"... οἵ καί εὐεγετούμενοι, χείρους γίνονται"

Περί τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου
από το http://orthodoxianthanatos.blogspot.com/2011/01/blog-post_3582.html

Πορεία μελλοθανάτου ἦτο ἡ πορεία τοῦ γέροντος ἐπισκόπου (Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου) τῆς Ἀντιοχείας. Πορεία πού ἐκράτησε δέκα περίπου μῆνας. Ποῖοι θά συνώδευαν τόν Ἰγνάτιον εἰς τήν Ρώμην; Οἱ φρουροί του, οἱ ρωμαῖοι στρατιῶται. Καί ἕνας στρατιώτης ἦτο ἀρκετός διά τόν Ἰγνάτιον. Καί μόνον του ἐάν τόν ἄφηναν καί χωρίς τά δεσμά, θά ἐβάδιζε χαίρων πρός τήν Ρώμην, διά νά μαρτυρήση εἰς τό ἀμφιθέατρον. Τόν ἐτραβοῦσε πρός τήν κοσμοκράτειρα ἡ ἀκατανίκητος ἕλξις τοῦ μαρτυρίου, ὅπως ἑλκύει κάθε πρωταθλητήν ὁ στίβος. Οἱ εἰδωλολάτραι ὅμως ἐφοβοῦντο καί διά μεγαλυτέραν ἀσφάλειαν, ἀνέθεσαν τήν φρούρησιν τοῦ καταδίκου εἰς δέκα στρατιώτας. Τίς οἶδε, τί διαταγάς ἔλαβαν ἀπό τόν ἡγεμόνα τῆς Ἀντιοχείας οἱ φρουροί τοῦ Ἰγνατίου! Τί ἄνθρωποι νά ἦσαν οἱ στρατιῶται; Σπλαγχνικοί, πονόψυχοι ἤ ἄσπλαγχνοι, τραχεῖς καί σκληροί; Καί μόνον ἡ θέα ἑνός μελλοθανάτου μαλάσσει τήν καρδιά, πού δέν ἐσκληρύνθη πέρα ὡς πέρα, πού δέν ἔγινε πέτρινη. Ἡ ἰδική των καρδιά ποτέ δέν ἐλύγισε. Ἕνας λόγος συμπαθείας δέν ἐβγῆκε ἀπό τά χείλη των διά τόν Ἰγνάτιον. Τό βλέμμα των ποτέ δέν ἔπεσεν ἥμερον, γλυκύ καί ἱλαρόν εἰς τό πρόσωπον τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου. Καί οἱ δέκα ἦσαν ἐγκληματικαί φύσεις, ἄνθρωποι ζυμωμένοι μέ τό αἷμα. Ἐάν εἶχαν τό δικαίωμα, θά ἐκτελοῦσαν τόν Ἰγνάτιον, μόλις ἐβγῆκεν ἀπό τήν Ἀντιόχειαν, διά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ταλαιπωρίαν τοῦ μακροῦ ταξειδίου. Τώρα πού ἦσαν ὑποχρεωμένοι νά τόν συνοδεύσουν, ἐπῆραν τήν ἀπόφασιν νά τόν βασανίσουν κάθε στιγμή καί ὥρα. Πῶς παίζει ἡ τίγρις μέ τό θήραμά της; Ἔτσι ἐδοκίμαζαν ἱκανοποίησιν καί οἱ στρατιῶται νά ταλαιπωροῦν τόν Ἰγνάτιον. Ἔπειτα αὐτός ἦτο ὁ ἀρνητής τῶν θεῶν των, ὁ περιφρονητής τοῦ Καίσαρος, ὁ καταδικασμένος νά ξεσχισθῆ ἀπό τά θηρία. Διατί νά τόν λυπηθοῦν αὐτοί τώρα; Ἀς φανοῦν φοβερώτεροι ἀπό τά θηρία τοῦ Κολοσσαίου.
Μήπως οἱ στρατιῶται δέν εἶχαν ἀφορμάς νά συμπαθήσουν τόν Ἰγνάτιον καί νά ἐλαφρώσουν κάπως τά δεινά του μέ μίαν ἀνθρωπίνην τέλος πάντων συμπεριφοράν; Εἶχαν ἐνώπιόν των ἕνα ἀπό τούς μεγαλυτέρους ἁγίους. Τό πρόσωπόν του ἀκτινοβολοῦσε ἀπό ἁγιότητα καί καλωσύνην. Μεγάλη δύναμις ἡ ἁγιότης. Ὡρισμένοι ἅγιοι, πού ἔζησαν εἰς τάς ἐρήμους, μέ τήν ἀγιότητά των ἐτιθάσσευσαν καί ἡμέρεψαν καί τά θηρία ἀκόμη, τούς λέοντας καί τάς τίγρεις. Ἔπειτα ὁ Ἰγνάτιος καί δέσμιος πού ἦτο, εὐεργετοῦσε τούς στρατιώτας. Τούς ἔδιδε φαίνεται συχνά τρόφιμα καί ἄλλα εἴδη, ἀπό αὐτά πού τοῦ πρόσφεραν οἱ Χριστιανοί εἰς τάς πόλεις πού ἐστάθμευε. Ὅλα ὅμως εἰς μάτην. Ἀνήμερα θηρία οἱ δέκα στρατιῶται. Μέ κάθε νέαν εὐεργεσίαν ἐγίνοντο χειρότεροι. Δέν ὑπερβάλλομεν τά πράγματα. Δέν υἱοθετοῦμεν τίποτε τό φανταστικόν διά τήν συμπεριφοράν τῶν στρατιωτῶν πρός τόν Ἰγνάτιον. ‘Ας ἀκούσωμεν τόν ἴδιον τόν μάρτυρα πῶς ὁμιλεῖ διά τούς συνοδούς του: «’Από Συρίας μέχρι Ρώμης θηριομαχῶ διά γῆς καί θαλάσσης, νυκτός καί ἡμέρας δεδεμένος δέκα λεοπαρδάλοις, ὅ ἐστι στρατιωτικόν τάγμα, οἵ καί εὐεγετούμενοι, χείρους γίνονται, ἐν δέ τοῖς ἀδικήμασιν αὐτῶν μᾶλλον μαθητεύομαι, ἀλλ’ οὐ παρά τοῦτο δεδικαίωμαι». Διά νά θηριομαχήση εἰς τήν Ρώμην κατεδικάσθη ὀ Ἰγνάτιος. Μέσα εἰς τό κολοσσαῖον θά ἀνεδεικνύετο ὁ μεγάλος πρωταθλητής τῆς πίστεως εἰς τόν Χριστόν.

Καί νά τώρα, εἶναι ὑποχρεωμένος νά θηριομαχῆ καθημερινῶς μέ τά ἀνθρωπόμορφα θηρία, τούς δέκα φρουρούς του, μέ τάς δέκα λεοπαρδάλεις. Τούς εὐεργετεῖ καί ἀγριεύουν περισσότερον. Σπείρει ἀγάπην εἰς τήν καρδιά των καί θερίζει μῖσος, ἐκδίκησιν, κακίαν, ἐγκληματικότητα. Δέν κουράζεται ἐκεῖνος νά εὐεργετῆ. Δέν κουράζονται αὐτοί νά χύνουν ὅλον τό δηλητήριον τῆς κακούργου ψυχῆς των. Τί ἀσύλληπτα δεινά διά τόν Ἰγνάτιον κρύπτονται κάτω ἀπό τήν φράσιν, «ἀπό Συρίας μέχρι Ρώμης θηριομαχῶ διά γῆς καί θαλάσσης, νυκτός καί ἡμέρας δεδεμένος δέκα λεοπαρδάλοις»! Τήν ὥραν πού ἦτο κατάκοπος καί ἐξηντλημένος ἀπό τήν πορείαν ὁ γέρων δεσμώτης καί ἐζητοῦσε νά ἀναπαυθῆ, αὐτοί τόν ἐπίεζαν νά συνεχίση τήν πορείαν. Πόσα κτυπήματα ἐδέχθη ὁ Ἰγνάτιος ἀπό τούς συνοδούς, πόσας χυδαίας ὕβρεις ἤκουσε, ποίας ἀθλιότητας τῆς διαγωγῆς των ἀντίκρυσε, εἰς ποίας στερήσεις καί ἀγρυπνίας ὑπεβλήθη! Πόσες φορές θά ἔπεσεν εἰς τόν δρόμον, διότι παρέλυσαν ἀπό τήν πορείαν τά τρεμάμενα γεροντικά του γόνατα καί θά ἐσύρετο βίαια ἀπό τάς δέκα λεοπαρδάλεις. Καί ὅλα αὐτά νά παρατείνωνται ὄχι μίαν καί δύο ἑβδομάδες, ἀλλά δέκα μῆνες!

Μάχην μέ τά θηρία ἔδιδεν ὁ Ἰγνάτιος. Καί ποῖον τό ὅπλον του εἰς τήν μάχην αὐτήν; Ἡ ἀγάπη καί ἡ ὑπομονή. Ἡ εὐεργεσία καί ἡ χριστιανική, ἡ ἁγία συμπεριφορά. Γογγυσμός, διαμαρτυρία, λόγος παραπόνου δέν ἐβγῆκεν ἀπό τά χείλη τοῦ Ἰγνατίου: «’Εν δέ τοῖς ἀδικήμασι αὐτῶν μᾶλλον μαθητεύομαι», γράφει πρός Ρωμαίους. Ἐμαθήτευεν εἰς τήν ὑπομονήν, ὅταν οἱ συνοδοί του τόν ἐταλαιπωροῦσαν. Ἀλήθεια, τί ὑπέροχον ἠθικόν μεγαλεῖον φανερώνει ἡ στάσις αὐτή τοῦ μελλοθανάτου ἐπισκόπου! Ὅ,τι καί νά ὑποφέρη ὁ Χριστιανός, ὅσην καταδρομήν καί ἄν ὑφίσταται ἀπό τούς ἄλλους, ὅσας προσβολάς καί ὕβρεις καί διωγμούς καί ἄν ἀντιμετωπίζη, ποτέ δέν πρέπει νά ἀνταποδίδη τά ἴδια, ἀλλά νά ὑπομένη καί νά μαθητεύη «ἐν τοῖς ἀδικήμασιν αὐτῶν». Αὐτό εἶναι τό μεγάλο σύνθημα, πού μᾶς δίδει μέ τά «θεοπρεπῆ δεσμά» εἰς χέρια του ὁ Ἰγνάτιος.

Ἔπειτα ὁ ἀθλητής τοῦ Κυρίου εἶχε νά παλαίση καί μέ τά στοιχεῖα τῆς φύσεως, μέ τόν ἀφόρητον καύσωνα τοῦ θέρους καί μέ τό δριμύτατον ψῦχος τοῦ χειμῶνος. Διότι συνελήφθη τό 107 μ.Χ., ἀλλ’ εἰς τήν Ρώμην ἔφθασε μετά 10 μῆνας. Ἡ πορεία του ἑπομένως ἦτο θερινή καί χειμερινή. Πότε εὑρίσκετο εἰς ἐκτεταμένας πεδιάδας καί πότε εἰς ὑψηλά, ἀπότομα καί χιονισμένα βουνά. Τί τεράστιον ἀπόθεμα πίστεως εἶχε, γιά νά χαλυβδώνη καθημερινῶς τήν θέλησίν του καί νά ἀντιμετωπίζη τήν θηριωδίαν τῶν ἀνθρώπων καί τάς φοβεράς δυσκολίας, πού δημιουργοῦν εἰς τήν πορείαν αἱ ἀντιθέσεις, χειμῶνος καί θέρους, ψύχους καί καύσωνος.