Παραμονή πρωτοχρονιάς του έτους 19.. . Εφημερία στο Νοσοκομείο. Έφεραν έναν 20χρονο. Αιμορραγούσε από παντού, ψηνόταν στον πυρετό. Απλαστική αναιμία η διάγνωση, μετρημένες οι μέρες.
- "Κάνε κάτι γιατρέ, ένα το έχουμε", ήταν τα λόγια της μάνας
Και τι μπορούσε να κάνει;
Γύρισε σπίτι την άλλη μέρα. Πρωτοχρονιά!
- "Πάλι συννεφιασμένος, θα βγούμε", του είπε εκείνη. Απάντησε αρνητικά.
- "Δεν είμαι καλά, είμαι κουρασμένος".
- "Είπαμε ότι θα φάμε στη μαμά", του θύμισε νευριασμένα.
Δεν πήγε. Προτίμησε να καθίσει μέσα. Εκείνη έφυγε έξω φρενών. Πήρε και τα παιδιά.
- "Αυτά τα μούτρα σου τα βαρέθηκα, χρονιάρες μέρες πάντα", και βρόντηξε την πόρτα.
Πήρε τηλέφωνο το Νοσοκομείο, ρώτησε αν έφεραν το αίμα για το νεαρό. Πέντε φιάλες είχε πάρει, χρειαζόταν κι άλλο.
Δεν άκουσε ραδιόφωνο. Δεν είδε τηλεόραση. Ασχολήθηκε με κάτι φωτογραφίες, διάβασε ένα βιβλίο προσπαθώντας να ξεχάσει τον εικοσάχρονο και εκείνο το "κάνε κάτι γιατρέ, ένα το έχουμε".
"Περάσατε καλά ;", τους ρώτησε σαν γύρισαν το απόγευμα. Δεν πήρε απάντηση.Τα παιδιά έτρεξαν και άνοιξαν την τηλεόραση.
Κυττάχτηκαν και " δεν έκανα τίποτα ", της είπε , " ένα ψιλοδιάβασμα και κάτι φωτογραφίες είδα. Θέλεις να τις δείς; ", πρόσθεσε.
Είδε το αποτρεπτικό, γεμάτο απαξίωση, βλέμμα της." Βλακείες ", την άκουσε να ψιθυρίζει, καθώς πήγαινε στην κουζίνα.
Είχαν κάνει λάθος. Αυτός που την ερωτεύτηκε, εκείνη που παντρεύτηκε γιατρό.
Άρχιζε μια νέα χρονιά ... .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου