Περί του π. Ι. Ρωμανίδη

Οι συχνές μετά επαίνων γραφές και φωνές για τον κοιμηθέντα π. Ι. Ρωμανίδη δεν λείπουν. Σπάνιες και ελάχιστες, είναι εκείνες, που προσπαθούν να μειώσουν το έργο του "μεγαλύτερου ορθόδοξου θεολόγου κατά τον 20ο αιώνα", όπως τον αποκαλούν. Αυτές είνα ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Έχω ασχοληθεί με τον π. Ι. Ρωμανίδη από την πλευρά των Θρησκευτικών ζητημάτων.  Τα θεολογικά, που ήταν η ειδικότητα του αναφερομένου, δεν είναι της αρμοδιότητάς μου. Ούτε και της ειδικότητάς μου. Ωστόσο, το επ΄ εμοί "τρεία και πονηρά εποίησε" ο πολλά τιμώμενος π. Ι Ρωμανίδης.

1) Έγινε η αιτία αναθεώρησης των πατέρων της Εκκλησίας, αφού αποκαθήλωσε από τη θέση του τον ιερό Αυγουστίνο. Δεν εξετάζω την αγιοκατάταξη, που του έγινε λίαν καθυστερημένα και κατά τη γνώμη μου κακώς.

Αποτέλεσμα της αναθεωρητικής αρχής του π. Ρωμανίδη είναι η αντιρρητική (σήμερα) στάση πολλών, ως προς τον Ωριγένη και τον ύστερο αναθεματισμό και αφορισμό του από Οικουμενική Σύνοδο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι ο οικουμενισμός και η σχολή των νεωτερικών μεταπατέρων. Άσχετο, ότι ο αναφερόμενος π. Ρωμανίδης ήταν επικριτικός στα νεοορθόδοξα οικουμενιστικά ανοίγματα. Δεν έπαυε να είναι και ο ίδιος νεοορθόδοξος. Κριτική κατά του οικουμενισμού είχαν πολύ νωρίς ασκήσει οι Παλαιοημερολογίτες, αλλά δεν τους άκουγε κανείς.

2) Έγινε εισηγητής σοβαρού επιστημονικού λάθους με την χρήση του εντελώς απαράδεκτου όρου της "νευροβιολογικής ασθένειας", που απέδωσε στη Θρησκεία.

Το ιατρικώς απαράδεκτο του όρου "νευροβιολογική ασθένεια", θα το καταλάβετε με τα ακόλουθα.

Στις νευροβιολογικές παθήσεις, ή ασθένειες, είναι ανιχνεύσιμο παθολογικό οργανικό υπόστρωμα (επιληψία, μετατραυματικές εγκεφαλικές κακώσεις, εκφυλιστικές παθήσεις εγκεφάλου, τοξικά αίτια κλπ.) οπότε μπορεί να γίνει λόγος περί νευροβιολογικής ψυχασθένειας. Σε όλες όμως τις άλλες περιπτώσεις, όπου οργανικό (ανατομικό) υπόστρωμα δεν υπάρχει, και εδώ εμπίπτει η περίπτωση της Θρησκείας, επ΄ ουδενί επιτρέπεται να μιλούμε ή να γράφουμε για "νευροβιολογική ασθένεια". Ενδεδειγμένη είναι η χρήση του όρου "ψυχοπαθολογική ασθένεια".

Συνοπτικά, οι μεν νευροβιολογικές παθήσεις έχουν οργανικό, δηλ. ανατομικό, παθολογικό υπόστρωμα, οι δε ψυχοπαθολογικές δεν έχουν. 

3) Κατόπιν των ανωτέρω, οι προσπάθειες τις οποίες κατέβαλε, για να θεραπεύσει τα υπ΄ αυτού καταλογιζόμενα και οφειλόμενα νοσήματα στη Θρησκεία, ήταν εντελώς λάθος. Οι λάθος διαγνώσεις καταλήγουν σε λάθος θεραπείες. Και πόσο μάλλον, όταν είναι λάθος τα προς χρήση πνευματικά διαγνωστικά μας μέσα.

Όντως, η Θρησκεία είναι νόσος, μάλιστα ψυχοπαθολογική, όταν  πάσχουν οι πνευματικές της δομές, το δε χειρότερο, ακόμη και στην περίπτωση, όπου σαν φάρμακο προτείνεται η Εκκλησία. Η ζημιά είναι αγιάτρευτη.