε) αίτημα αυτό της παπικής εκκλησίας;

Ένα ακόμη είναι και αυτό. Αν για τους νεότερους παραδοσιακούς ο παλαιοημερολογητισμός αποτελεί σπίλωση - γράφοντας "παλαιοημερολογητισμός" εννοώ την απόρριψη του ημερολογιακού νεωτερισμού και όχι όσα ακολούθησαν - πως αυτό συμβιβάζεται με ό,τι ονομάζουμε Παράδοση; Οι ρίζες τους δεν ακουμπούν στις μέρες τις παλιές;

Αν στις τάξεις των πραγματικών παραδοσιακών υπάρχουν ακραία στοιχεία με ζήλο χωρίς επίγνωση, το ίδιο νομίζω ισχύει και για τους νεωτερίζοντες "παραδοσιακούς". Διότι δεν μπορείς να δέχεσαι το άνοιγμα στη διόρθωση του εκκλησσιαστικού χρόνου, για παράδειγμα, και από την άλλη να μη δέχεσαι τους "διαλόγους αγάπης". Οι οποίοι, για να έλθουμε στα λόγια του ουνίτη π. Σαλάχα, έχουν απλούστατα σαν επιστέγασμα την έκδοση όχι "αποφάσεων" αλλά "κοινών μελετών εργασίας" (:"Είναι τοις πάσι γνωστό ότι τα κοινά κείμενα που εκδίδει η Μικτή Επιτροπή δεν είναι «αποφάσεις», είναι απλά από κοινού μελέτες εργασίας"). Υποθέσεις και γεύματα εργασίας γίνονται με τους διαλόγους. Ποιός ο λόγος να αντιδρούν με ομολογίες τύπου "πίστεως" οι παραδοσιακοί των νέων ημερών; Καλά δεν μας τα λέει ο π. Τσέτσης και ο ουνίτης φίλος του;

Το τελευταίο που θα είχα να πω είναι: Βεβαίως, ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος έγραψε "καταπελτώδεις θέσεις" για να θρυμματίσει τη ραχοκοκκαλιά του Παλαιού των ημερών (παλαιοημερολογητισμού). Το ίδιο όμως έγινε και από την άλλη μεριά, με το "Αντίδωρο" του μακαριστού, επίσης, Ιερομονάχου Θεοδώρητου. Ποιός τελικά βγήκε ο κερδισμένος θα το μάθουμε αργότερα. Όταν θα έχουμε γίνει όλοι ουνίτες - εκεί αποσκοπούν οι χρόνιοι διάλογοι της αγαπολογίας - γράφοντας, εν τω μεταξύ, συστηματικές μελέτες και άρθρα κατά του ακραίου οικουμενισμού και κατά του ακραίου(;) θεσμού των Ιερών Κανόνων. Θα είμαστε οικουμενιστές και δεν θα το έχουμε πάρει είδηση.