"Εις ψυχήν ζώσαν"

Εις το :

"Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν"

Ρωτούν πολλοί τι είναι η ψυχή. Άλλοι, οι θεωρητικοί, την ονομάζουν δύναμη και έτεροι, οι πρακτικοί, ενέργεια - από κάποια δύναμη. Άλλοι είναι φιλόσοφοι και άλλοι θεολόγοι. Θέλουν μέσα από την ενέργεια, δηλαδή εν-έργω, να πιστοποιήσουν, να αισθανθούν τη δύναμη, που οι μεν την ονομάζουν "συμπαντική", οι δε θεό. Οι φιλόσοφοι έρχονται να μας αποδείξουν τη δύναμη της ψυχής δείχνοντάς μας τις απίστευτες σωματικές ικανότητες που αποκτούν οι ασκούμενοι στη θεωρία του νου (μοναχοί σαολίν, κουνγκ-φου κλπ.) . Οι θεολόγοι με τα ερωτικά τους κατορθώματα :  την αγαπητική, όπως την ονομάζουν, δύναμη της ψυχής. Αυτή, μας λένε, θα κάνει τον κόσμο όλο ένα.

Ιδού λοιπόν τι γράφει περί ψυχής ο Θεόφιλος Αντιοχείας, Βιλίο Ι, ένας από τους πρώτους χριστιανούς Απολογητές :

5. Καθάπερ γὰρ ψυχὴ ἐν ἀνθρώπῳ οὐ βλέπεται, ἀόρατος οὖσα ἀνθρώποις, διὰ δὲ τῆς κινήσεως τοῦ σώματος νοεῖται ἡ ψυχή, οὕτως ἔχοι ἂν καὶ τὸν θεὸν μὴ δύνασθαι ὁραθῆναι ὑπὸ ὀφθαλμῶν ἀνθρωπίνων

3. Ἐρεῖς οὖν μοι· “Σὺ ὁ βλέπων διήγησαί μοι τὸ εἶδος τοῦ θεοῦ.” ἄκουε, ὦ ἄνθρωπε· τὸ μὲν εἶδος τοῦ θεοῦ ἄρρητον καὶ ἀνέκφραστόν ἐστιν, μὴ δυνάμενον ὀφθαλμοῖς σαρκίνοις ὁραθῆναι. δόξῃ γάρ ἐστιν ἀχώρητος, μεγέθει ἀκατάληπτος, ὕψει ἀπερινόητος, ἰσχύϊ ἀσύγκριτος, σοφίᾳ ἀσυμβίβαστος, ἀγαθωσύνῃ ἀμίμητος, καλοποιΐᾳ ἀνεκδιήγητος. εἰ γὰρ φῶς αὐτὸν εἴπω, ποίημα αὐτοῦ λέγω· εἰ λόγον εἴπω, ἀρχὴν αὐτοῦ λέγω· νοῦν ἐὰν εἴπω, φρόνησιν αὐτοῦ λέγω· πνεῦμα ἐὰν εἴπω, ἀναπνοὴν αὐτοῦ λέγω· σοφίαν ἐὰν εἴπω, γέννημα αὐτοῦ λέγω· ἴσχυν ἐὰν εἴπω, κράτος αὐτοῦ λέγω· δύναμιν ἐὰν εἴπω, ἐνέργειαν αὐτοῦ λέγω· πρόνοιαν ἐὰν εἴπω, ἀγαθωσύνην αὐτοῦ λέγω· βασιλείαν ἐὰν εἴπω, δόξαν αὐτοῦ λέγω· κύριον ἐὰν εἴπω, κριτὴν αὐτὸν λέγω· κριτὴν ἐὰν εἴπω, δίκαιον αὐτὸν λέγω· πατέρα ἐὰν εἴπω, τὰ πάντα αὐτὸν λέγω· πὺρ ἐὰν εἴπω, τὴν ὀργὴν αὐτοῦ λέγω. Ἐρεῖς οὖν μοι· “Ὀργίζεται θεός;” μάλιστα· ὀργίζεται τοῖς τὰ φαῦλα πράσσουσιν, ἀγαθὸς δὲ καὶ χρηστὸς καὶ οἰκτίρμων ἐστὶν ἐπὶ τοὺς ἀγαπῶντας καὶ φοβουμένους αὐτόν· παιδευτὴς γάρ ἐστιν τῶν θεοσεβῶν καὶ πατὴρ τῶν δικαίων, κριτὴς δὲ καὶ κολαστὴς τῶν ἀσεβῶν.

8. Ἀλλὰ ἀπιστεῖς νεκροὺς ἐγείρεσθαι. ὅταν ἔσται, τότε πιστεύσεις θέλων καὶ μὴ θέλων· καὶ ἡ πίστις σου εἰς ἀπιστίαν λογισθήσεται, ἐὰν μὴ νῦν πιστεύσῃς. πρὸς τί δὲ καὶ ἀπιστεῖς; ἢ οὐκ οἶδας ὅτι ἁπάντων πραγμάτων ἡ πίστις προηγεῖται; τίς γὰρ δύναται θερίσαι γεωργός, ἐὰν μὴ πρῶτον πιστεύσῃ τὸ σπέρμα τῇ γῇ; ἢ τίς δύναται διαπερᾶσαι τὴν θάλασσαν, ἐὰν μὴ πρῶτον ἑαυτὸν πιστεύσῃ τῷ πλοίῳ καὶ τῷ κυβερνήτῃ; τίς δὲ κάμνων δύναται θεραπευθῆναι, ἐὰν μὴ πρῶτον ἑαυτὸν πιστεύσῃ τῷ ἰατρῷ;

Οι σημερινοί φιλόσοφοι και οι σύγχρονοι θεολόγοι, την πίστη την απλούστευσαν με την εμπιστοσύνη. Ακόμη, οι σημερινοί φιλόσοφοι και οι σύγχρονοι θεολόγοι, τη δύναμη της ψυχής ή καλύτερα την ενέργεια, τη θέλουν να έχει σχέση με το πρόσωπο. Μερικοί προχωρούν ακόμη περισσότερο. Φτιάχνουν πρόσωπα με απίστευτες σωματικές ικανότητες.

Έτσι, έχουμε τις λεγόμενες "διαπροσωπικές σχέσεις εμπιστοσύνης", φιλοσοφικού ή θεολογικού τύπου.

Αλλά ο άνθρωπος πλέον δεν εμπιστεύεται κανένα, ούτε καν τον θεό. Διότι συνάνθρωπο δεν έχει, αφού δεν έχει και θεό (: πίστη=εμπιστοσύνη). Η εμπιστοσύνη τον έμαθε τη αξιακή ηδονική - διάβαζε, ερωτική/σαρκική - χρήση των δικών του σχέσεων εμπιστοσύνης με το δικό του πρόσωπο, τα πρόσωπα, τη μυική του μάζα ή και τα πράγματα. Φυσικά, του εγώ του. Οι απολογητές πίστεως ήταν μιας άλλης απόμακρης εποχής, όταν δεν υπήρχε το εγώ και η ψυχή ήταν το κατά Χάριν δώρο του Θεού στο πλάσμα του.