Ίσως, αναρωτηθεί κανείς τι σημαίνει αυτό το "θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος". Είναι κάτι το οποίο συχνά λένε ή γράφουν οι σημερινοί "αριστείς" του πνεύματος. Το εκκλησιαστικό γεγονός είναι μια πραγματικότητα, είναι η σύναξη των πιστών στο χώρο όπου τελεσιουργείται το "Μυστήριο των μυστηρίων", ο χώρος της θείας Λατρείας.
Από την άλλη έχουμε τη θρησκεία η οποία μιλεί εγγράφως ή αγράφως ανά τους αιώνες για όλα αυτά. Σε άλλους ετούτα παρέμειναν και παραμένουν όπως αρχικά διατυπώθηκαν, ενώ στόν χριστιανικό κόσμο, όπως η θρησκεία έλαβε τη δική της μορφή με το λεγόμενο εκκλησιστικό γεγονός, όπου και υποτίθεται, τέθηκε εκποδών η θρησκεία (κατά τον π. Ρωμανίδη).
Θρησκειοποίηση λοιπόν σημαίνει την εμμονή των πιστών στην αρχέγονη κατάσταση λατρείας του θεού και του θείου, με τις σχετικές - βέβαια μικρές - αλλοιώσεις που επήλθαν κατά την διαδρομή τών αιώνων. Η εμμονή αυτή, μάς λέγουν, ανάγεται στη σφαίρα του φαντασιακού, στην ιδέα που είχε ο άνθρωπος για το θεό, όταν οι περί ψυχής γνώσεις δεν μας ήταν και τόσο κατανοητές και προσιτές ώστε να τις αντιληφθούμε.
Τώρα με την Ψυχολογία μάθαμε πολλά κι έτσι, τη μεν θρησκεία την ταυτίζουμε με την φαντασία, με φαντασιακού περιεχομένου ιδέες, και οι οποίες χαρακτηρίζονται από τη σύγχρονη διανόηση "ιδεολογήματα". Από την άλλη δε, έχουμε το εκκλησιαστικό γεγονός, την πραγματικότητα της συνάθροισης, η οποία πλέον δεν έχει σχέση με κάτι το φαντασιακό : Με ιδεολογήματα, δηλαδή με θρησκεία. Έτσι, όταν λέμε (οι άλλοι) θρησκειοποίηση, αναφερόμαστε σε ιδεολογήματα και φαντασιώσεις, ενώ το εκκλησιαστικό γεγονός είναι εδώ, τώρα, μπροστά μας. Άρα κανείς δεν μπορεί να μιλεί για φαινόμενα ιδεοληψίας ή για θρησκεία.
Όλοι όμως αυτοί οι αριστείς του πνεύματος παραβλέπουν ότι αφετηρία και περιεχόμενο του εκκλησιαστικού γεγονότος είναι όλα όσα προέρχονται από την παλαιά θρησκεία, εντός της οποίας υπήρχε το όνομα του Θεού και πατέρα, το οποίο εφανερώθη με την ενανθρώπηση αυτού του ιδίου του αγίου Θεού : "Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα, δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός δοξάση σε ... εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις".
Όλοι αυτοί οι επηρμένοι εξολοθρευτές της θρησκείας και εισηγητές του εκκλησιαστικού γεγονότος, είναι οι αρνητές του θεού Πατρός και οι εμπαίζοντες Αυτόν που μας εφανέρωσε το όνομά Του. Και ύστερα, έχουν το θράσος να μας μιλούν για "θρησκειοποίηση", για "εκκλησιαστικό γεγονός"! Αυτοί, οι άθλιοι διαχειριστές του ανεόρτιου βίου μας και ακόλαστοι αριστείς των "μανικών ερώτων".
Από την άλλη έχουμε τη θρησκεία η οποία μιλεί εγγράφως ή αγράφως ανά τους αιώνες για όλα αυτά. Σε άλλους ετούτα παρέμειναν και παραμένουν όπως αρχικά διατυπώθηκαν, ενώ στόν χριστιανικό κόσμο, όπως η θρησκεία έλαβε τη δική της μορφή με το λεγόμενο εκκλησιστικό γεγονός, όπου και υποτίθεται, τέθηκε εκποδών η θρησκεία (κατά τον π. Ρωμανίδη).
Θρησκειοποίηση λοιπόν σημαίνει την εμμονή των πιστών στην αρχέγονη κατάσταση λατρείας του θεού και του θείου, με τις σχετικές - βέβαια μικρές - αλλοιώσεις που επήλθαν κατά την διαδρομή τών αιώνων. Η εμμονή αυτή, μάς λέγουν, ανάγεται στη σφαίρα του φαντασιακού, στην ιδέα που είχε ο άνθρωπος για το θεό, όταν οι περί ψυχής γνώσεις δεν μας ήταν και τόσο κατανοητές και προσιτές ώστε να τις αντιληφθούμε.
Τώρα με την Ψυχολογία μάθαμε πολλά κι έτσι, τη μεν θρησκεία την ταυτίζουμε με την φαντασία, με φαντασιακού περιεχομένου ιδέες, και οι οποίες χαρακτηρίζονται από τη σύγχρονη διανόηση "ιδεολογήματα". Από την άλλη δε, έχουμε το εκκλησιαστικό γεγονός, την πραγματικότητα της συνάθροισης, η οποία πλέον δεν έχει σχέση με κάτι το φαντασιακό : Με ιδεολογήματα, δηλαδή με θρησκεία. Έτσι, όταν λέμε (οι άλλοι) θρησκειοποίηση, αναφερόμαστε σε ιδεολογήματα και φαντασιώσεις, ενώ το εκκλησιαστικό γεγονός είναι εδώ, τώρα, μπροστά μας. Άρα κανείς δεν μπορεί να μιλεί για φαινόμενα ιδεοληψίας ή για θρησκεία.
Όλοι όμως αυτοί οι αριστείς του πνεύματος παραβλέπουν ότι αφετηρία και περιεχόμενο του εκκλησιαστικού γεγονότος είναι όλα όσα προέρχονται από την παλαιά θρησκεία, εντός της οποίας υπήρχε το όνομα του Θεού και πατέρα, το οποίο εφανερώθη με την ενανθρώπηση αυτού του ιδίου του αγίου Θεού : "Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα, δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός δοξάση σε ... εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις".
Όλοι αυτοί οι επηρμένοι εξολοθρευτές της θρησκείας και εισηγητές του εκκλησιαστικού γεγονότος, είναι οι αρνητές του θεού Πατρός και οι εμπαίζοντες Αυτόν που μας εφανέρωσε το όνομά Του. Και ύστερα, έχουν το θράσος να μας μιλούν για "θρησκειοποίηση", για "εκκλησιαστικό γεγονός"! Αυτοί, οι άθλιοι διαχειριστές του ανεόρτιου βίου μας και ακόλαστοι αριστείς των "μανικών ερώτων".
5 σχόλια:
Γιατί είσαι κατά του π.Ρωμανίδη.
Καλά κάνει και καταφέρεται κατα της (ψευτο)θρησκείας και μιλά για την Εκκλησία.
Χάρης
Και έχουν ύστερα το θράσος να μας μιλούν για "θρησκειοποίηση", για "εκκλησιαστικό γεγονός"! Αυτοί οι άθλιοι διαχειριστές του ανεόρτιου βίου μας και ακόλαστοι αριστείς των "μανικών ερώτων".
Έτσι όπως το γράφεις φαίνεται ότι εννοείς τον π.Ρωμανίδη που αυτόν αναφέρεις.
Έπρεπε να αναφέρεις τον Γιανναρά ώστε να καταλάβει ο άσχετος κόσμος ότι αυτόν εννοείς. Για Γιανναρά όμως δεν κάνεις καθόλου λόγο και έτσι παρεξηγείται άδικα ο π.Ρωμανιδης που δεν ήταν νικολαϊτης.
Χάρης
Ευχαριστώ τον Χάρη για το σχόλιο και την αφορμή που μουδίνει ώστε κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις να δοθούν.
Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαβάσει έργα του π. Ρωμανίδη. Μου έστειλαν κάποτε να διαβάσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ με τίτλο "Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ".
Αφορμή ήταν οι αντιρρήσεις που εξέφρασα σε άρθρο εφημερίδας γι΄ αυτό που λέγεται "θρησκειοποίηση" του Χριστιανισμού, κατ' επέκταση και της Ορθοδοξίας.
Από το κείμενο του π. Ρωμανίδη το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η θρησκεία μας κάνει κακό, δεν μας θεραπεύει ψυχικά. Μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις και ιδεολογήματα για το Θεό. Η θεραπεία είναι η εκκλησία και το εκκλησιαστικό γεγονός. Διότι ο Κύριος δεν ήρθε για να φτιάξει μια νέα θρησκεία.
Αν ο Χριστός δεν είναι ο ιδρυτής μιας νέας θρησκείας, δεν είναι οπωσδήποτε και ο καταλύτης αυτής που υπήρχε : Σε άλλους ευκρινέστερα, σε έτερους με ασάφεια και θολερά. Επομένως, δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι θα αφήσουμε τη θρησκεία για να μεταπηδήσουμε στην Εκκλησία.
Σχηματικά θα έλεγα ότι όπως δεν μπορούμε να αφήσουμε την Παλαιά Διαθήκη και να ασχοληθούμε μόνο με την Καινή, κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορούμε να λέμε ότι μας ενδιαφέρει μόνο το εκκλησιαστικό γεγονός και όχι το θρησκευτικό. Όπως η Παλαιά Διαθήκη "ερμηνεύεται" δια της Καινής κατά τον ίδιο τρόπο το θρησκευτικό γεγονός "ερμηνεύεται" (: βιώνεται και συνειδητοποιείται) με το εκκλησιαστικό.
Οι κίνδυνοι από την εξουδετέρωση, ή αγνόηση, ή απόρριψη, του θρησκευτικού γεγονότος και αντικατάσταση αυτού από μόνου του εκκλησιαστικού, είναι πολλοί και σημαντικότατοι. Κυριότερος, ότι και αυτό ακόμη το εκκλησιαστικό γεγονός θρησκειοποιείται χωρίς αυτό να εξαρτάται από τι είδος είναι το γεγονός αυτό : Παπικό, προτεσταντικό ή ορθόδοξο.
Προηγείται η εκφορά, η αποκάλυψη, η ανάδυση της ασυνείδητης θρησκευτικότητας στην αίσθηση της συνειδητής θρησκευτικότητας, δηλαδή στο συναίθημα της Θρησκείας, της Εκκλησίας και τέλος του εκκλησιαστικού γεγονότος.Όπου θρησκεία και εκκλησία είναι ένα και το αυτό, όπως φανερώνει η σύναξη των πιστών σε ένα σώμα, με μιά πίστη, μια η Εκκλησία, μια η Θρησκεία, ένα το Σύμβολο Πίστεως.
Τι θέλω να πω με αυτά; Ότι ο π. Ρωμανίδης μπορεί δικαίως να θεωρείται σημαντικός θεολόγος του εικοστού αιώνα. Αλλά αυτό το λάθος, να αποδώσει ευθύνες στη θρησκεία για το φαινόμενο της θρησκειοποίησης του Χριστιανισμού είναι τεράστιο. Αν βέβαια είχε σχηματίσει τη γνώμη ότι η Ορθοδοξία είναι ανύπαρκτη ή ότι υπάρχει ανακατεμμένη με παπικές ή προτεσταντικές ανοησίες, είναι άλλο θέμα. Το θέμα είναι ότι Ορθοδοξία υπάρχει και πάντα θα υπάρχει χωρίς τις θλιβερές προσμίξεις της ακαδημαϊκής θεολογίας.
Δυστυχώς έχει γίνει της μόδας στη γέμουσα συγχύσεως εποχή μας ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Θρησκείας.Δεν αρκούνται κάποιοι στη βιωμένη πραγματικότητα που διακηρύσσει ότι η Ορθοδοξία τυγχάνει θρησκεία εξ αποκαλύψεως και όχι νοητικό κατασκεύασμα πλανεμένων νόων αλλά προσπαθούν να δημιουργήσουν τεχνητό διαχωρισμό των δύο όρων επιτείνοντας τη σύγχυση.Δυστυχώς πρωτεργάτες αυτού του διαχωρισμού ο Χρήστος Γιανναράς κι ο κεκοιμημένος π.Ιωάννης Ρωμανίδης.Από μία κακώς εννοούμενη αντίδραση στη σχολαστική,δυτική Θεολογία περιέπεσαν σ αυτό το σφάλμα.
Ευχαριστώ τον συνάδελφο ιατρό κύριο Λυκούργο Νάνη για την τόσο εύστοχη και χρήσημη παρατήρηση. Την προχωρώ ακόμη λίγο.
Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας είναι το ίδιο πράγμα με το διαχωρισμό θρησκείας και εκκλησίας.
Οι συνεχιστές του θεολογικού έργου του π. Ρωμανίδη αυτό δεν το βλέπουν. Επικεντρώνουν το ενδιαφέρον στο φωτισμό, κάθαρση και θέωση των πιστών. Αλλά οι τελευταίοι βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση : Έξω η θρησκεία, μέσα η εκκλησία και βγάλετε μετά την άκρη με τη νοερά προσευχή. Ποιοί; Άνθρωποι που δεν ξέρουν ούτε το Πιστεύω να πουν!!!
"Μπλέξαν οι γραμμές", που λέει και το τραγούδι, αν και αυτό που γίνεται είναι για κλάματα.
Δημοσίευση σχολίου