Την εποχή όπου μεσουρανούσε η βρετανική αυτοκρατορία (παρένθεση, το ολοκληρωτικό της πλαίσιο είχε ως περιεχόμενο την κοινοβουλευτική δημοκρατία) είχαμε τους αχυρένιους βασιλείς, οι οποίοι τοποθετούντο εκεί που έβαζε το πόδι του ο βρετανικός λέων.
Οι Αμερικανοί δεν είχαν κανένα λόγο να διαφωνούν και να μη συνεργάζονται. Μοναδικό πρόβλημα, αφανές όμως, ο θεσμός του Στέμματος τον οποίο σφοδρά απεχθάνονται. Η συνεργασία πάντως με τους Βρετανούς δεν αντιμετώπιζε σοβαρά εμπόδια.
Είχαμε όμως και τους Γάλλους, που κι αυτοί δεν εγκατέλειψαν ποτέ τα δικά τους αυτοκρατορικά και κυριαρχικά (ολοκληρωτικά) οράματα. Αυτοί είχαν ξοφλήσει με τους βασιλείς. Πλαίσιο είχαν τη δημοκρατία και περιεχόμενο το "ελευθερία, ισότης, αδελφοσύνη". Η δημοκρατία αναγορεύθηκε σε θεσμό, όπως και η ψήφος, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ακόμη και στο Αφγανιστάν! Η δημοκρατία έφτασε και εκεί!!
Οι Αμερικανοί δεν είχαν κι εδώ κανένα πρόβλημα συνεργασίας και με αυτούς (Γάλλους), εκτός φυσικά από εκείνο της γλώσσας. Με τους Άγγλους τα πράγματα ήταν καλύτερα, αλλά, είπαμε, αυτοί είχαν την εμμονή με το Στέμμα και τους βασιλείς.
Υπήρχαν βέβαια και οι Γερμανοί. Με αυτούς τα πράγματα ήταν ακόμη πιο περίπλοκα. Κάτι πήγε να γίνει με τον Χίτλερ, αλλά στράβωσε η δουλειά. Ήταν πολύ φιλόδοξος και δεν υπολόγισε καλά τους υπερατλαντικούς γείτονες. Υπέθεσε ότι θα τον άφηναν να τελειώσει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο Ναπολέων κι έπεσε έξω. Άγγλοι και Αμερικανοί είχαν άλλα σχέδια. Και θεωρώ έχουν, αλλά ... .
Μας βρήκε έπειτα ο "ψυχρός πόλεμος".
Οι νικητές που βγήκαν από τον πόλεμο έκαναν τις συμφωνίες τους, οι οποίες όμως δεν ήταν απεριορίστου διαρκείας. Είχαν καταληκτική ημερομηνία κι έτσι, η σοβιετία του Στάλιν μας εγκατέλειψε, η Γερμανία ενώθηκε.
Οπότε, αρχίσαμε να προχωράμε σιγά-σιγά στην επόμενη φάση του σχεδίου. Που δεν ήταν άλλο από την επανεμφάνιση των αυτοκρατορικών βλέψεων. Αυτές εγκαταστάθηκαν στην Αμερική και άρχισε πλέον να εκδηλώνεται ο αμερικανικός Σιωνισμός.
Το θεσμικό πλαίσιο της δημοκρατίας με περιεχόμενο το γαλλικό "ελευθερία, ισότης, αδελφοσύνη" άρχισε να θέτει εκποδών τους αχυρένιους εστεμμένους. Τη θέση τους πήραν τα Κοινοβούλια και οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, οι εστεμμένοι διατηρήθηκαν για λόγους καθαρά φολκλορικούς.
Δεν ήρθαν όμως τα πράγματα όπως ακριβώς τα ήθελαν. Διότι ο θεσμός του Στέμματος εξακολουθούσε και εξακολουθεί (Μεγάλη Βρετανία) να έχει ισχυρό έρεισμα και όπως φαίνεται, το έρεισμα αυτό δεν αποτελεί μόνο ένα τυπικό ιστορικό προηγούμενο. Είναι και ουσιαστικό, εφόσον πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με αυτοκρατορίες και αυτοκράτορες. Τώρα περιμένουμε τον κοσμοκράτορα που θα βάλει σε τάξη (Νέα Τάξη) σύμπασα την υφήλιο.
Εδώ ακριβώς υπάρχει το πρόβλημα και αυτό έχει να κάνει με τον ευρωπαϊκό Σιωνισμό. Ο οποίος θέλει τον κοσμοκράτορα να είναι χρισμένος και εστεμμένος ηγέτης. Ηγέτης ενός θεσμού, που χρονολογείται σχεδόν από καταβολής κόσμου.
Με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, να υπάρξει δηλαδή σύμπτωση μεταξύ του υπερατλαντικού (έκθεσμου) και του ευρωπαϊκού (θεσμικού) Σιωνισμού, ας το αφήσουμε καλύτερα στους πολιτικούς αναλυτές τα δημοκρατικά φρονήματα των οποίων : Ελευθερία, ισότης, αδελφοσύνη, πάνε παρέα με το φουσκωμένο πορτοφόλι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου