Ο έτερος των σχολιαστών ενοχλήθηκε, επειδή έγραψα πως βρέθηκαν κάποιοι
ανόητοι από την εκκλησία, που τάχθηκαν υπέρ της κατάργησης του όρκου,
τώρα που, εννοείται, όλα έχουν σχεδόν καταργηθεί (: όρκος του Ιπποκράτη, Συντάγματα και Δόγματα). Τα κράτη έθνη θα
αποτελούν σε λίγο ιστορικό παρελθόν. Έγραψε λοιπόν κι αυτός ότι δεν
είναι σωστό να χαρακτηρίζονται ανόητοι οι άγιοι πατέρες (Μ. Βασίλειος,
Ιωάννης Χρυσόστομος, Γρηγόριος Παλαμάς, Νικόδημος Αγιορείτης κ.α.) που
απαγορεύουν τον όρκο.
Η απάντηση είχε ως εξής :
"Δεν έχω υπόψη μου τι ακριβώς λέγουν οι Άγιοι πατέρες για τον όρκο. Νομίζω όμως, όλα όσα γράφουν, είναι σύμφωνα με το "Ου λήψει όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω".
Επί ματαίω είναι όλα τα ανθρώπινα, συμπεριλαμβανομένου και του όρκου, γι΄ αυτό και ο Κύριος συνιστά το "μη ομόσαι όλως", απευθυνόμενος προς τους Μαθητές, οι οποίοι ζούσαν μέσα σε ένα ιδιαιτέρως υποκριτικό, άρα και εντελώς "επί ματαίω", ιερατείο. Υπ΄ αυτές τις συνθήκες η ορκωμοσία αντενδείκνυτο επειδή καλούντο να ορκιστούν σε θεό τον οποίο ενέπαιζαν οι θεματοφύλακες. Παρασυρόμενοι, γίνονταν και αυτοί ίδιοι με τους Φαρισαίους, αφού τους έβαζαν να ορκιστούν στο θεό που πρόδιδαν.
Ισχύει όμως τούτο, η αποφυγή του όρκου, όταν στον κόσμο επικρατεί η Χριστοήθεια, δηλαδή η κατά Χριστόν δικαιοσύνη, όπου φαινόμενα αδικίας, αν υπάρχουν, εύκολα βρίσκουν τη λύση χωρίς να υπάρχει η ανάγκη προσφυγής σε όρκο.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι και ο όρκος ζητείται από τους κατά κόσμον δικαστές, προς διακρίβωση της αλήθειας, με την οποία συνυφαίνεται και το δίκαιο. Η άρνηση του όρκου μπορεί να δηλώνει σύνταξη με την προτροπή του Κυρίου, αφήνει όμως ανοικτό το ενδεχόμενο πλήρους απόρριψής Του. Τούτο είναι εμφανέστατο, όταν οι καλούμενοι να ορκιστούν προτάσσουν το λόγο της τιμής τους. Δηλαδή της δικής τους τιμής, απορρίπτοντας την τιμή του κυρίου των κυρίων (: "ότι κύριος κυρίων εστί και βασιλεύς βασιλέων". Αποκ. ιζ΄14)
Η αποδοχή του όρκου σημαίνει ότι ο άνθρωπος απεκδέχεται την ύπαρξη μιας υπέρτερης του ανθρώπου αξιακής αρχής Δικαίου : Ότι "κύριος κυρίων εστί και βασιλεύες βασιλέων" ο άγιος Τριαδικός Θεός. Αυτά ως προς ημάς. Αν άλλος έχει κατά νουν διαφορετική υπέρτερη των ανθρωπίνων αξιακή αρχή, ευκαιρία είναι να μάθει ποια είναι αυτή, αν μας ρωτήσει, ή να ορκιστεί στο θεό της προτίμησής του. Το Δίκαιον για μας δεν είναι απρόσωπο, άδηλο και αφανές. Είναι εμπρόσωπο, ενυπόστατο, και αυτό καλούμαστε να φανερώσουμε."
Βλέπω όμως ότι θα χρειαστεί και άλλη συνέχεια.
Η απάντηση είχε ως εξής :
"Δεν έχω υπόψη μου τι ακριβώς λέγουν οι Άγιοι πατέρες για τον όρκο. Νομίζω όμως, όλα όσα γράφουν, είναι σύμφωνα με το "Ου λήψει όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω".
Επί ματαίω είναι όλα τα ανθρώπινα, συμπεριλαμβανομένου και του όρκου, γι΄ αυτό και ο Κύριος συνιστά το "μη ομόσαι όλως", απευθυνόμενος προς τους Μαθητές, οι οποίοι ζούσαν μέσα σε ένα ιδιαιτέρως υποκριτικό, άρα και εντελώς "επί ματαίω", ιερατείο. Υπ΄ αυτές τις συνθήκες η ορκωμοσία αντενδείκνυτο επειδή καλούντο να ορκιστούν σε θεό τον οποίο ενέπαιζαν οι θεματοφύλακες. Παρασυρόμενοι, γίνονταν και αυτοί ίδιοι με τους Φαρισαίους, αφού τους έβαζαν να ορκιστούν στο θεό που πρόδιδαν.
Ισχύει όμως τούτο, η αποφυγή του όρκου, όταν στον κόσμο επικρατεί η Χριστοήθεια, δηλαδή η κατά Χριστόν δικαιοσύνη, όπου φαινόμενα αδικίας, αν υπάρχουν, εύκολα βρίσκουν τη λύση χωρίς να υπάρχει η ανάγκη προσφυγής σε όρκο.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι και ο όρκος ζητείται από τους κατά κόσμον δικαστές, προς διακρίβωση της αλήθειας, με την οποία συνυφαίνεται και το δίκαιο. Η άρνηση του όρκου μπορεί να δηλώνει σύνταξη με την προτροπή του Κυρίου, αφήνει όμως ανοικτό το ενδεχόμενο πλήρους απόρριψής Του. Τούτο είναι εμφανέστατο, όταν οι καλούμενοι να ορκιστούν προτάσσουν το λόγο της τιμής τους. Δηλαδή της δικής τους τιμής, απορρίπτοντας την τιμή του κυρίου των κυρίων (: "ότι κύριος κυρίων εστί και βασιλεύς βασιλέων". Αποκ. ιζ΄14)
Η αποδοχή του όρκου σημαίνει ότι ο άνθρωπος απεκδέχεται την ύπαρξη μιας υπέρτερης του ανθρώπου αξιακής αρχής Δικαίου : Ότι "κύριος κυρίων εστί και βασιλεύες βασιλέων" ο άγιος Τριαδικός Θεός. Αυτά ως προς ημάς. Αν άλλος έχει κατά νουν διαφορετική υπέρτερη των ανθρωπίνων αξιακή αρχή, ευκαιρία είναι να μάθει ποια είναι αυτή, αν μας ρωτήσει, ή να ορκιστεί στο θεό της προτίμησής του. Το Δίκαιον για μας δεν είναι απρόσωπο, άδηλο και αφανές. Είναι εμπρόσωπο, ενυπόστατο, και αυτό καλούμαστε να φανερώσουμε."
Βλέπω όμως ότι θα χρειαστεί και άλλη συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου