Αίμα και δρόμοι

Οι συνειδήσεις που γεννιούνται στο δρόμο διψάνε για αίμα. Οι δρόμοι δεν έχουν πατρίδα

Αρθρογράφος με την υπογραφή Διονύσης Νταραντάνης έγραφε μεταξύ άλλων : (*)


Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, ο παππούς μου δεν πήγε να ψηφίσει. Σε μια κουβέντα που του έκανα πριν τα αποτελέσματα τον ρώτησα «Ρε συ παππού, στα τόσα χρόνια που ζεις και στα τόσα πολλά που έχει δει, ποιός ήταν ο καλύτερος που έχει ζήσει;». Πολύ γρήγορα μου λέει «Ο Παπαδόπουλος. Με τον Παπαδόπουλο κοιμόμασταν στα χωράφια». Δεν το κακίζω. Μεγάλωσε μισώντας τους κομμουνιστές και για αυτόν η Γιάρος και η Μακρόνησος δεν σήμαιναν τίποτα από τη στιγμή που «η Χούντα μας έφτιαξε δρόμους». Η άνοδος της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές ήταν η τρανή απόδειξη της φύσης μας σαν έθνος. Ήταν σαν τη βροχή που ανάγκασε τα σαλιγκάρια να βγουν έξω ... Τώρα δεν χρειάζεται να κρύβουν αυτό που πιστεύουν. Τώρα είναι πολλοί. Και δυστυχώς είναι περισσότεροι από όσοι ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές. Το 7% είμαι σίγουρος ότι θα ανέβει. Όπως θα ανέβει και το μίσος και η δίψα για αλλοδαπό αίμα ... Το μυρίζουμε. Το νιώθουμε κάθε μέρα. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε αν αυτό που αναζητούμε είναι το αίμα ή η ελευθερία.

Παρατυχών δε αναγνώστης διελογίζετο:

Δεν αναζητούμε ούτε το αίμα, ούτε την ελευθερία. Την αλήθεια ζητούμε (την είχε ο παππούς σου) και μόνο αυτή.
Την αλήθεια που την έκαναν ένα μεγάλο ψέμμα οι επιτήδειοι πολιτικάντηδες.
Την αλήθεια που λέει ότι μετά την απελευθέρωση, ακολούθησε η αλληλοσφαγή για να ανατρέψουμε τα συμφωνημένα της Γιάλτας. Πλάτες, δήθεν, θα μας έβαζε ο ονομασθείς "πατερούλης". Αλλά αυτός τα είχε κάνει πλακάκια με τους Άγγλους, όταν πήρε αυτά που ήθελε.
Την αλήθεια θέλουμε, αυτή που λέει ότι η αριστεροσύνη μας κυβέρνησε από το ΄48 και μετά, αφού κόλλησαν στους πατριώτες τη ρετσινιά του "γερμανοτσολιά", του "ταγματασφαλίτη", και τώρα του φασίστα, του ρατσιστή, ή του εγγονού οπαδών της Θούλης και των Ρούνων.

Μας δίχασαν μετά τον πόλεμο, διχασμένοι εξακολουθούμε να είμαστε και σήμερα, το αίμα μας θέλουν, μαζί και το αλλοδαπό. Ο παππούς, έστω απληροφόρητος, έστω με αυτά που άκουγε από τον παπά του χωριού, έστω κι αν ζούσε στο μικρόκοσμό του, είχε αυτό που ήθελε : Τη λεφτεριά να κοιμάσαι ήσυχος στο χωράφι.

Κάποτε, μου έλεγε ένας αντάρτης του δημοκρατικού στρατού στο χωριό όπου υπηρέτησα (ΔΥ με ειδίκευση στην Ιατρική), με είχαν πιάσει μαζί με άλλους. Με φώναξε ο νοματάρχης και μου είπε : "Ρε, συ, τι γυρεύεις μ΄ αυτούς και δεν πας να βόσκεις τα πρόβατα;". Τότε κι εγώ του απάντησα : Πήγαινε να ρωτήσεις και τους άλλους που έχεις μέσα, το δάσκαλο, το δικηγόρο, το μηχανικό. Μορφωμένοι αυτοί, αγράμματος εγώ. Αυτούς είδα κι αυτούς ακολούθησα εγώ ο αγράμματος.

Κατάλαβες τώρα κύριε Δ. Νταραντάνη πότε κυλάει το αίμα;

(*) http://ksipnistere.blogspot.gr/2012/09/blog-post_4664.html