«Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ (...) καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου» (Ψ. ρμβ΄)

Αρχικά διαβάστε αυτό το άρθρο : http://indobserver.blogspot.gr/2014/03/blog-post_3000.html και μετά το ακόλουθο σχόλιο :

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ
Ευχαριστούμε τον πατέρα Σταύρο για τα όσα σημαντικά αναφέρει στο άρθρο του, ωστόσο θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό τόσο στον ίδιο όσο και στους αναγνώστες μας, επί του οποίου θα ζητούσα μια απάντηση. Ο Κύριός μας είπε ότι πρέπει να συγχωρούμε τον αδερφό μας έως και "εβδομήντα φορές επτά". Επειδή η έννοια "αδερφός" προφανώς δεν εννοεί τους εξ αίματος αδερφούς αλλά τους εν Θεώ αδερφούς, τι γίνεται με τους κατακτητές της Ελλάδος τοκογλύφους-Γερμανούς-παγκοσμιοποιητές κ.λ.π.; Αυτούς πρέπει να τους συγχωρούμε εσαεί; Αδερφοί εν Κυρίω είναι και αυτοί!
Ή λοιπόν θα αποδεχτούμε αδιακρίτως την ρήση του Χριστού ότι θα συγχωρούμε άπαντες -και τους εχθρούς μας- έως και "εβδομήντα φορές επτά" ή κάτι άλλο πρέπει να ισχύει σε αυτές τις περιπτώσεις. Υπ' αυτή την έννοια, οι χριστιανοί θα έπρεπε να συγχωρούν ακόμη και τους Οθωμανούς-κατακτητές τους αιωνίως, εν ονόματι αυτής της ευαγγελικής ρήσης: να συγχωρούμε τους εν Θεώ αδερφούς μας. Οπότε οι Έλληνες δεν θα απελευθερώνονταν ποτέ. 
Τι πρέπει συνεπώς να κάνουν σήμερα οι Έλληνες χριστιανοί που βιώνουν τα δεσμά μιας νέας κατοχής; Να υπομένουν και να συγχωρούν;

Απάντηση

Σοφόν το ερώτημα, σαφέστατη η απορία. Ο κλασικός Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι απαντά έμμεσα σε μυθιστόρημα - δεν θυμάμαι τίτλο - γράφοντας : Όσο με συγχωρείς, τόσο περισσότερο σε μισώ.

Οι Χριστιανοί, αναφέρομαι αποκλειστικά σε Ορθόδοξους, δεν μνησικακούν, ούτε και μισούν. Μίσος δεν έχουν για κανένα και διαρκώς συγχωρούν. Με ποιο τρόπο; Ας ανατρέξουμε, εκτός της Ευαγγελικής περικοπής του «εβδομηκοντάκις επτά», στον Ψαλμό ρμβ' : «Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου» και τα εξής.
Η ευαγγελική περικοπή αποτελεί ρηματική (λεκτική) σύνοψη πλήθους παρομοίων στίχων άλλων Ψαλμών, καθώς είναι αυτονόητο, ουδείς κάθεται να αριθμεί τις αδικίες που υφίσταται. Άλλωστε, αν το κάνει και πλέον υπερβεί τον αριθμό «εβδομηκοντάκις επτά»,  τότε τι ισχύει; Ότι έχει δικαίωμα να μισεί, να μνησικακεί και να αντιδικεί; Όχι βέβαια.

Τι λέει όμως εδώ, στον Ψαλμό ρμβ' ; «Εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου», αφού προηγουμένως προτάσσεται το «εν τη δικαιοσύνη σου», πράγμα που σημαίνει αυτό που ακριβώς περιγράφεται στους «Λόγους και Ομιλίες» του Αρχιεπισκόπου Κριμαίας Αγίου Λουκά (βλέπε άρθρο π. Σταύρου Τρικαλιώτη) με το επεισόδιο μεταξύ Ιερομόναχου Τίτου και Ιεροδιακόνου Ευάγριου.

Το έλεος του αγίου Θεού προσφέρεται με παραδειγματική αγάπη στους αμνησίκακους, οι οποίοι το επικαλούνται, προσφέρεται όμως και προς εκείνους οι οποίοι υποκριτικά το αναφέρουν προφασιζόμενοι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Η αμνησικακία και η πλήρης απουσία μίσους εκ μέρους των Χριστιανών - πάντα αναφέρομαι σε Ορθόδοξους - είναι η αιτία για την οποία στενάζουν και πλείστα δεινά υφίστανται οι παραχαράκτες της αλήθειας,. Και εννοώ την εν Χριστώ δικαιοσύνη. Αν αυτό το εννοήσουμε και το εφαρμόσουμε, τότε δεν θα αργήσει να «έλθη εφ΄ ημάς» το έλεος του αγίου Θεού, όπως ακριβώς το ζητεί ο ιερός Ψαλμωδός :  «εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου» και όπως μας το παραδίδει η Καινή Διαθήκη δια του Αποστόλου Παύλου :

«18 Αποκαλύπτεται γαρ οργή Θεού απ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων» (Ρμ. α΄).