Αν δεν σας κουράζει διαβάστε και τα σχόλια
Είπαν ότι ο "πατριάρχης" της νεοορθοδοξίας είναι ο μακαρίτης π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Βγήκαν ύστερα μερικοί άλλοι και απέκρουσαν τον ισχυρισμό αυτό, μάλιστα του απένειμαν τεραστίου μεγέθους (πανεπιστημιακά) εύσημα ορίζοντας την θεολογία σε προ και μετά τον π. Ρωμανίδη.
Έγραψε κάποιος νέο υμνολόγιο του κοιμηθέντος προ ετών και αναφερομένου πατρός, είπα κι εγώ να συμπληρώσω τον ύμνο :
1) Ο Άρειος καταδικάστηκε ως αιρετικός για το ΟΜΟΙΟΥΣΙΟΝ, αντί του ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ
2) Ο Νεστόριος για το ΧΡΙΣΤΟΤΟΚΟΣ, αντί του ΘΕΟΤΟΚΟΣ
3) Ο Μονοφυσιτισμός για το "ΕΚ δύο φύσεων", αντί του "ΕΝ δύο φύσεσι"
4) Ο παπισμός για το "εκ του Πατρός ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΥΙΟΥ" αντί του "ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ".
Κατά τα λοιπά, θα λέγαμε, οι αιρετικοί ήταν "κατά πάντα Ορθόδοξοι". Μετά έγιναν ... σαλάτα.
Ο π. Ρωμανίδης ήταν εκείνος που εισηγήθηκε τον εξοβελισμό της Θρησκείας και στη θέση της να βάλουμε την Εκκλησία. Αυτό έγινε και η νεο(κακο)δοξία ημών των λεγομένων (πλέον) ορθοδόξων θέριεψε και ο οικουμενισμός γιγαντώθηκε.
Αν υπήρχαν Ορθόδοξα αντανακλαστικά ο π. Ρωμανίδης είτε θα ήταν υποχρεωμένος να ανακαλέσει ή θα είχε την τύχη όλων εκείνων που καταδικάστηκαν ως αιρετικοί.
Υπήρξαν φωνές, αλλά αυτές ήταν δυστυχώς ψίθυροι ή άλλως "φωνές βραχνές". Και οι άλλες, διότι υπήρχαν και άλλες, τις σκέπαζε η βουή των διαλόγων της αγάπης. Δεν τις άκουγε κανείς, αλλά ούτε επέτρεπαν σε κανένα να τις γνωστοποιήσει.
Ο εξοβελισμός της Θρησκείας και η αντικατάσταση από την "εκκλησία", ήταν ένας ακόμη Δούρειος Ίππος για να χάσουμε την πίστη μας και στη θέση της να βάλουμε το υποκατάστατο μιάς εκ των πολλών "εκλησιών" με προμετωπίδα την πατερικότητα. Που μετά έγινε μεταπατερικότητα και τέλος συναφειακότητα.
Αυτά, αγαπητέ κύριε
Συμπληρωματικό
Αν η Θρησκεία είναι εκ Θεού και η Εκκλησία εξ ανθρώπων, τότε, με αυτά που μας είπε ο π. Ρωμανίδης (: Θρησκεία ίσον νευροβιολογική ασθένεια) καταργούμε τον άγιο Θεό και στη θέση του βάζουμε τον άνθρωπο ή Άνθρωπο. Οπότε, καθένας δίνει το δικό του ορισμό - ως προς το Αλφα Κεφαλαίο.
Κατά συνέπεια, κάθε "εκκλησία" που φτιάχνει ο άνθρωπος (ή Άνθρωπος) είναι σύμφωνη με αυτό που έχει μέσα εις την κεφαλήν του. Η οποία είναι στεγνή από τη Θρησκεία και έρημη από το Θεό.
21 σχόλια:
"Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια"
+ π. Ιωάννης Ρωμανίδης
Οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Π. Διαθήκης, οι Απόστολοι και οι Προφήτες της Κ. Διαθήκης και οι διάδοχοί τους γνωρίζουν, ότι η θρησκεία είναι νόσος και ο γενικός αρχίατρος της νόσου αυτής είναι ο Κύριος της Δόξης και της Μεγάλης Βουλής Άγγελος. Αυτός θεράπευσε και προ της ενσάρκωσής του και μετά από αυτήν.
Ποια είναι όμως η νόσος; Στον εγκέφαλο υπάρχει το κέντρο της λογικής, στην καρδιά το κέντρο του νου. Η ενέργεια του νου εντός της καρδιάς στροβι-λίζεται κυκλικά μέσα στην καρδιά με την προσευχή (καρδιακή προσευχή). Όταν αυτός ο στροβιλισμός ξεφύγει προς το κέντρο του εγκεφάλου (την λογική), τότε δημιουργείται βραχυκύκλωμα μεταξύ καρδιάς και εγκεφάλου, οπότε τα νοήματα του εγκεφάλου, που προέρχονται από τον περιβάλλοντα χώρο και κόσμο, γίνονται νοήματα της καρδιάς και τότε εκδηλώνεται η ασθένεια της επίδρασης του περιβάλλοντος κόσμου στην καρδιά και ο ασθενής προσβάλλεται από την ασθένεια του περιβάλλοντος κόσμου, γίνεται δηλαδή δούλος του κόσμου και των παθών του.
Θρησκεία είναι η ταύτιση του ακτίστου (Θεού) με το κτιστό δηλ. η ταύτιση παραστάσεων του ακτίστου με νοήματα της ανθρώπινης σκέψης, που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων, η ταύτιση δε των περί Θεού νοημάτων και ρημάτων της Αγ. Γραφής με το άκτιστο ανήκει και αυτή στον κόσμο της ειδωλολατρίας και είναι το θεμέλιο όλων των αιρέσεων. Το να συγχέει λοιπόν κάποιος τις περί Θεού αντιλήψεις και σκέψεις με τον Θεό, είναι από Ορθόδοξη άποψη ειδωλολατρία, αλλά και από επιστημονική άποψη αγραμματοσύνη.
Πίστη είναι η συνεργασία του πιστού με το Πνεύμα το Άγιο, που εγκαινιάζει την θεραπεία της ιδιοτελούς αγάπης στην καρδιά και την μεταβάλει σε ανιδιοτελή αγάπη, η οποία "ου ζητεί τα εαυτής". Η θεραπεία αυτή πραγματοποιείται σε τρία στάδια:
α/ της κάθαρσης της καρδιάς με την συντριβή της κατά την εξομολόγηση και την σταδιακή απομάκρυνσή της από κάθε ηδονή και οδύνη,
β/ του φωτισμού του νου, του κέντρου αυτού της καρδιάς, που επιτυγχάνεται με την συνεχή και αδιάκοπη μνήμη του Θεού, η θεραπεία δε κορυφώνεται με το στάδιο:
γ/ της θέωσης (δοξασμού) και της απάθειας (μη επιρροής από πάθη) που συνοδεύει τους αγίους. Στο 3ο αυτό στάδιο ο παθών διαπιστώνει:
1/ ότι δεν υπάρχει ομοιότητα κτιστού και ακτίστου και
2/ τον "Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον" (Άγ. Γρηγόριος Θεολόγος).
Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, κεφαλή δε είναι ο ίδιος ο Χριστός: "... ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας" (Εφ. 5.23). Μέλη του Σώματος είναι οι φωτισμένοι πιστοί: "Υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους" (Κορ. Α΄ 12.27). Σκοπός του Χριστιανού είναι ή θέωσή του, η οποία προϋποθέτει την κάθαρση της καρδιάς (για τους ψυχικά άρρωστους), τον φωτισμό του νου (για τους θεραπευόμενους) και την απάθεια (για τους θεραπευμένους). Η θεραπεία του πάσχοντος μέλους ξεκινάει από την κάθαρση, η δε Εκκλησία είναι το νοσοκομείο στο οποίον γίνεται η κάθαρση αυτή. Γενικός Αρχίατρος στο νοσοκομείο αυτό είναι ο Χριστός: "Και περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς διδάσκων ... και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ" (Ματθ. 4.23), ιατροί-θεραπευτές δε είναι οι επίσκοποι και οι ιερείς-πνευματικοί. Το στάδιο της θέωσης είναι το στάδιο της απάθειας (της μη προσβολής από τα πάθη), στο οποίον φθάνουν μόνον οι άγιοι. Κατά την διάρκεια αυτή του δοξασμού, τα περί Θεού νοήματα και ρήματα καταργούνται: "... ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα..." (Κορ. Β΄ 12.4). Η κατάσταση αυτή δεν διαρκεί πολύ και μετά την θέωση και την επιστροφή στην κατάσταση του φωτισμού επιστρέφουν γνώση, προφητεία, πίστη, ελπίδα και επανενώνονται με την αγάπη, η οποία "ουδέποτε εκπίπτει" (Κορ. Α΄ 13.8). Ο θεούμενος ούτε τρώγει, ούτε πίνει, ούτε κοιμάται, ούτε κουράζεται, δεν επηρεάζεται από ζέστη ή κρύο και εάν κοιμηθεί (αποθάνει) ευρισκόμενος στην κατάσταση αυτή, τότε το λείψανό του διατηρείται αιωνίως άφθαρτο. Όταν ο άγιος κοιμηθεί ευρισκόμενος στην κατάσταση του φωτισμού, τότε το λείψανό του (τα οστά του) ευωδιάζει.
Σχόλιο στα ανωτέρω :
Αγαπητέ κύριε,
Ο π. Ρωμανίδης δεν ήταν γιατρός και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν αυτό της περιγραφικής ιατρικής. Τούτο όμως δεν είναι Ιατρική.
Το συναίσθημα είναι έμφυτο και εγγενές στον άνθρωπο, όταν, δε, αναφερόμαστε σε συναίσθημα, εννοούμε Θρησκεία και ανάγνωθι τα αφορώντα στον Θεό. Με άλλα λόγια, Θεός ίσον Θρησκεία και Θρησκεία ίσον συναίσθημα.
Αν ξερριζώσεις από τον άνθρωπο τη Θρησκεία, του αφαιρείς το συναίσθημα και αφαιρώντας το συναίσθημα, βγάζεις από τη μέση και τον άγιο Θεό. Έπειτα τρέχεις και προσπαθείς να μπαλώσεις αυτά που έχεις ξηλώσει. Ή για να το γράψουμε με θεολογική την διήγηση, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ράβεις σε σκοροφαγωμένο ύφασμα ένα κομμάτι από ρετάλι (λέγονται τα απομεινάρια από καινούργιο ύφασμα).
Το "ύφασμα" της Θρησκείας δεν είναι ούτε νέο, ούτε παλαιό. Είναι "αεί ων, ωσαύτως ων". Εκεί οδηγείται η θρησκεύουσα ψυχή.
"Ουδείς επιβάλλει επίβλημα ράκους αγνάφου επί ιματίω παλαιώ"
Οι ησυχαστές και οι νήφοντες του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα, αξίζει να το θυμούνται αυτό. Ας αφήσουν στην άκρη (με τις προϋποθέσεις Ρωμανίδη) τα περί νοεράς προσευχής και ας δουν τι μαθητούδια μεταπατερικά και συναφειακά έβγαλαν. Και ακόμη, ας ξεβουλώσουν λιγάκι τα αυτιά τους και κολλύρια να αγοράσουν για τα μάτια τους. Για να ακούσουν τα οικουμενιστικά τραγουδάκια, να ιδούν τα συλλείτουργα του "ένας θεός για όλους" και τότε να ανοίξουν το ησυχαστικό και νηπτικό στοματάκι τους. Όχι να τα γράφουμε εμείς αυτά, που δεν είμαστε ούτε νηπτικοί, ούτε ησυχαστές, ούτε πατερικοί του στιλ Ρωμανίδη, δηλαδή άθρησκοι αλλά ένθεοι!!!
Ας μη ψαχνόμαστε για τη σχιζοφρένεια που μας δέρνει.
Είναι άλλη η δική μας "πάστα" και μέχρις εδώ. Διότι δεν θέλω να αφήσω τον ευγενικό διάλογο που έχω μαζί σας.
Φίλτατε κ. Χριστοδουλίδη,
Ταπεινά σας λέω ότι ήσαστε πλήρως εκτός θέματος.
Από τα γραφόμενά σας είναι πασιφανές ότι δεν έχετε μελετήσει εκτενώς τα έργα του π. Ρωμανίδη.
Εάν πάλι τα έχετε μελετήσει, ίσως πρέπει να σκεφθείτε να επαναλάβετε το εγχείρημα - όσο χρειαστεί.
Ας εξειδικεύσω μερικά σημεία από το πόνημα "Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια"
- "Η Θεολογία δεν είναι φιλοσοφικό σύστημα..."
Λάθος, είναι και φιλοσοφικό σύστημα, με την έννοια ότι χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία για να καταγγέλλει όλους τους ψευδοφιλοσόφους. Οι οποίοι θεολογούν με μια σκάρτη φιλοσοφία και πάνε και φτιάχνουν θρησκεία και θρησκείες. Ο Θεός και Λόγος του Θεού δεν ενηνθρώπησε για να καταργήσει τη φιλοσοφία, όπως δεν κατήργησε και το εργαλείο της γλώσσας που έχουμε για να συνεννοούμαστε.
- "Σ΄όλες τις επιστολές του (Απ. Παύλος) αναφέρει περί της Εκκλησίας ως του σώματος του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο το Χριστό και μέλη τους πιστούς. Πουθενά δεν αναφέρει τη Θρησκεία ως σώμα του Χριστού"
Δηλαδή οι Επιστολές του Απ. Παύλου δεν απευθύνονταν σε ανθρώπους με θρησκευτικά ενδιαφέροντα ή ας πούμε της θρησκείας. Οι "δεισιδαιμονέστεροι των ανθρώπων" δεν ήταν τέτοιας λογής. Αν ήταν, όφειλαν να στεγνώσουν από θρησκεία, θεό και συναίσθημα, για να βρει τρόπο να "ενοικήσει και εμπεριπατήσει" εν αυτοίς ο Κύριος. Τότε μόνο θα κατανοούσαν αυτά που τους έγραφε ο Παύλος.
Αν όμως αποθρησκειοποιείς τον άνθρωπο και στη θέση του βάζεις έναν άλλο θεό, τον θεό της εκκλησίας έστω, θα έλθη η ώρα που κι αυτός θα πάρει την άγουσα για το μουσείο της Ιστορίας. Ο δυτικός εκκλησιαστικός θεϊσμός με την έξαρση της αθεΐας το καταμαρτυρεί. Ετσι, άλλωστε, εξηγείται και η σύγχρονη υποστροφή μας σε αρχαϊκού τύπου θρησκείες. Διότι το θρησκεύειν (: συναίσθημα και θεός) είναι εγγενές και έμφυτο στον άνθρωπο.
Ο Απ. Παύλος δεν έγραψε τις Επιστολές για να βγάζουμε εμείς σήμερα αυτά τα νεόκοπα συμπεράσματα. Ούτε και εννοούσε κατάργηση της θρησκείας. Τις ψευδοθρησκείες των ειδώλων ηθέλησε να καταργήσει και όχι τη θρησκεία (θρησκευτικό συναίσθημ). Άλλο να καταργείς τις ψευδοθρησκείες και έτερο τη θρησκεία.
Σήμερα όμως φερόμενοι έξυπνα δεν καταργούμε τον Θεό. Χτυπάμε τη Θρησκεία - και δι΄ αυτής Τον αχρηστεύουμε - μολονότι όλα και όλοι μας μιλούν για "εκκλησία" (σημ. χωρίς συναίσθημα και άνευ θρησκείας).
Και φτάνουμε στο τέλος, αν και αυτό προηγείται:
- Σημειώνεται, ότι ο Παύλος καταγράφει σχετικά με την έννοια της Εκκλησίας: "Υμείς δε εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους" (Κορ. Α΄ 12. 27).
Υπέροχα, λαμπρά και ασύλληπτα. Αφού λοιπόν είμαστε σώμα Χριστού και αλλήλων μέλη, μαθητής του μακαριστού π. Ρωμανίδη - θεωμένος ή θεούμενος δεν γνωρίζω - πάντως νηπτικός και ησυχάζων είναι - δεν διστάζει να ευλογήσει τις "εκκλησιαστικές" μεταμοσχεύσεις. Τι μέλη εκ μέρους είμαστε όταν αυτό δεν το φανερώνουμε έμπρακτα λίγη ώρα πριν πεθάνουμε; Συντομεύουμε τον θάνατο για να γίνουμε "θείας φύσεως κοινωνοί"!
Οποία φρίκη.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αποθρησκειοποίησης του ανθρώπου και η εν σπουδή έναρξη της εκκλησιαστικοποίησης αυτού. Μια τέτοια εκκλησία είναι βλάσφημη, είναι βέβηλη, είναι - αν μπορεί αυτό να λεχθεί - εκκλησία θανάτου. Όχι Ζωής. Δεν είναι η Εκκλησία του
"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας".
Χριστός Ανέστη, αγαπητέ κύριε.
Φίλτατε κ. Χριστοδουλίδη,
Ταπεινά σας λέω ότι ήσαστε πλήρως εκτός θέματος.
Από τα γραφόμενά σας είναι πασιφανές ότι δεν έχετε μελετήσει εκτενώς τα έργα του π. Ρωμανίδη.
Εάν πάλι τα έχετε μελετήσει, ίσως πρέπει να σκεφθείτε να επαναλάβετε το εγχείρημα - όσο χρειαστεί.
Ευχαριστώ τον Ανώνυμο αναγνώστη και σχολιαστή.
Ομολογώ ότι το συνολικό έργο του π. Ρωμανίδη δεν το έχω μελετήσει. Ίσως, διότι αλλού είχα εντοπίσει το ειδικό βάρος των δικών μου αναζητήσεωμν και μελετών.
Δέχομαι ότι παρεμπιπτόντως μου έγινε γνωστός από συναφή αναγνώσματα. Άλλα μου εστάλησαν και έτερα αναζήτησα προς μελέτη ο ίδιος. Επαναλαμβάνω, το σύνολο του έργου του δεν μου είναι γνωστό.
Επίσης, δεν θα διαφωνούσα ότι μπορεί να είναι "εντελώς εκτός θέματος" η αναφορά του ονόματος του π. Ρωμανίδη, σε συσχετισμό με τα γνωστά άλλα, που περιλαμβάνονται στο αρχικό σχόλιο-ανάρτηση.
Σκοπό είχα να δείξω ότι από ένα ασήμαντο θέμα, μπορεί να προκύψουν κολοσσαία ζητήματα, όπως αυτό του εξοβελισμού της Θρησκείας και η αντικατάσταση από την Εκκλησία. Η γνώμη μου είναι ότι αυτά τα δυο είναι αλληλένδετα και είναι μέγα λάθος η όποια προσπάθεια διαχωρισμού και αποσύνδεσης. Αναφέρομαι στα δικά μας με τις όποιες πιθανές προεκτάσεις.
Είναι παλαιά αυτή η διένεξη και νομίζω το πρόβλημα έχει στις μέρες μας λυθεί. Ανεπίσημα και όχι επίσημα.
Ούτως η άλλως έκρινα σκόπιμο να αναρτήσω την άποψή μου και η οποιαδήποτε διαφορετική σκέψη θα μου ήταν κερδοφόρα, ακόμη και σε εποχή βαρείας οικονομικής δυσπραγίας, όπως η σημερινή.
"Περί ορέξεως ουδείς λόγος"
Συμβαίνει αυτά που γράφω να μην έχουν σχέση με την γαστέρα. Κι αυτό το λέω διότι ένας σχολιαστή μου είπε ότι αν δεν "χωνεύω" τον π. Ρωμανίδη, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον Απ. Παύλο. Ο οποίος σαφώς γράφει: η εκκλησία είναι σώμα Χριστού, ωσάν εγώ να ισχυρίστηκα το αντίθετο! Και προχωρώντας ακόμη συμπλήρωσε (σημ. αυτό δικό του και όχι του Απ. Παύλου) λέγοντας "θρησκεία είναι η λατρεία των ειδώλων, ακόμη και του Χριστού ως ειδώλου".
Του απάντησα :
Δεν είνα θέμα καλής ή κακής πεπτικής λειτουργίας τα γραφόμενα του π. Ρωμανίδη. Αναφέρομαι στο "Θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια" και πουθενά αλλού.
Λέτε, και επικαλείστε τον Απ. Παύλο, ότι η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού (σημ. δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο). Πείτε μας όμως ή δώστε μας την παραπομπή, για να το μάθουμε κι εμείς, που λέει ότι "θρησκεία είναι η λατρεία των ειδώλων". Λέει πουθενά ότι θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια; Διότι αυτό που έχω βρεί είναι :
Ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων, διότι τὸ γνωστὸν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς· ὁ γὰρ Θεὸς αὐτοῖς ἐφανέρωσε.τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης, εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους, διότι γνόντες τὸν Θεὸν οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν ἢ εὐχαρίστησαν, ἀλλ᾿ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν
- ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων :
Πρώτο ερώτημα
Είναι η δεν είναι αλήθεια η έμφυτη ενδιάθετη θρησκευτική τάση του ανθρώπου;
Δεύτερο ερώτημα
Είναι η δεν είναι αλήθεια ότι αυτή την έμφυτη θρησκευτική διάθεση (: πρόθεση ή/και προαίρεση) την διαφθείρουν και την διαστρέφουν "εν αδικία" οι κατέχοντες; Οι οποίοι "γνόντες τὸν Θεὸν οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν ἢ εὐχαρίστησαν, ἀλλ᾿ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία";
Τρίτο ερώτημα
Φταίει η Θρησκεία ή ο αδόκιμος νους όλων αυτών, οι οποίοι "φάσκοντες είναι σοφοί" διέγνωσαν την νευροβιολογική πάθηση από τον θρησκευτικό ιό και βάλθηκαν να ξεκάνουν τη Θρησκεία για να κάνουν καλά τον άρρωστο. Αλλά ο άρρωστος πέθανε. Το είπε και ο πεθαμένος, όσο ζούσε, Νίτσε : Ο Θεός πεθαίνει μέσα στις εκκλησιές τους. Μετά, μας προέκυψε ο υπεράνθρωπος
Κατά τους δικούς μας, αλλά και τους νεκροθάφτες, διότι το εκκλησιαστικό γεγονός θρησκειοποιήθηκε, ιδεολογικοποιήθηκε και αρκετές άλλες "ποιήσεις" του κοπανιστού αέρα που έχουν τα μυαλά τους.
Λοιπόν, πείτε μας πού ο Απ. Παύλος αναφέρει ότι η θρησκεία είναι ειδωλολατρεία κι εδώ είμαστε για τη συνέχεια.
Μετά είχαμε και έναν άλλο σχολιαστή "θεολόγο", αλλά με "της ντροπής" πράγματα δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς.
Αυτός ανήκει στη "Σχολή της Σχέσης". Έχει σχέση με τον Ενσαρκωμένο Χριστό, ενώ εμείς οι καθ΄ ομολογίαν θρησκευόμενοι (τι αίσχος) δεν έχουμε.
"Είναι ο μεγαλύτερος κενολόγος της σημερινής Ελλάδας" (sic) γράφει! Πράγματι, έτσι είναι διότι δεν ανήκουμε στον όμιλο των σχέσεων.
Οποία μετριοφροσύνη όμως! Να υποβιβάζει τον εαυτό του και την παρέα της ντροπής, για να ανεβάσει εμένα στην πρώτη θέση.
Τον ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνει.
Ευτυχώς δεν έχω ακόμη εκδόσει κανένα βιβλίο. Διότι θα είχα τότε σπόνσορα τον οίκο του εκδότη. Θα με ... εξέδιδε και αυτό δεν είναι στα μέτρα μου. Η πρώτη θέση ανήκει στον ίδιο και τον οίκο του - τον εκδοτικό, για να μην παρεξηγηθώ.
Φίλτατε κ. Χριστοδουλίδη,
Ευχαριστώ για την ευγενική σας απάντηση στο σχόλιο μου περί της μη εκτενούς μελέτη σας του έργου του π. Ρωμανίδη.
Εάν δείτε συνολικά το έργο του θα διαπιστώσετε ότι αποτελεί πραγματικά σανίδα σωτηρίας κατά των Καθολικο-Προτεσταντίζωντων εισοδισμών στην διδασκαλία της επίσημη Θεολογίας στην Ελλάδα μετά τον Όθωνα τελευταία φάση της οποίας είναι ο Οικουμενισμός.
Με δεδομένο ότι ο φιλόθεος π. Ρωμανίδης δίνει μία αμυντική μάχη για την σωτηρία της Ρωμαιοσύνης σε οικουμενικό επίπεδο με κύριο αντίπαλο τον Παπο-Προτεσταντισμό, θα ήθελα να σας πω ότι η χρήση του όρου 'Θρησκεία' στον αγαπητό μας π. Ρωμανίδη αφορά όχι σε αυτό που κοινώς καταλαβαίνουμε ως Ορθόδοξοι αλλά σε αυτό που εκφράζει ο όρος religion δηλαδή σε μία ιδεολογικοποιημένη διανοιοκεντρική φιλοσοφικού τύπου (μη Ελληνικής μορφής) δομή, η οποία εμφανίζεται και στην Ελλάδα σαν ηθικιστικός Ορθοδοξισμός.
Γράφεται ότι "το συναίσθημα είναι έμφυτο και εγγενές στον άνθρωπο, όταν, δε, αναφερόμαστε σε συναίσθημα, εννοούμε Θρησκεία και ανάγνωθι τα αφορώντα στον Θεό. Με άλλα λόγια, Θεός ίσον Θρησκεία και Θρησκεία ίσον συναίσθημα".
Η αντίληψη αυτή είναι άκρως προβληματική και μη-Θρησκευτική (Ορθοδόξως) διότι, όπως ορθώς γράφει ο Κυριάκος Δουνέτας στο εξαίρετο βιβλίο του, Ορθόδοξη Κοινωνιολογία,[ (2010) το οποίο σας συνιστώ, www.stamoulis.gr,www.idkf.gr – όπως και το ανυπέρβλητο βιβλίο του Ρωμανίδη, ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ]
«η ορθόδοξη παράδοση … δεν συσχετίζει τα συναισθήματα με την καρδία. Η σύνδεση συναισθημάτων με την καρδιά αποτελεί λογοτεχνική εφεύρεση που έλαβε επιταχυνόμενη δημοτικότητα την εποχή του Ρομαντισμού και μετά. Αξιοσημείωτο είναι ότι η σύγχρονη νευροφυσιολογία εντοπίζει την δημιουργία συναισθημάτων στον εγκέφαλο – ακριβώς εκεί που οι Φράγκοι εστρέφοντο για θεϊκή γνώση. Οι ορθόδοξοι ασκητές, σε αντίθεση με τους σχολαστικιστές, προειδοποιούν ότι η σύγχυση συναισθημάτων με την παρουσία του Θεού και των Αγίων αποτελεί πλάνη του διαβόλου».
Η πραγματική Θρησκεία δηλαδή αυτό που ο Ρωμανίδης ορθώς δεν ονομάζει θρησκεία αλλά θεραπεία, είναι η αμέτοχος μετοχή των ακτίστων θείων ενεργειών στην καρδία - και αυτό δεν είναι συναίσθημα- αλλά κοινωνία με την ΑΛΗΘΕΙΑ – η οποία υποπεριλαμβάνει αλλά δεν εξαντλείται στο συναισθηματικό.
Σας ευχαριστώ
ΧΡ
Πρώτο μέρος
Ευχαριστώ τον σχολιαστή και αναγνώστη ΧΡ
Δια τον γράφοντα, είναι αρκετά κατατοπιστικά και διαφωτιστικά της ελλειπούς - χρήσιμης οπωσδήποτε - γνώσης του επί του θέματος π. Ρωμανίδης. Θα τονίσω μόνο ότι η κριτική που άσκησα είχε αναφορά στο σχετικό με τη θρησκεία εκτενές κείμενό του για τη νευροβιολογική συμμετοχή της στην ασθένεια της ψυχής.
Αντιλαμβάνομαι καλώς πλέον, ότι οι προσπάθειες που κατέβαλε ο μακαριστός στρέφοντο περισσότερο στην ανάδειξη μιας άλλης Ορθοδοξίας, από αυτήν που είχαν οι Δυτικοί κατά νου. Αυτοί ήταν οι αποδέκτες του έργου του κατά κύριο λόγο και κατά δεύτερο, οι εγχώριοι φορείς των φώτων της Εσπερίας.
Δεν επιθυμώ να ανοίξω περισσότερο την κουβέντα, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι είναι τεράστιο το τελευταίο ζήτημα, ως προς τις διαστάσεις που έχει πάρει η δράση των "εισοδιστών", κατά την προσφυή έκφραση του ΧΡ. Θα συμφωνούσα, χωρίς να είμαι ειδικός, πως είναι μεγάλη και διαρκώς αυξανόμενη. Δεν θα παρέλειπα όμως να σημειώσω ότι η σπουδή να ανιχνεύουμε ετεροδιδασκαλίες ή άλλου είδους εμμονές ενέχει κινδύνους, οπότε "μαζί με τα ξερά, να καίγονται και τα χλωρά". Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.
Μπορεί η διευκρίνιση του καθ΄ ημάς όρου "θρησκεία" να βοηθήσει τους παπικούς ή κυρίως τους προτεστάντες αναφορικά με το δικό τους religion. Πρέπει να γνωρίζουν πώς εμείς εκλαμβάνουμε και τι εννοούμε με αυτόν. Δεν νομίζω όμως ότι είναι τόσο απαραίτητο για τα δικά μας δεδομένα. Το λέω αυτό διότι ο συστηματικός υπερτονισμός της εκκλησίας και η σχεδόν πλήρης υποβάθμιση της θρησκείας γίνεται κατά κόρον στον τόπο μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Έχουμε φθάσει στο σημείο να αποφεύγουμε τη χρήση αυτής της λέξης, όπως αποφεύγουμε τον ελληνοχριστιανισμό. Διότι η θρησκεία αγγίζει το συναίσθημα και αρκετά άλλα...
Ας φύγουμε όμως από τις πολιτικές στρεβλώσεις και ας πάμε εκεί που κατά τη γνώμη μου βρίσκεται η ουσία του ζητήματος. Και αυτό είναι το συναίσθημα, το οποίο δεν πρέπει να ανακατεύεται με την πολιτική. (Πάλι ξεφύτρωσε.)
"Η αντίληψη αυτή είναι άκρως προβληματική και μη-Θρησκευτική (Ορθοδόξως)", λέτε, πάνω στο επιχείρημα : Συναίσθημα ίσον Θρησκεία και Θρησκεία ίσον Θεός. Οι αντιρρήσεις σας έχουν και πάλι να κάνουν με αυτό που οι Δυτικοί λογίζονται σαν συναίσθημα και όχι αυτό που εμείς εννοούμε. Και εννοούμε, όπως αυτοί, ότι μπορεί μεν ο εγκέφαλος κατόπιν ερεθισμάτων να αντιδρά συναισθηματικά (δάκρυα, γέλιο κ.ά. αντιδράσεις), αυτά όμως γίνονται πειραματικά. Κανείς δεν το αμφισβητεί.
Δεύτερο μέρος
Το ερώτημα λοιπόν είναι: Υπάρχει ένα συναίσθημα διαφορετικής προέλευσης, και αν ναι, πώς προκαλείται; Τι είδους ερέθισμα μπορεί να έχει ένας ασκητής κλεισμένος στο κελί του, χωρίς εξωτερικές παρεμβολές, ώστε να αντιδρά συναισθηματικά με δάκρυα ή με αμυδρό χαμόγελο χαράς; Αυθυποβολή; Γιατί όχι; Αλλά έχουμε και κάποια άλλα που συνοδεύουν αυτή την "αυθυποβολή". Και αυτά δόξαζαν και δοξάζουν τον άγιο Θεό κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο. Πήγαν τον άνθρωπο μπροστά, φώτισαν τον νουν.
Αφήνω στην άκρη αν το αποτέλεσμα είναι έργο πλάνης ή αληθούς φωτισμού. Επίσης, δεν με απασχολεί καθόλου τι κάνουν οι άλλοι. Το ερώτημά μου είναι ακόμη: Ποιο το ερέθισμα και ποια η πηγή του; Έχει ο ερημίτης ή ο ασκητής κανένα, που ούτε καν τη φωνή του δεν ακούει;
Θέλω να καταλήξω σε τούτο. Ορθό είναι να αντιδιαστέλλουμε τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις, που άλλες, το συνηθέστερο, γεννώνται στον εγέφαλο και άλλες δεν γνωρίζουμε πώς.
"Ημείς δε και αυτοί ... εν τη καρδία, ως εν οργάνω, το λογιστικόν ημών είναι επιστάμεθα ακριβώς".
Νομίζω ότι αυτή η επιστασία, όσο δύναται να επιτευχθεί, μπορεί να μας διαφωτίσει ως προς το αλήθές ή το κίβδηλο του συναισθήματος και ο ρόλος της θρησκείας, είναι σημαντικός στο ζήτημα αυτό. Διότι το αρχέγονο, απωθημένο στο ασυνείδητο και άγνωστο, θρησκευτικό συναίσθημα γίνεται συνειδητό, γίνεται ψηλαφητό, γίνεται γνωστό και τότε η εκκλησία γεννά αγίους.
Ο άνθρωπος γεννάται με το θρησκευτικό συναίσθημα, είναι αποτέλεσμα ενός θρησκευτικού γεγονότος, ανεξάρτητα αν αυτό είναι ενσυνείδητο ή ασυνείδητο. Βεβαίως, προτιμότερο το πρώτο. Το επίκτητο εκκλησιαστκό γεγονός έρχεται αργότερα εδώ να τον βοηθήσει ώστε να γνωρίσει την προέλευσή του, την προέλευση του συναισθήματος από την εξ αγάπης δημιουργία "εκ του μη όντος".
Χωρίς θρησκεία, χωρίς συναίσθημα, η εκκλησία είναι πλοίο δίχως κυβερνήτη και η κατάληξη γνωστή. Το ίδιο ισχύει φυσικά όταν η θρησκεία στερείται εκκλησίας. Το πλοίο έχει κυβερνήτη, αλλά αυτός ενδιαφέρεται για το ναύλο. Δεν θα διστάσει να ρίξει στα βράχια το βαπόρι για να εισπράξει την αποζημίωσης. Ο θεός του θα τον βοηθήσει διότι αυτόν έχει διαλέξει για κυβερνήτη.
Σάς ευχαριστώ με τη σειρά μου για τη βοήθεια που μου παρείχατε.
http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/05/blog-post_3144.html
Μυρμιδόνας
Ο Ανώνυμος Μυρμιδόνας με παραπέμπει με ένα σύνδεσμο σε
κάποιο ιστολόγιο.
Το δικό μου σχόλιο είναι
Όταν πετάς ένα σύνθημα, τύπου ο τάδε είναι ανόητος, σημαίνει αδυναμία άρθρωσης λόγου. Γι΄ αυτό, ένας δεύτερος τρόπος διαφυγής είναι "το βρισίδι". Υπάρχουν πολλοί που αρέσκονται στη εκτόνωση αυτή. Εκτός από τα γήπεδα, έχουμε τώρα και το ιντερνέτ.
Τέλος, υπάρχει και ο αφοριστικός λόγος προς ολιγομαθείς ή διανοητικά ανεπαρκείς. Ο τάδε είναι κενολόγος. Ούτε πώς, ούτε γιατί. Διότι "αυτός έφα", αυτός που γνωρίζει με ένα "ανόητος", με ένα "κενολόγος" και αρκετή χρήση της διαλέκτου των τριόδων, να ξεμπερδεύει.
Συλλογίζομαι, αν έχεις τέτοιους αμέθυστους τι χρείαν έχομεν των μεθυσμένων;
Ενω πριν μηνες καναμε διαλογο στο Ιστολογιο του Αμέθυστου (...) ερχεστε τωρα, και λετε οτι εγω δεν κανω διαλογο, δεν ξερω απο διαλογο.
ΚΧ : Όταν διαβάζεις αυτά που βλέπεις γραμμένα, δικά μου ή άλλων, να είσαι προσεκτικός και μετά να αποφαίνεσαι "εγω δεν κανω διαλογο, δεν ξερω απο διαλογο".
Εκείνο που έγραψα ήταν "επίπεδο ανάπτυξης διαλόγου δεν υπάρχει" και εξήγησα τους λόγους. Όταν δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος εδάφους για να αναπτυχθεί ένας διάλογος, τι να καθόμαστε να κουβεντιάζουμε; "Έδαφος" δεν είναι ότι και οι δυο μας έχουμε κοινό το γλωσσικό ιδίωμα ή την ικανότητα άρθρωσης του γραπτού λόγου.
Ότι παλαιότερα είχαμε συζητήσει σημαίνει πως δεν ήθελα από την πρώτη στιγμή να σε αγνοήσω. Είπες τα δικά σου, είπα τα δικά μου, αλλά το "χώμα" έμεινε χώμα. Δεν φύτρωσε τίποτα. Τέλος.
Το "τέλος" αφορά εμένα και όχι εσένα. Συνέχισε να γράφεις σχόλια και θα τα βλέπεις, εφόσον φροντίζεις να είναι αναγνώσιμα εδώ που τα στέλνεις, δημοσιευμένα.
Δικά μου σχόλια μην περιμένεις, εκεί πάει το "τέλος", σε μένα και όχι σε σένα.
Σας ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΜΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΕ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΜΥΡΜΙΔΟΝΑ. ΕΛΕΟΣ!!!
ΕΛΕΟΣ ΔΕΙΞΤΕ!! ΕΛΕΟΣ!!!
Λοιπόν, άκουσε κύριε Μυρμιδόνα
Είμαι πρόθυμος να αναρτώ σύντομα και εποικοδομητικά σχόλια. Όχι όμως κατεβατά ολόκληρα, που είναι άσχετα, αφορούν προσωπικές διενέξεις και άλλα, κατά ιδίαν εκτίμηση, σημαντικά θέματα. Το να επιτίθεσαι με προσωπικούς χαρακτηρισμούς σε κάποιον δεν έχει νόημα. Νόημα και βοήθεια παρέχει όποιος καταθέτει την κριτική του άποψη σε κάτι που διάβασε και αυτό, έχει γενικότερη απήχηση.
Αυτό που λέει ο χ,ψ και ωμέγα διαχειριστής ιστολογίου αφορά τον ίδιο. Αν αυτό άπτεται σοβαρότερων ζητημάτων μπορεί να σχολιασθεί. Αν όχι δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε.
Δεν είμαι διατεθειμένος να κουράζω τους αναγνώστες που με επισκέπτονται και δεν προτίθεμαι να δίνω βήμα σε σχόλια ήσσονος σημασίας. Γνώσεις υπολογιστή έχεις, φτιάξε ένα ιστολόγιο και γράφε εκεί ότι νομίζεις. Θα σε επισκέπτονται αρκετοί και εύχομαι τα σχόλια που θα δέχεσαι να είναι με τριψήφιους αριθμούς. Προσωπικά μου είναι εντελώς αδιάφορος ο αριθμός των σχολίων.
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση
ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΜΥΡΜΙΔΟΝΑ!
ΕΛΕΟΣ! ΕΛΕΟΣ! ΑΡΚΕΤΑ!
Εγένετο
Συμπληρωματικό στο
"Αλλά έχουμε και κάποια άλλα που συνοδεύουν αυτή την "αυθυποβολή". Και αυτά δόξασαν και δοξάζουν τον άγιο Θεό κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο. Πήγαν τον άνθρωπο μπροστά, φώτισαν τον νουν"
ειδικά στο "κάποια άλλα" και αυτά είναι Το Σύμβολο της Νικαίας Κων/πόλεως, οι θεοφώτιστοι άγιοι πατέρες και ο έμπρακτος βίος των πιστών - κατά τη δική μας πίστη - σε αυτά που μας παρέδωσαν. Φυσικά, μιλώ για το Ορθόδοξο Δόγμα της καθ΄ ημάς Ανατολής. Ανατολές έχουν και οι άλλοι, αλλά αυτό δεν μας αφορά και δεν με αφορά. Όστις θέλει ας ερωτήσει δια να μάθει (όχι τον γράφοντα). Αν του αρέσουν έχει καλώς, αν όχι ουδέν πρόβλημα.
Γράφετε κ. Κυπριανε:
"Ανατολές έχουν και οι άλλοι, αλλά αυτό δεν μας αφορά και δεν με αφορά".
παρακαλω μια μικρη διευκρινιση:
Οι "ανατολες' των άλλων ειναι ενδεχομενως ισάξιες;
Διακρινετε μια 'υπεροχή' της "Ορθοδοξου Ανατολης"; ΕΝδεχομενως και του Χριστιανισμου;
Σαφεστατα και σε αλλα μερη της γης ειχαμε διαφορες θρησκειες, θεοτητες και πολυ υπεροχους ανθρωπους..... Αρα;
Μυρμιδόνας
Με τέτοιες ερωτήσειςγίνεται διάλογος, κύριε Μυρμιδόνα. Ο οποίος μπορεί να βοηθήσει αυτούς που συνομιλούν μεταξύ τους ή και εκείνους που τους ακούν (και τους διαβάζουν).
Ρόλος μου (καλύτερα μας) δεν είναι να αξιολογήσω τις άλλες θρησκείες ή τις άλλες Ανατολές. Οφείλω πρώτα να μάθω, σπουδάσω και μελετήσω, αυτή που έχω, αυτή που βλέπω, και μόνο αν με καλέσουν να συγκρίνω τη δική μου με τη δική τους, να φανερώσω, να ομολογήσω, τι μου δείχνει η δική μου και τι δεν μου δείχνουν οι άλλες - αφού μιλάμε ... για Ανατολές.
Έπειτα, δεν είναι υπεροχή ή καύχημα ατομικό αν η Πίστη μας, η Θρησκεία μας και η Εκκλησία μας, φανερώνει πλήρως το τοπίο που ζούμε (για ανατολές μιλούμε). Ο καυχόμενος εν Κυρίω καυχάσθω. Τον άγιο τριαδικό Θεό δοξάζουμε και όχι την εφήμερη δική μας ατομικότητα, πάντα μνήμην ποιούμενοι το "αχρείοι δούλοι εσμέν".
"Σαφεστατα και σε αλλα μερη της γης ειχαμε (σ.σ. και έχουμε) διαφορες θρησκειες, θεοτητες και πολυ υπεροχους ανθρωπους...". Αρα γε, όμως, είναι σε θέση να μας αποκαλύψουν τα "λόγια του Θεού"; Αυτό είναι το ερώτημα. Ερώτημα το οποίο μας ετέθη παλαιά από τον Απ. Παύλο, καταλάβαμε την τύφλα μας και κάναμε πέρα τις φιλοσοφίες με την ειδωλολατρία και τη θεοποίηση των πάντων. Ακόμη και για τον άγνωστο θεό φτιάξαμε άγαλμα προς τιμήν του, για να τα έχουμε και με αυτόν καλά μη τυχόν και χάσουμε τη γη των μακάρων.
Αυτά, κύριε Μυρμιδόνα.
Δημοσίευση σχολίου