Ακολουθεί ένας διάλογος, αναπτύχθηκε σε ιστολόγιο και παρουσιάζεται εδώ κατόπιν μικρών, βελτιωτικών της μορφής, επεμβάσεων (1). Σχετικό με αυτά είναι και το Θέμα : "Σχόλια σε αντισχόλια" (2)
Βλέπε και http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_12.html
- Μ : Θέλω να απαντήσω μόνο σε κατι που είπες, ότι εν επιγνώσει μετάνοια δεν υπάρχει, όταν δεν υπάρχουν σαφή όρια ανάμεσα στην αλήθεια του δόγματος και στις δικές μας προσωπικές απόψεις ή θεωρίες, και ότι αυτό επιφέρει πλήρη απώλεια της ταπεινωσης. Το συσχετίζεις με την Οσία Μαρία την Αιγυπτία. (Όμως λέω εγώ) Το "υλικό" που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η αμαρτία, σε μεγάλο βαθμό, και η μετάνοια αντίστοιχα μεγάλη. Πως μπορούμε λοιπόν να μιλάμε τόσο απόλυτα γι αυτα, όταν ο Θεός από τους λίθους φτιάχνει παιδιά του Αβραάμ. Θα κάνει τα πάντα για να σώσει πολλούς. Οποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Θέλω με αυτά να πω ότι η Οσία Μαρία δεν είχε θεολογικές γνώσεις, είχε μόνο αμαρτίες. Πολλές, πάρα πολλές, και γι αυτό αγάπησε πολύ. Αγάπησε πολύ τον Κύριο και ταπεινώθηκε εως εσχάτων, και γι αυτό αγίασε.
κχ
- Οποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί, αλλά τι λέγει; "Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν· ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς".
- Μ : Και, το "υλικό" λοιπόν που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η αμαρτία ... ( σ.σ. ! )
- κχ : Οπότε, μάλλον, θα πρέπει να αλλάξουμε και το "Τί οὖν ἐροῦμεν; ἐπιμενοῦμεν τῇ ἁμαρτίᾳ ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ; μὴ γένοιτο. οἵτινες ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ; ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν;".
Ερούμεν, λοιπόν, και επιμενούμεν στην αμαρτία για να πλεονάσει, πάλι, η χάρις !!
Εμείς δεν μιλάμε απόλυτα. Αν είναι κάποιος άλλος, αυτός δεν είμαστε εμείς, και απόλυτα ( : όστις θέλει) δεν μιλεί. Δεν γράφω δικά μου πράγματα. Όσα είναι "δικά μου", τα αιτιολογώ βάσει άλλων δεδομένων. Όχι απόλυτων. Ποιητής της αμαρτίας δεν είναι ο άγιος Θεός. Είναι ο Εωσφόρος, που μίσησε τον άνθρωπο, επειδή ο άγιος Θεός του στέρησε την υλική υπόσταση, δηλαδή, αυτή που εμείς έχουμε. Και σημειωτέον, ο Εωσφόρος είνα το εγγύτερο (κατώτερο) τάγμα αγγέλων προς τη Γη, και το απώτερο (μακράν) από τον θρόνο του αγίου Θεού, σύμφωνα με τους Νηπτικούς μας πατέρες. Επιπλέον, μη ξεχνάς, τα ποιήματα του διαβόλου είναι θνησιγενή. Ο άνθρωπος κάνει χρήση (αυτεξούσιο) της αμαρτίας. Εκ Θεού υπάρχει η ταπείνωση, απόδειξη η θεία ενανθρώπηση, οδηγεί στη μετάνοια, αυτή στην επίγνωση και τέλος, στον κατά Χάριν αγιασμό. Οποιοσδήποτε συσχετισμός, όσων μόλις ανέφερα, με την υπεραγία Θεοτόκο είναι βλάσφημος.
- Μ : ... Και η μετάνοια ( σ.σ. ; )
- κχ : Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα : Όταν ο αμαρτωλός άνθρωπος συν-αισθάνεται το μέγα έλεος του τριαδικού Θεού, έρχεται εις επίγνωση εαυτού, ταπεινώνεται, μετανοεί, κυριολεκτικά γκρεμίζεται, και τότε, μόνον τότε, δύναται να ομιλεί για το "ο Θεός αγάπη εστί". Οι λίθοι αρχίζουν να κράζουν και εγείρονται τέκνα (τῷ Ἀβραάμ) - απόγονοι του Αβραάμ. Έτσι συντελείται το θαύμα του Παρακλήτου πρεσβείαις της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων.
"24 Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἀπολογουμένου ὁ Φῆστος μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἔφη· μαίνῃ, Παῦλε· τὰ πολλά σε γράμματα εἰς μανίαν περιτρέπει."
- Μ : Γιατί ανέφερες τον Φήστο; Ποιον θεωρείς "μαινόμενο" λόγω πολλών γραμμάτων;
- κχ : Πρώτον, επειδή περιμένω να μου απαντήσεις αν το ρ. χρησιμοποιώ είναι ίδιο, κατά την ερμηνεία και κατά την έννοια, με το ρ. παραχωρώ. Σημείωση, οι Λατίνοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ του ρ. εκπορεύω και του ρ. πέμπω. Μικρό το κακό ; Δεν το νομίζω. Εμείς, εκτός από το ρήμα χρησιμοποιώ και παραχωρώ, δεν μπορούμε ακόμη να ξεχωρίσουμε το πιστεύω από το δέχομαι.
Δεύτερον, επειδή, αν και έχεις διαβάσει τον "Αόρατο Πόλεμο" και τα "Ασκητικά", δεν τοποθετείς σωστά το : "λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ", στο οποίο και αναφέρθηκες ( : Πως μπορούμε λοιπόν να μιλάμε τόσο απόλυτα γι αυτα, όταν ο Θεός από τους λίθους φτιάχνει παιδιά του Αβραάμ). Οι λίθοι αρχίζουν να κράζουν και εγείρονται τέκνα του Αβραάμ, όχι όμως διότι ο Θεός χρησιμοποιεί το υλικό - εντός ή εκτός εισαγωγικών - της αμαρτίας. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την αμαρτία, που δεν δόθηκε από το Θεό, και, στην περίπτωση της Οσίας Μαρίας, η χρήση της ακολασίας, ο ακόλαστος βίος της, δεν γινόταν από αγάπη. Ούτε ο ληστής επί του Σταυρού εισήλθε στον Παράδεισο, επειδή αγάπησε πολύ. Τη γνώμη μου γράφω. Να συμπληρώσω, ακόμη, ο Συναξαριστής (3) δεν μας πληροφορεί αν ήταν βαπτισμένη Χριστιανή προ της φυγής στην έρημο. Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα, θα ήταν καλό να μας το πει.
Στο Συναξάρι της Οσίας διαβάζουμε ότι «δημόσιον προκείμενη τῆς ἀσωτίας ὑπέκκαυμα, οὐ δόσεως τινός, μὰ τὴν ἀλήθειαν, ἕνεκεν, ἐκτελοῦσα τὸ ἐν ἐμοὶ (αυτή) καταθύμιον». Αυτή ήταν η φύση της, αυτή η αλήθεια της, αυτό έκανε αμισθί, μέχρις ότου ένα χέρι την εμπόδισε να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Έτσι συντελέσθηκε το θαύμα του Παρακλήτου πρεσβείαις της υπεραγίας Θεοτόκου και αξιώθηκε τον καρπό της μετανοίας : Αγίασε.
Ο τρίτος λόγος για τον οποίο επικαλέσθηκα τον Φήστο, θα έλεγα, ήταν γενικότερος, διότι όλοι έχουμε γίνει όπως αυτός. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λόγο, σε αυτά που έλεγε ο Απ. Παύλος, και τον έβγαλε μανιακό. Οι σημερινοί μιμητές του Φήστου, αντί να κάνουν χρήση αυτής της λέξης, προτιμούν άλλες. Του συρμού ή όχι και πάντως υποδηλώνουσες διαταραγμένη ψυχοσύνθεση, ενίοτε επικίνδυνη.
(1) http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html
(2) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_9.html
(3) http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2509/sxsaintinfo.aspx
Βλέπε και http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_12.html
- Μ : Θέλω να απαντήσω μόνο σε κατι που είπες, ότι εν επιγνώσει μετάνοια δεν υπάρχει, όταν δεν υπάρχουν σαφή όρια ανάμεσα στην αλήθεια του δόγματος και στις δικές μας προσωπικές απόψεις ή θεωρίες, και ότι αυτό επιφέρει πλήρη απώλεια της ταπεινωσης. Το συσχετίζεις με την Οσία Μαρία την Αιγυπτία. (Όμως λέω εγώ) Το "υλικό" που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η αμαρτία, σε μεγάλο βαθμό, και η μετάνοια αντίστοιχα μεγάλη. Πως μπορούμε λοιπόν να μιλάμε τόσο απόλυτα γι αυτα, όταν ο Θεός από τους λίθους φτιάχνει παιδιά του Αβραάμ. Θα κάνει τα πάντα για να σώσει πολλούς. Οποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Θέλω με αυτά να πω ότι η Οσία Μαρία δεν είχε θεολογικές γνώσεις, είχε μόνο αμαρτίες. Πολλές, πάρα πολλές, και γι αυτό αγάπησε πολύ. Αγάπησε πολύ τον Κύριο και ταπεινώθηκε εως εσχάτων, και γι αυτό αγίασε.
κχ
- Οποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί, αλλά τι λέγει; "Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν· ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς".
- Μ : Και, το "υλικό" λοιπόν που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η αμαρτία ... ( σ.σ. ! )
- κχ : Οπότε, μάλλον, θα πρέπει να αλλάξουμε και το "Τί οὖν ἐροῦμεν; ἐπιμενοῦμεν τῇ ἁμαρτίᾳ ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ; μὴ γένοιτο. οἵτινες ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ; ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν;".
Ερούμεν, λοιπόν, και επιμενούμεν στην αμαρτία για να πλεονάσει, πάλι, η χάρις !!
Εμείς δεν μιλάμε απόλυτα. Αν είναι κάποιος άλλος, αυτός δεν είμαστε εμείς, και απόλυτα ( : όστις θέλει) δεν μιλεί. Δεν γράφω δικά μου πράγματα. Όσα είναι "δικά μου", τα αιτιολογώ βάσει άλλων δεδομένων. Όχι απόλυτων. Ποιητής της αμαρτίας δεν είναι ο άγιος Θεός. Είναι ο Εωσφόρος, που μίσησε τον άνθρωπο, επειδή ο άγιος Θεός του στέρησε την υλική υπόσταση, δηλαδή, αυτή που εμείς έχουμε. Και σημειωτέον, ο Εωσφόρος είνα το εγγύτερο (κατώτερο) τάγμα αγγέλων προς τη Γη, και το απώτερο (μακράν) από τον θρόνο του αγίου Θεού, σύμφωνα με τους Νηπτικούς μας πατέρες. Επιπλέον, μη ξεχνάς, τα ποιήματα του διαβόλου είναι θνησιγενή. Ο άνθρωπος κάνει χρήση (αυτεξούσιο) της αμαρτίας. Εκ Θεού υπάρχει η ταπείνωση, απόδειξη η θεία ενανθρώπηση, οδηγεί στη μετάνοια, αυτή στην επίγνωση και τέλος, στον κατά Χάριν αγιασμό. Οποιοσδήποτε συσχετισμός, όσων μόλις ανέφερα, με την υπεραγία Θεοτόκο είναι βλάσφημος.
- Μ : ... Και η μετάνοια ( σ.σ. ; )
- κχ : Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα : Όταν ο αμαρτωλός άνθρωπος συν-αισθάνεται το μέγα έλεος του τριαδικού Θεού, έρχεται εις επίγνωση εαυτού, ταπεινώνεται, μετανοεί, κυριολεκτικά γκρεμίζεται, και τότε, μόνον τότε, δύναται να ομιλεί για το "ο Θεός αγάπη εστί". Οι λίθοι αρχίζουν να κράζουν και εγείρονται τέκνα (τῷ Ἀβραάμ) - απόγονοι του Αβραάμ. Έτσι συντελείται το θαύμα του Παρακλήτου πρεσβείαις της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων.
"24 Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἀπολογουμένου ὁ Φῆστος μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἔφη· μαίνῃ, Παῦλε· τὰ πολλά σε γράμματα εἰς μανίαν περιτρέπει."
- Μ : Γιατί ανέφερες τον Φήστο; Ποιον θεωρείς "μαινόμενο" λόγω πολλών γραμμάτων;
- κχ : Πρώτον, επειδή περιμένω να μου απαντήσεις αν το ρ. χρησιμοποιώ είναι ίδιο, κατά την ερμηνεία και κατά την έννοια, με το ρ. παραχωρώ. Σημείωση, οι Λατίνοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ του ρ. εκπορεύω και του ρ. πέμπω. Μικρό το κακό ; Δεν το νομίζω. Εμείς, εκτός από το ρήμα χρησιμοποιώ και παραχωρώ, δεν μπορούμε ακόμη να ξεχωρίσουμε το πιστεύω από το δέχομαι.
Δεύτερον, επειδή, αν και έχεις διαβάσει τον "Αόρατο Πόλεμο" και τα "Ασκητικά", δεν τοποθετείς σωστά το : "λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ", στο οποίο και αναφέρθηκες ( : Πως μπορούμε λοιπόν να μιλάμε τόσο απόλυτα γι αυτα, όταν ο Θεός από τους λίθους φτιάχνει παιδιά του Αβραάμ). Οι λίθοι αρχίζουν να κράζουν και εγείρονται τέκνα του Αβραάμ, όχι όμως διότι ο Θεός χρησιμοποιεί το υλικό - εντός ή εκτός εισαγωγικών - της αμαρτίας. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την αμαρτία, που δεν δόθηκε από το Θεό, και, στην περίπτωση της Οσίας Μαρίας, η χρήση της ακολασίας, ο ακόλαστος βίος της, δεν γινόταν από αγάπη. Ούτε ο ληστής επί του Σταυρού εισήλθε στον Παράδεισο, επειδή αγάπησε πολύ. Τη γνώμη μου γράφω. Να συμπληρώσω, ακόμη, ο Συναξαριστής (3) δεν μας πληροφορεί αν ήταν βαπτισμένη Χριστιανή προ της φυγής στην έρημο. Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα, θα ήταν καλό να μας το πει.
Στο Συναξάρι της Οσίας διαβάζουμε ότι «δημόσιον προκείμενη τῆς ἀσωτίας ὑπέκκαυμα, οὐ δόσεως τινός, μὰ τὴν ἀλήθειαν, ἕνεκεν, ἐκτελοῦσα τὸ ἐν ἐμοὶ (αυτή) καταθύμιον». Αυτή ήταν η φύση της, αυτή η αλήθεια της, αυτό έκανε αμισθί, μέχρις ότου ένα χέρι την εμπόδισε να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Έτσι συντελέσθηκε το θαύμα του Παρακλήτου πρεσβείαις της υπεραγίας Θεοτόκου και αξιώθηκε τον καρπό της μετανοίας : Αγίασε.
Ο τρίτος λόγος για τον οποίο επικαλέσθηκα τον Φήστο, θα έλεγα, ήταν γενικότερος, διότι όλοι έχουμε γίνει όπως αυτός. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λόγο, σε αυτά που έλεγε ο Απ. Παύλος, και τον έβγαλε μανιακό. Οι σημερινοί μιμητές του Φήστου, αντί να κάνουν χρήση αυτής της λέξης, προτιμούν άλλες. Του συρμού ή όχι και πάντως υποδηλώνουσες διαταραγμένη ψυχοσύνθεση, ενίοτε επικίνδυνη.
(1) http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html
(2) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_9.html
(3) http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2509/sxsaintinfo.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου