Η «αποδόμηση» της ταξικής συνείδησης

Η φωτογραφία είναι για τους επαναστάτες της νύχτας και της μουτζούρας και του νυχτοκάματου για την πρέζα. Ας διαβάσουν λοιπόν.
ΚΧ

Ρεσάλτο, Μάιος 2006
Γράφει ο Ροβεσπιέρος

Όσο πιο ελεύθερη είναι η αγορά τόσο πιο σκλάβοι γίνονται οι άνθρωποι. Η «ελεύθερη αγορά εργασίας» ( «τα ανοικτά σύνορα») αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για το ευρωπαϊκό προλεταριάτο.

Στρατηγική επιδίωξη των Ευρωπαίων καπιταλιστών είναι η αντικατάσταση των Ευρωπαίων εργατών από τριτοκοσμικούς εργάτες: Αυτό αποτελεί ένα από τα πιο μεγάλα και τα πιο δραματικά ταξικά ζητήματα της εποχής μας.

Το πρόβλημα με τους εισαγόμενους τριτοκοσμικούς εργάτες δεν είναι μόνο η αύξηση της ανεργίας, η κατάρρευση των μισθών και των εργασιακών κατακτήσεων. Είναι ένα πρόβλημα πιο στρατηγικό: Η δραματική πτώση της ταξικής πολιτικής συνείδησης, που κυριολεκτικά διαλύει κάθε δυνατότητα πάλης των Ευρωπαίων εργατών κατά των σημερινών σαρωτικών επιθέσεων του κεφαλαίου.

Πολλοί «αριστεροί» λένε: «Και οι ξένοι είναι εργάτες, οπότε, βιώνοντας την ίδια ταξική καταπίεση με τον Ευρωπαίο εργάτη, θα αποκτήσουν και αυτοί ταξική συνείδηση».

Πίσω από τέτοιου είδους απλουστευτικές αντιλήψεις κρύβεται μια οικονομίστικη διαστρέβλωση του μαρξισμού.

Η ταξική συνείδηση δεν είναι η άμεση αντανάκλαση των οικονομικών σχέσεων. Δεν γεννιέται αυτόματα από την καταπίεση και εξαθλίωση. Συχνά μάλιστα συμβαίνει και το αντίθετο: Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση οδηγεί και στην εξαθλίωση της συνείδησης.

Η απόκτηση της ταξικής συνείδησης είναι μια διαδικασία διαλεκτική. Το πολιτικό, αλλά και το πολιτισμικό στοιχείο, η αγωνιστική ιστορία, αλλά ακόμα και αυτές οι εθνικές παραδόσεις παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη δημιουργία της ταξικής συνείδησης.

Τα παραδείγματα είναι άφθονα. Οι αφρικανικοί και ασιατικοί λαοί, που κατά γενική ομολογία είναι οι πιο καταπιεσμένοι του κόσμου, δεν διαθέτουν τα πιο δυναμικά εργατικά κινήματα.

Οι ΗΠΑ, η πιο ισχυρή οικονομικά χώρα του πλανήτη και το εργατικό κίνημα εκεί είναι πολύ πίσω από αυτό της Ευρώπης. Στην Ιαπωνία, άλλη ισχυρή οικονομική χώρα, σχεδόν ανύπαρκτο.

Οι Τούρκοι που μετανάστευσαν στη Γερμανία εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο δεν επηρεάστηκαν σε τίποτα από το υψηλότατο ταξικό επίπεδο των Γερμανών εργατών, όχι μόνο δεν έπαιξαν ποτέ κάποιο ρόλο στο γερμανικό εργατικό κίνημα, αλλά σήμερα βρίσκονται και σε χειρότερη κατάσταση ταξικού επιπέδου από την εποχή που μετανάστευσαν. Το ίδιο ισχύει, σε πολύ μεγάλο βαθμό, για τους Ασιάτες της Αγγλίας και τους Αφρικανούς της Γαλλίας.

Συνεπώς, το στοιχείο της ταξικής καταπίεσης από μόνο του δεν φτάνει. Το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, για να φθάσει στο σημείο να είναι με διαφορά το πιο συνειδητό, το πιο αγωνιστικό και το πιο πολιτικοποιημένο του κόσμου, πέρασε μια πορεία διαμόρφωσης που κράτησε σχεδόν δύο αιώνες: από τις πρώτες αστικές επαναστάσεις, την ίδρυση μαζικών συνδικάτων και εργατικών κομμάτων, μέχρι και τις εργατικές επαναστάσεις και εξεγέρσεις του 20ου αιώνα.

Το να λέμε ότι μπορούν να ενσωματωθούν σε αυτό το προλεταριάτο μάζες που δεν έχουν περάσει ούτε το 1/10 αυτής της ιστορικής διαμόρφωσης είναι σκέτος παραλογισμός.

Αν στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου «ανθρωπισμού» δώσουμε το «αριστερό» άλλοθι στη Νέα Τάξη να διαλύσει, με ταξικά καθυστερημένες μάζες, το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, δηλαδή την πρωτοπορία της ανθρωπότητας, τότε το εργατικό κίνημα παγκόσμια θα υποστεί την πιο μεγάλη ιστορική του ήττα.

Από τη δυνατότητα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου να υπερασπιστεί τις ιστορικές του κατακτήσεις, θα κριθεί το μέλλον του σοσιαλισμού στον πλανήτη, δηλαδή το μέλλον της ανθρωπότητας. Και από τη στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα θα κριθεί από την πλευρά ποιου στρατοπέδου πολεμάει ο καθένας