Ο νέος παγκόσμιος φόβος

Ο πρώην καθεστωτικός του Άσαντ και νυν καθεστωτικός της παγκοσμιοποίησης (**)

 "Ο νεαρός Σύρος διπλωμάτης Μοχάμεντ Χασάν Σαφέζ εξομολογείται ότι ο φόβος πολλών διπλωματικών υπαλλήλων για πράξεις εκδίκησης εναντίον συγγενών τους στη Συρία τους αποτρέπει να αποστασιοποιηθούν από το καθεστώς, παρά την εναντίωσή τους σε αυτό" (*). Αυτά και πολλά άλλα μετά την αυτομόληση του Σύρου πρωθυπουργού Ριάντ Χιτζάμπ και την "αποσύνθεση του καθεστώτος Άσαντ" κατά το δημοσίευμα, όπου σας παραπέμπει ο αστερίσκος.

KX
Μήπως  μπορούν οι κ.κ.  Ulrich Leidholdt  και  Άρης Καλτιριμτζής της Deutsche Welle να μας απαντήσουν στο ερώτημα που θα τους υποβάλουμε; Είναι δε τούτο το εξής : Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Σύρου διπλωμάτη Μοχάμεντ Χασάν Σαφέζ, ο φόβος πολλών διπλωματικών υπαλλήλων για πράξεις εκδίκησης εναντίον συγγενών τους στη Συρία τους αποτρέπει να αποστασιοποιηθούν από το καθεστώς. Ρωτάμε λοιπόν αν παρόμοιους φόβους έχουν και όσοι δεν αποστασιοποιούνται από το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης; Δηλαδή της νέας τάξης πραγμάτων, που με οικονομικά και άλλα (κατά κανόνα ανθρωποκτονικά) μέσα εξαναγκάζει τους λαούς να υποτάσσονται στους διορισμένους (μάλλον εξαγορασμένους) και δια της ψήφου εκλεκτούς να εκφράσουν την ελευθερία και τη δημοκρατία;
Αλλά τι είδους ελευθερία και δημοκρατία είναι αυτή, όταν υποχρεωτικά κατευθύνεται από διορισμένα ανδρείκελα; Ποιος από αυτούς τολμά να καταγγείλει το μεθοδευμένο δια της ψήφου κάλπικο αποτέλεσμα;  Αν οι υποψήφιοι δεν είναι σύμφωνοι με τις εντολές των εξουσιαστών της παγκοσμιοποίησης, αυτής της νέας μορφής αποικιοκρατίας, το μέλλον τους θα είναι ο αφανισμός τους. Που θα συμπαρασύρει και το λαό που τους στηρίζει και τους αναδεικνύει για να διαχειριστεί τα κοινά.

Αν θέλετε, συνεπώς, να είσαστε ακριβείς στις πληροφορίες που δίνετε σε όσους τυχόν θα σας διαβάσουν να λέτε τα πράγματα όπως έχουν κι από τις δυο τους όψεις. Αν το καθεστώς Άσαντ είναι αυταρχικό, το ίδιο αυταρχικό, μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό - παγκοσμιότητα γαρ - είναι και το καθεστώς της νέας τάξης πραγμάτων. Όπου όποιος διαφωνεί, σκάβει το λάκκο του και δυστυχώς του λαού του. Οι νέοι εξουσιαστές της ανθρωπότητας δεν δυσκολεύονται καθόλου να μισθώσουν επαναστάτες, μάλιστα σε εποχές δύσκολες για την οικονομία. Να ζεις καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων ή αδειάζοντας τους κάδους απορριμάτων δεν έχει την ίδια αξιοπρέπεια με το να  σκοτώνεσαι ή να σκοτώνεις για λόγους δημοκρατίας και ελευθερίας. Έτσι δεν είναι;

Εμείς οι Έλληνες τα ζήσαμε αυτά μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν τα αγγλικά αεροπλάνα μας έριχναν όπλα μαζί με λίρες για να βγάλουμε τα μάτια μας. Το παράδειγμά μας καλό είναι να μη το συνεχίζουν άλλοι.

(*) http://www.dw.de/dw/article/0,

(**)Η φωτογραφία από την ιστοσελίδα, όπου δόθηκε η αφορμή για το σχόλιο