Οι δρόμοι και τα ερείπια

"Καλύτερα να αφήσουμε τους δρόμους στη μοναξιά τους, παρά να τους γεμίσουμε με χαλάσματα, πολλά των οποίων μένουν ακόμη ερείπια από έναν παληό χαλασμό"

Στην ιστοσελίδα Ρεσάλτο δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τίτλο : "Τσίπρας, δεν θα βγάλουμε τους ανθρώπους στο δρόμο". Ο αρθρογράφος μεταξύ άλλων γράφει :

"Σε μια εποχή που το μόνο μέσον του λαού για να αναχαιτίσει τα «τάγματα εφόδου» της ευρω-χούντας είναι ο ΔΡΟΜΟΣ, ο αγώνας και η οργάνωση του λαού στο δρόμο, ο Τσίπρας δηλώνει ότι το «αριστερό» κόμμα του θα επικεντρωθεί στη δημιουργία «μιας προστασίας για όσους βρίσκονται στο περιθώριο»: Μιας κοινοβουλευτικής ασπίδας, δηλαδή μιας «ασπίδας» ΚΟΡΟΪΔΙΑΣ!!!"

Το σχόλιο που ακολούθησε ήταν :

Αγαπητέ κύριε,

Οι δρόμοι κάποτε αντί για ανθρώπους γεμίζουν με οπλισμένους φαντάρους ή με άρματα. Το είδαμε το έργο να παίζεται με τα Ιουλιανά του ΄65. Όμως δεν το είδαμε, όταν οι δρόμοι γέμισαν με κουκουλοφόρους, που έκαιγαν και λεηλατούσαν αδιάκριτα και ανενόχλητα την Αθήνα. Ο κύριος Προκόπης Παυλόπουλος άφησε "τα παιδιά" να εκτονωθούν και από κοντά, βγήκαν μερικοί άλλοι (σημ. από το κόμμα του κ. Τσίπρα) για να δικαιολογήσουν "τα παιδιά".

Το ερώτημα λοιπόν είναι :
Τι εκ των δυο ήταν πράξη παρακρατική;
Οι δρόμοι του ΄65 δεν ήταν. Γιατί όμως όχι;
Επειδή είχαν δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη, ενώ το 2008 δεν είχαν, είναι η προφανής απάντηση. Τι, όμως, θα γίνει όταν γεμίσουμε τους δρόμους με ηγετίσκους; Διότι το απαιτεί η οργάνωση. Νομίζετε ότι θα συμβεί κανένα θαύμα και οι ηγετίσκοι θα αναγνωρίσουν τον ηγέτη των δρόμων. Προσωπικά δεν το περιμένω. Τότε τι;

Τότε συμβαίνει το αυτονόητο. Σε ρόλο ηγέτη καλείται το στράτευμα, διότι όπως και να το κάνουμε, να βάλουμε μπουρλότο και να τα κάψουμε όλα δεν γίνεται.

Αν ήταν πράξη του παρακάτους ο εμπρησμός της Αθήνας, ή ακόμη και εκείνος όταν κάηκε σχεδόν όλη η Ελλάδα, τότε μου φαίνεται πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για κάποιον, που αποκλήθηκε "ο γέρος της Δημοκρατίας". Ηγέτης παρακράτους ήταν κι αυτός, διαφορετικού όμως, που στόχο είχε τη Συνταγματική εκτροπή. Η οποία και έγινε, αλλά όχι από το "γέρο της Δημοκρατίας" και το παρακράτος που κρυβόταν πίσω του. Έγινε από τους στρατιωτικούς, για να φάνε στο τέλος κι αυτοί  κλωτσιά από το δικό τους παρακράτος που υπηρετούσαν. Σημείωσατε,  αμφότερα τα "κράτη παρά το κράτος" είναι δημοκρατικά  και αποστρέφονται πλήρως τα "ηνωμένα βασίλεια". Διότι αυτό είναι σχήμα λόγου, συγχωνεύσεις βασιλείων και βασιλέων ποτέ δεν έγιναν. Ούτε μπορεί ποτέ αυτό να γίνει.

Θέλετε να το προχωρήσουμε κι άλλο; Το ΄65, ανεβοκατέβαζε τις κυβερνήσεις το Παλάτι, σήμερα τις φτιάχνει ο Σόϊμπλε και η Μέρκελ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Οι δρόμοι του ΄65 μας έφεραν σε αυτούς και αυτά. Άνοιξαν διάπλατα κατά τη Μεταπολίτευση, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Τι έφταιξε, άραγε;

Σας διαβάζω και βλέπω συχνότατα επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο : "Τα τάγματα εφόδου της ευρωχούντας  μόνο με τα τάγματα του δρόμου αναχαιτίζονται". Μη μου πείτε όμως ότι τα "τάγματα του δρόμου" δεν θα πρέπει να έχουν δομές χούντας; Ιστορικά αν το πάρουμε, όλες οι επαναστάσεις είχαν δομές χούντας. Δεν γίνεται διαφορετικά.

Και τότε τι κάνουμε, θα με ρωτήσετε. Ο,τιδήποτε άλλο, απαντώ, εκτός από τους δρόμους. Γιατί να βιαστούμε άλλωστε; Δείτε τι ετοιμάζεται, τώρα όπου η Κύπρος θα πάρει δάνειο από τη Ρωσσία με αντάλλαγμα ναυτική βάση, δείτε ακόμη ότι ο Νταβούτογλου μας διαμήνυσε ότι έχει κάθε δικαίωμα επέμβασης αν διαπιστώσει ότι κινδυνεύει η μειονότητα - τουρκική κατ΄αυτόν, Μουσουλμανική κατά τις συμφωνίες της Λωζάνης - της Θράκης. Το ίδιο βεβαίως δικαίωμα έχει και η Ρωσσία, δοθέντος ότι υπάρχει και στην Κύπρο σημαντκός αριθμός Ρώσσων.

Λοιπόν, λέω καλύτερα να αφήσουμε τους δρόμους στη μοναξιά τους, παρά να τους γεμίσουμε με χαλάσματα, πολλά των οποίων μένουν ακόμη ερείπια από έναν παληό χαλασμό.

Υστερόγραφο
Μη νομίσετε ότι η στάση μου, ή αυτή που προτείνω, είναι μοιρολατρική. Κάθε άλλο, αν ήταν δεν θα σας έγραφα και δεν με ενδιαφέρει αν αυτά δημοσιεύονται.