Ένα άλλο τέχνασμα της μασσονίας είναι ότι στους φιλοσοφικούς εβδομαδιαίους κύκλους των τμημάτων της, απαγορεύει στον ομιλητή, στον οποίο έχει ανατεθεί η ανάπτυξη ενός θέματος φιλοσοφικού περιεχομένου, να επεκτείνει την επακολουθούσα συζήτηση στα πολιτικώς δρώμενα. Διαχωρίζουν την Πολιτική από τη Φιλοσοφία. Ωστόσο, η έδρα της Πολιτικής Φιλοσοφίας εμπλουτίζει τις Πανεπιστημιακές Σχολές.
Την ίδια τακτική ακολουθούν και για τα θρησκευτικά θέματα. Δεν τα συζητούν και μετά παρρησίας δηλώνουν ότι ο τεκτονισμός δεν έχει σχέση με τα γνωστά θρησκευτικά δόγματα. Η διάστροφη λογική τους δεν θεωρεί την ελευθερία της σκέψης σαν το δικό τους απαραβίαστο δόγμα. Τόσο ανόητοι είναι! Λες και υπάρχει άνθρωπος που δεν είναι ελεύθερος να σκέπτεται. Εννοούν βέβαια την ελευθερία στην έκφραση της σκέψης. Αλλά η έκφραση της σκέψης τελεί υπό τη δέσμευση των εκφραστικών μέσων. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να εκφρασθεί παρά μόνο προφορικά, δια του λόγου. Ποια λοιπόν "ελευθερία της σκέψης" διατυμπανίζουν; Αυτή υπάρχει σε κάθε άνθρωπο, δεν έχει ανάγκη διαφήμισης, παρά μόνο για να εξαπατώνται οι αφελείς, να κατακτώνται βήμα-βήμα τα εκφραστικά μέσα, να διαβρώνεται πλήρως η ελευθερία, στο τέλος δε να διαφθείρεται ο άνθρωπος.
"Τέτοια δημοκρατία είχαμε να δούμε από την εποχή της Χούντας", έγραφε ένας ελεύθερος ρυπαρογράφος τοίχων. Η ανελεύθερη Χούντα όμως δεν του επέτρεπε να μουτζουρώνει τους τοίχους. Αυτή που κατήγγελε του το επέτρεπε. Πώς να καταλάβει τη διαστροφή της "ελευθερίας σκέψεως" : την ανελευθερία που συγκαλύπτει και αποσιωπά το μασσονικό δόγμα των εκφραστικών ρύπων;
Σχετικά τώρα με το θέμα της ανάρτησης (*) είναι εντελώς άστοχη η σύγκριση μεταξύ της πολιτικής των όπλων του ΄21 και της πολιτικής άνευ όπλων.
Η πολιτική των όπλων δικαιολογείται όταν υπό καθεστώς δουλείας και κατ΄ επίφασιν θρησκευτικής ελευθερίας, δολίως σε υποχρεώνουν να αθετήσεις την πίστη σου, τα ιδανικά σου, για να ζήσεις. Ο αγώνας για ελευθερία είναι για την εν Χριστώ ελευθερία, η οποία δεν αποκτήθηκε δια της προκλητικής μεθόδου τύπου "σφάξε με πασά ν΄ αγιάσω". Αποκτήθηκε με το αίμα ομολογίας εις Χριστόν, όσοι δε την επιβουλεύονται διά των κανονιοφόρων ή άλλων μεθόδων, είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε τα όπλα δια το "φυλάσσειν και εργάζεσαθαι" αυτήν.
Αν θέλουμε να παραφράσσουμε τους Πατέρες θα γράφαμε : «κρείσσων επαινετός πόλεμος ελευθερίας - ειρήνης γράφει ο άγιος πατήρ - χωριζούσης Θεού· και δια τούτο τον πραΰν μαχητήν οπλίζει το Πνεύμα, ως καλώς πολεμείν δυνάμενον» (Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος Β΄, Απολογητικός της εις Πόντον φυγής ένεκεν 82, PG 35, 488C).
Όταν η δια του αίματος κατακτηθείσα ελευθερία χρησιμοποιείται για να αλωθεί η πίστη, πώς είναι δυνατόν ο πράος χριστιανός να μένει ειρηνικός και απόλεμος; "Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν", λέγει ο Κύριος προς τους Μαθητάς, και αυτή δεν είναι ανελεύθερη ελευθερία.
Όσον αφορά τώρα την πολιτική δίχως όπλα, ο ρόλος της Εκκλησίας είναι να πλάθει ανθρώπους εν Χριστώ ειρηνεύοντες με την "ελευθερία ή (με την οποία) Χριστός ημάς ηλευθέρωσεν ... μη εις αφορμήν τη σαρκί". Αυτοί θα κληθούν να διαχειριστούν τα της πόλεως (πολιτική). Δεν έχει κανένα άλλο ρόλο η Εκκλησία στην πολιτική. Αφ΄ης στιγμής όμως ενεπλάκη στη διπλωματία και ακολούθησε τα κελεύσματα της ραδιουργίας, αναφέρομαι όταν της ζητήθηκε να προσαρμοσθεί με τις λοιπές "αδελφές" της παρασυναγωγής των Δυτικών, είναι εύλογο να ζητά τώρα την εκπροσώπησή της στο Κοινοβούλιο.
"Ωδίνησεν αδικίαν, συνέλαβε πόνον, και έτεκεν ανομίαν"
(*) Βλέπε
http://apotixisi.blogspot.com/2012/02/blog-post_04.html
όπου και η φωτογραφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου