Έγραψε ένας :
"Η ταυτόχρονη παρουσία «δηλωμένων» νεοταξικών βουλευτών όπως η Ρεπούση για παράδειγμα και των Χρυσαυγιτών Εθνικιστών, αν και θεωρητικά θα αποτελούσε ιδεατή κατάσταση σύνθεσης και δημοκρατικού διαλόγου μεταξύ των αντιθέτων θέσεων, στην Ελληνική πραγματικότητα θα αποτελέσει θρυαλλίδα για την ανεξέλεγκτη έκρηξη συγκρουσιακών καταστάσεων",
και σχολίασε άλλος
Επειδή στη δημοκρατία κυρίαρχο είναι το περί συνθέσεως δόγμα, απότοκο της αριστοτελικής διαλεκτικής αρχής "θέση, αντίθεση, σύνθεση", καλό θα ήταν να θυμηθούμε τι λέγει περί αυτής ένας πατέρας της Εκκλησίας (αγ. Ι. Δαμασκηνός). Φυσικά, διεφθαρμένοι νόες από τα σύγχρονα κηρύγματα (σημ. όχι μόνο από τον άμβωνα) αγαπισμού, θα τον έβγαζαν κι αυτόν φασίστα ή "χρυσαυγίτη", επί το ... πολιτικότερον και δημοκρατικότερον.
"Σύνθεσις γὰρ ἀρχὴ μάχης, μάχη δὲ διαστάσεως, διάστασις δὲ λύσεως"
Όσοι νομίζουν ότι με τις δημοκρατικές συνθέσεις τους μπορούν να γεφυρώσουν τα αγεφύρωτα πλανώνται πλάνη οικτρά. Αυτό που κάνουν είναι εξωτερικά να φαίνονται δημοκράτες, εσωτερικά όμως - δεν φαίνονται βέβαια - είναι σκέτα "φασισταριά" .
Στην προκειμένη παρούσα πολιτική μας κατάσταση και κρίση, ποια γεφύρωση μπορεί να γίνει μεταξύ διεθνισμού (παγκοσμιοποίησης) και πατριωτισμού; Ποιο πολιτικό μοντέλο προσφέρεται σαν παράδειγμα σύνθεσης; Μήπως οι ΗΠΑ, όπου ανθεί (κρατικά και παρακρατικά) πάσα παρανομία και εμφανώς πλέον γίνονται ολοένα και περισσότερο απροκάλυπτα εγκληματικές; Παρένθεση, τα πυρηνικά του Σαντάμ ακόμη δεν βρέθηκαν. Ποιά η γεφύρωση ανάμεσα σε ένα εκατονταετές δυσβάστακτο χρέος και στην απαλλαγή μας από αυτό, που ως λαός δεν ζητήσαμε και ουδέποτε κληθήκαμε να εγκρίνουμε ή να απορρίψουμε; Ποια σύνθεση και ποια γεφύρωση μπορεί να υπάρξει μεταξύ αριστερού (κομμουνιστικού) κοινωνισμού και δεξιού (καπιταλιστικού) ανθρωπισμού, όταν αμφότερα τα συστήματα μάχονται ποιο από αυτά θα κατακτήσει τον παγκόσμιο πλούτο αδιαφορώντας για τις ζωές που θα χαθούν προς επίτευξη του στόχου τους;
Αν λοιπόν αναζητούμε μια άλλου είδους δημοκρατία, αυτή πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει τη σχέση της με αρχές ή δόγματα, σαν αυτό της διαλεκτικής σύνθεσης μεταξύ θέσης και αντίθεσης.
"Η ταυτόχρονη παρουσία «δηλωμένων» νεοταξικών βουλευτών όπως η Ρεπούση για παράδειγμα και των Χρυσαυγιτών Εθνικιστών, αν και θεωρητικά θα αποτελούσε ιδεατή κατάσταση σύνθεσης και δημοκρατικού διαλόγου μεταξύ των αντιθέτων θέσεων, στην Ελληνική πραγματικότητα θα αποτελέσει θρυαλλίδα για την ανεξέλεγκτη έκρηξη συγκρουσιακών καταστάσεων",
και σχολίασε άλλος
 |
| Φωτογραφία που αναζητεί διαλεκτική "σύνθεση" |
"Σύνθεσις γὰρ ἀρχὴ μάχης, μάχη δὲ διαστάσεως, διάστασις δὲ λύσεως"
Όσοι νομίζουν ότι με τις δημοκρατικές συνθέσεις τους μπορούν να γεφυρώσουν τα αγεφύρωτα πλανώνται πλάνη οικτρά. Αυτό που κάνουν είναι εξωτερικά να φαίνονται δημοκράτες, εσωτερικά όμως - δεν φαίνονται βέβαια - είναι σκέτα "φασισταριά" .
Στην προκειμένη παρούσα πολιτική μας κατάσταση και κρίση, ποια γεφύρωση μπορεί να γίνει μεταξύ διεθνισμού (παγκοσμιοποίησης) και πατριωτισμού; Ποιο πολιτικό μοντέλο προσφέρεται σαν παράδειγμα σύνθεσης; Μήπως οι ΗΠΑ, όπου ανθεί (κρατικά και παρακρατικά) πάσα παρανομία και εμφανώς πλέον γίνονται ολοένα και περισσότερο απροκάλυπτα εγκληματικές; Παρένθεση, τα πυρηνικά του Σαντάμ ακόμη δεν βρέθηκαν. Ποιά η γεφύρωση ανάμεσα σε ένα εκατονταετές δυσβάστακτο χρέος και στην απαλλαγή μας από αυτό, που ως λαός δεν ζητήσαμε και ουδέποτε κληθήκαμε να εγκρίνουμε ή να απορρίψουμε; Ποια σύνθεση και ποια γεφύρωση μπορεί να υπάρξει μεταξύ αριστερού (κομμουνιστικού) κοινωνισμού και δεξιού (καπιταλιστικού) ανθρωπισμού, όταν αμφότερα τα συστήματα μάχονται ποιο από αυτά θα κατακτήσει τον παγκόσμιο πλούτο αδιαφορώντας για τις ζωές που θα χαθούν προς επίτευξη του στόχου τους;
Αν λοιπόν αναζητούμε μια άλλου είδους δημοκρατία, αυτή πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει τη σχέση της με αρχές ή δόγματα, σαν αυτό της διαλεκτικής σύνθεσης μεταξύ θέσης και αντίθεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου