Τα Ιερά Λόγια σε μετάφραση (συνέχεια)

Μεταφέρω κι εδώ το σχόλιο που έκανα σε άλλο ιστολόγιο (αμέθυστος) σχετικά με τις μεταφράσεις των ιερών κειμένων.

Έχω τη γνώμη ότι το θέμα αυτό δεν εμπίπτει στην ενότητα της Εκκλησίας, ούτε στη συναφή με αυτήν σωτηριολογία (αδόκιμη έκφραση) των πιστών. Η σωτηρία των πιστών ακόμη και αν ευρίσκονται εντός εκκλησίας, δεν είναι δεδομένη. Το θέμα αφορά κατά τη γνώμη μου στον αγιασμό των πιστών, που είναι και το ζητούμενο όλων όσων είναι μέτοχοι των λατρευτικών Μυστηρίων.

Δεν έχει σημασία αν τα ιερά Λόγια γίνονται κατανοητά. Κατά ένα περίεργο και αξιοθαύμαστο τρόπο αυτό συμβαίνει στις άδολες καρδιές των ανθρώπων. Που δέχονται τη δρόσο του Πνεύματος, χωρίς να πολυπραγμονούν αν αυτό αποτελείται από δυο μόρια υδρογόνου και ένα οξυγόνου, αν πίνεται ή αν δεν πίνεται, αν πρέπει να το αναλύσουμε με άλλες λέξεις ή αν δεν πρέπει. Δεν είναι ακόμη θέμα μοντερνισμού ή συντηρητικής εμμονής σε κάτι ξεπερασμένο εκ των πραγμάτων.

Οπωσδήποτε, λοιπόν, δεν τίθεται θέμα άκρων. Ή δέχεσαι ότι Χριστός Ανέστη και Χριστός Ανελήφθη ή δεν το δέχεσαι. Ή δέχεσαι το θαύμα που συντελείται ακούγοντας αυτά τα "ακαταλαβίστικα" ή δεν το δέχεσαι.
Και για να μην μακρηγορώ, θα αναφερθώ σε ένα προσωπικό δικό μου παράδειγμα, που το έχω αναφέρει, δεν ξέρω εδώ ή αλλού.
Η σχεδόν αγράμματη γιαγιά μου διάβαζε το Ωρολόγιον, το Ψαλτήρι και αρκετά ακόμη της Εκκλησίας βιβλία. Κάποτε, φοιτητής εγώ ήδη και με προβλήματα κατανόησης, όπως τα σημερινά, την υπέβαλλα στη δοκιμασία να μου εξηγήσει αυτά που διάβαζε. Και σε πληροφορώ ότι με εξέπληξε. Όχι μόνο γνώριζε αυτά που διάβαζε, αλλά και το νόημα αυτών που διάβαζε μου είπε.

Λοιπόν, τι να το κουβεντιάζουμε το ζήτημα και προς τι να βρισκόμαστε οι μεν στην πλευρά της προόδου και οι άλλοι της συντήρησης; Κοντολογίς, είναι ζήτημα αποδοχής και πίστης στο θαύμα.

Στη συνέχεια ένας σχολιαστής έκανε την παρατήρηση : "Κ. Χριστοδουλίδη, η γιαγιά σας σας εξέπληξε με όσα κατανοούσε. Μήπως σκεφτήκατε να ρωτήσετε και κάπιο μαθητή Λυκείου (ας πούμε), που πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία, για να δούμε αν θα σας εκπλήξει κι εκείνος;" και του απάντησα ως ακολούθως :

Την εποχή που υπέβαλα το ερώτημα, θα είχαν περάσει 3 ή 4 χρόνια, που είχα κι εγώ τελειώσει το Λύκειο (τότε Γυμνάσιο). Και αυτά που ήξερα, ήταν περίπου τα ίδια με αυτά που ξέρουν και τα σημερινά παιδιά. Ίσως, λίγο περισσότερα, γιατί διδασκόμαστε τα "επαχθή", από τότε, Αρχαία Ελληνικά. Η διαφορά με τα σημερινά δεδομένα είναι, ότι οι γιαγιές που εμείς είχαμε, άναβαν το καντήλι στο εικονοστάσι, θυμιάτιζαν και πήγαιναν στην εκκλησιά για να ακούσουν τα δυσνόητα και τα "ακαταλαβίστικα". Τα οποία διάβαζαν και στο σπίτι.

- "Μα, αφού δεν τα καταλαβαίνεις, γιατί τα διαβάζεις";
- "Κι εσύ παιδάκι που που τα θέλεις λιανά σε τι σου χρειάζονται;"
- "Για να γνωρίζω, να μάθω, αυτό που πιστεύω."
- "Στο θαύμα της πίστης;"
- "Ναι, και στο θαύμα της πίστης".
- "Ε, αυτό το θαύμα ζω κι εγώ παιδάκι μου. Διαβάζω αυτά που λες ότι δεν καταλαβαίνω και ζω ένα θαύμα. Κάνε κι εσύ το ίδιο και θα με θυμηθείς."

Όπως καταλαβαίνεις, αγαπητέ ΝΛ, αυτές οι συζητήσεις δεν γίνονται σήμερα με τις εγγράμματες γιαγιάδες ή τους παππούδες. Και οι απαντήσεις αυτές, μην περιμένεις να σου δοθούν από τους θεολογικούς φωστήρες των πανεπιστημίων (τύπου ΣΥΝΑΞΗΣ). Εγώ πάντως τις κράτησα φυλαχτό στην καρδιά μου.

Τα βουνά δεν μετακινούνται και τα μεγάλα θαύματα δεν γίνονται αν δεν προηγηθούν τα μικρά και τα ασήμαντα. Όπως η εννόηση της ανάγνωσης μιας άγνωστης και ξεχασμένης γραφής. Καλύτερα, Γραφής!