Το ερώτημα είχε ως εξής :
Ομως ρωτώ κάτι άλλο. Αν η Θεία Χάρη δηλ. το Αγιο Πνεύμα βρίσκεται στα Μυστήρια που τελεί ο πάτερ, τότε δεν υπάρχει αλλού, αφού είναι χωρισμένος, αποτειχισμένος, και παρακαλεί όσους κοινωνούν αλλού, να μην κοινωνούν σ΄ αυτόν. Το Αγιο Πνεύμα δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα σε 2 χωρισμένες, ουσιαστικα και λειτουργικά, εκκλησίες, αφού τελούν χωριστή θεία κοινωνία, που είναι η βάση για όλα. Που καταλήγουμε λοιπόν ; Οτι όλα όσα γίνονται, δηλ. γάμοι, κηδείες, βαπτίσεις, χειροτονίες κτλ. είναι άκυρα;
Η απάντηση ήταν :
- Το Άγιο Πνεύμα είναι το τελεσιουργό των ιερών Μυστηρίων και ο λόγος αφορά όχι σε κάτι αφηρημένο, όπως το "δεν υπάρχει αλλού;". Υπάρχει και τελειεί τα ιερά Μυστήρια, όταν και όπου επ΄ αληθεία - όχι επί αιρέσει - τελούνται αυτά. Δεν τελειούνται όμως ακαριαίως όλοι οι πιστοί. Αυτό συμβαίνει ιεροκρυφίως, ή ανεπαισθήτως, για να χρησιμοποιήσω μια όχι και τόσο δόκιμη στα θεολογικά λέξη, και είναι συνάρτηση άλλων, διαφορετικών ίσως παραγόντων για τον κάθε πιστό. Διότι προέχει, να κατανοήσει τη σημασία της μνημόνευσης αιρετικού επισκόπου. Οι σημερινοί οικουμενιστές υποβιβάζουν τη μνήμη του επισκόπου, όχι όμως και τον επίσκοπο, όπως και πολλά άλλα.
Άγνοια της μνημόνευσης αιρετικού, ο οποίος παρά τα διατεταγμένα κηρύσσει με γυμνή κεφαλή αίρεση, δηλώνει άγνοια επίσης ενός καίριου ζητήματος. Αφορά, αφ΄ ενός μεν, στην άμβλυνση του φρονήματος πίστεως, αφ΄ετέρου δε, στη διαπίδυση (λέγεται και όσμωση) του ψεύδους εντός της αληθείας. Αποτέλεσμα, τα μεταξύ τους όρια γίνονται ασαφή και στο τέλος χάνονται, εφόσον η όσμωση-μνημόνευση αιρετικού διαρκεί.
Σημειώνω, γράφοντας τη λέξη "αλήθεια" εννοώ τον άνθρωπο και στην κλήση του προς το καθ΄ ομοίωση - μη ξεχνάμε ποτέ κατά Χάρη.
Όταν τα όρια μεταξύ αληθείας και ψεύδους γίνονται ασαφή και ακαθόριστα, παύει να υπάρχει η εν επιγνώσει μετάνοια, η δε άμβλυνση του φρονήματος πίστης, φαλκιδεύει την πίστη. Αυτό συνεπάγεται πλήρη απώλεια της ταπείνωσης, όρος εκ των ων ουκ άνευ, προκειμένου ο πιστός να γίνει δέκτης της αγιαστικής και μυστηριακής (ιεροκρυφίως) Χάριτος.
Διευκρινίζω : "εν επιγνώσει μετάνοια" είναι η βαθύτατη συντριβή και η εξ αυτής συναίσθηση "στεναγμών αλαλήτων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα.
Η φαινομενικά ακίνδυνη μνημόνευση αιρετικού διαπράττει το ανοσιούργημα να επιφέρει πλήρη εσωτερικό, πνευματικό δηλαδή, διχασμό στους πιστούς, όταν μάλιστα κυριαρχεί από άμβωνα μια εντελώς επιδερμική κατήχηση. Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος αίρονται, αφού πλέον δεν αναβλύζουν τα της Χάριτος ρείθρα, και, τα αρδεύοντα άπασαν την κτίση προς ζωογονία είναι μόνο τα υλικά αγαθά. 'Έτσι, η κατανάλωση γίνεται το υποκατάστατο της χαράς και οι άνθρωποι καταντούν θύματα του shopping therapy. Η κατανάλωση, κάποιες φορές, γίνεται και ερωτική κατανάλωση ανθρώπων.
Η σύσταση "μη προσέρχεστε στη θεία Μετάληψη, όσοι κοινωνείτε αλλού", μόνο ως συμβουλή πνευματικού προς εξομολογούμενο δέον να εκτιμηθεί. Όπως ο πνευματικός έχει χρέος να πει : Μη μεταλαμβάνεις, εφόσον παίρνεις την όστια, το ίδιο πρέπει να πει δημόσια, για να διαφυλάξει το ορθόδοξο φρόνημα πίστης και να τηρήσει ανέπαφη την αλήθεια, από την όσμωση του ψεύδους, προς ωφέλεια των πιστών. Είναι, άλλωστε, και η πρακτικά δυσδιάκριτη επενέργεια του φιλιόκβε, τις διαστάσεις του οποίου μας εμποδίζει να διακρίνουμε η επιβολή και επιβουλή της Καινοτομίας.
Πού καταλήγουμε λοιπόν ; Ότι ενδεχομένως τα έργα μας είναι λίαν καλά, είναι όμως όλα άκυρα, αν δεν αντιληφθούμε πόσο άκυρη είναι η θεωρία μας, που ξεκίνησε από την Κοινωνία των Εθνών για να καταλήξει στο απευκταίο των "Ηνωμένων Θρησκειών". Τα δόγματα καταργούνται - δεν υπάρχουν πολλά - εν ονόματι της πίστης, προς χάριν των σιωνιστών και του ανυπόστατου θεού τους. Σε πρώτη φάση θα μας πουν : "έκαστος με τις διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις του", αργότερα όμως ο Νόμος θα προστάζει : "μια πίστη μόνο, μια έκφραση μόνο". Όποιος τον παραβαίνει κακό της κεφαλής του. Η διαφορετικότητα των εκφράσεων, κατ΄ άλλους ετερότητα, υποθάλπει ακρότητα, η ακρότητα δογματικότητα, στο τέλος δε, φονικότητα. Η συνέχεια γνωστή και "θάνατος στους φασίστες".
Επιμύθιο
"Πού καταλήγουμε λοιπόν ; Ότι ενδεχομένως τα έργα μας να είναι λίαν καλά, είναι όμως όλα άκυρα, αν δεν αντιληφθούμε πόσο άκυρη είναι η θεωρία μας, που ξεκίνησε από την Κοινωνία των Εθνών για να καταλήξει στο απευκταίο των "Ηνωμένων Θρησκειών"."
Συνηθισμένη φράση "τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν", δεν ισχύει όμως, όταν τα λόγια φανερώνουν έμπρακτα το είμαι και το υπάρχω. Τότε τα λόγια ούτε φεύγουν, ούτε και χάνονται. Αν ο πρακτικός βίος δεν γίνει κατά τα έτη (χρόνος) της ζωής μας απόδειξη της θεωρίας του βίου, "τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ".
Ζούμε μέσα στον κόσμο, και στο χρόνο του κόσμου αυτού, έχοντας αρνηθεί τις πνευματικές διαστάσεις, που μεταμορφώνουν και τον κόσμο, και το χρόνο. Η ακρίβεια κέρδισε, παραμόρφωσε το χρόνο. Είπαν, μικρό το κακό δεν ζημιώνει την ψυχή και η στολή της ψυχής φόρεσε τον χιτώνα του Λίχα- δώρο της Διηάνειρας στον Ηρακλή.-
Ομως ρωτώ κάτι άλλο. Αν η Θεία Χάρη δηλ. το Αγιο Πνεύμα βρίσκεται στα Μυστήρια που τελεί ο πάτερ, τότε δεν υπάρχει αλλού, αφού είναι χωρισμένος, αποτειχισμένος, και παρακαλεί όσους κοινωνούν αλλού, να μην κοινωνούν σ΄ αυτόν. Το Αγιο Πνεύμα δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα σε 2 χωρισμένες, ουσιαστικα και λειτουργικά, εκκλησίες, αφού τελούν χωριστή θεία κοινωνία, που είναι η βάση για όλα. Που καταλήγουμε λοιπόν ; Οτι όλα όσα γίνονται, δηλ. γάμοι, κηδείες, βαπτίσεις, χειροτονίες κτλ. είναι άκυρα;
Η απάντηση ήταν :
- Το Άγιο Πνεύμα είναι το τελεσιουργό των ιερών Μυστηρίων και ο λόγος αφορά όχι σε κάτι αφηρημένο, όπως το "δεν υπάρχει αλλού;". Υπάρχει και τελειεί τα ιερά Μυστήρια, όταν και όπου επ΄ αληθεία - όχι επί αιρέσει - τελούνται αυτά. Δεν τελειούνται όμως ακαριαίως όλοι οι πιστοί. Αυτό συμβαίνει ιεροκρυφίως, ή ανεπαισθήτως, για να χρησιμοποιήσω μια όχι και τόσο δόκιμη στα θεολογικά λέξη, και είναι συνάρτηση άλλων, διαφορετικών ίσως παραγόντων για τον κάθε πιστό. Διότι προέχει, να κατανοήσει τη σημασία της μνημόνευσης αιρετικού επισκόπου. Οι σημερινοί οικουμενιστές υποβιβάζουν τη μνήμη του επισκόπου, όχι όμως και τον επίσκοπο, όπως και πολλά άλλα.
Άγνοια της μνημόνευσης αιρετικού, ο οποίος παρά τα διατεταγμένα κηρύσσει με γυμνή κεφαλή αίρεση, δηλώνει άγνοια επίσης ενός καίριου ζητήματος. Αφορά, αφ΄ ενός μεν, στην άμβλυνση του φρονήματος πίστεως, αφ΄ετέρου δε, στη διαπίδυση (λέγεται και όσμωση) του ψεύδους εντός της αληθείας. Αποτέλεσμα, τα μεταξύ τους όρια γίνονται ασαφή και στο τέλος χάνονται, εφόσον η όσμωση-μνημόνευση αιρετικού διαρκεί.
Σημειώνω, γράφοντας τη λέξη "αλήθεια" εννοώ τον άνθρωπο και στην κλήση του προς το καθ΄ ομοίωση - μη ξεχνάμε ποτέ κατά Χάρη.
Όταν τα όρια μεταξύ αληθείας και ψεύδους γίνονται ασαφή και ακαθόριστα, παύει να υπάρχει η εν επιγνώσει μετάνοια, η δε άμβλυνση του φρονήματος πίστης, φαλκιδεύει την πίστη. Αυτό συνεπάγεται πλήρη απώλεια της ταπείνωσης, όρος εκ των ων ουκ άνευ, προκειμένου ο πιστός να γίνει δέκτης της αγιαστικής και μυστηριακής (ιεροκρυφίως) Χάριτος.
Διευκρινίζω : "εν επιγνώσει μετάνοια" είναι η βαθύτατη συντριβή και η εξ αυτής συναίσθηση "στεναγμών αλαλήτων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα.
Η φαινομενικά ακίνδυνη μνημόνευση αιρετικού διαπράττει το ανοσιούργημα να επιφέρει πλήρη εσωτερικό, πνευματικό δηλαδή, διχασμό στους πιστούς, όταν μάλιστα κυριαρχεί από άμβωνα μια εντελώς επιδερμική κατήχηση. Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος αίρονται, αφού πλέον δεν αναβλύζουν τα της Χάριτος ρείθρα, και, τα αρδεύοντα άπασαν την κτίση προς ζωογονία είναι μόνο τα υλικά αγαθά. 'Έτσι, η κατανάλωση γίνεται το υποκατάστατο της χαράς και οι άνθρωποι καταντούν θύματα του shopping therapy. Η κατανάλωση, κάποιες φορές, γίνεται και ερωτική κατανάλωση ανθρώπων.
Η σύσταση "μη προσέρχεστε στη θεία Μετάληψη, όσοι κοινωνείτε αλλού", μόνο ως συμβουλή πνευματικού προς εξομολογούμενο δέον να εκτιμηθεί. Όπως ο πνευματικός έχει χρέος να πει : Μη μεταλαμβάνεις, εφόσον παίρνεις την όστια, το ίδιο πρέπει να πει δημόσια, για να διαφυλάξει το ορθόδοξο φρόνημα πίστης και να τηρήσει ανέπαφη την αλήθεια, από την όσμωση του ψεύδους, προς ωφέλεια των πιστών. Είναι, άλλωστε, και η πρακτικά δυσδιάκριτη επενέργεια του φιλιόκβε, τις διαστάσεις του οποίου μας εμποδίζει να διακρίνουμε η επιβολή και επιβουλή της Καινοτομίας.
Πού καταλήγουμε λοιπόν ; Ότι ενδεχομένως τα έργα μας είναι λίαν καλά, είναι όμως όλα άκυρα, αν δεν αντιληφθούμε πόσο άκυρη είναι η θεωρία μας, που ξεκίνησε από την Κοινωνία των Εθνών για να καταλήξει στο απευκταίο των "Ηνωμένων Θρησκειών". Τα δόγματα καταργούνται - δεν υπάρχουν πολλά - εν ονόματι της πίστης, προς χάριν των σιωνιστών και του ανυπόστατου θεού τους. Σε πρώτη φάση θα μας πουν : "έκαστος με τις διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις του", αργότερα όμως ο Νόμος θα προστάζει : "μια πίστη μόνο, μια έκφραση μόνο". Όποιος τον παραβαίνει κακό της κεφαλής του. Η διαφορετικότητα των εκφράσεων, κατ΄ άλλους ετερότητα, υποθάλπει ακρότητα, η ακρότητα δογματικότητα, στο τέλος δε, φονικότητα. Η συνέχεια γνωστή και "θάνατος στους φασίστες".
Επιμύθιο
"Πού καταλήγουμε λοιπόν ; Ότι ενδεχομένως τα έργα μας να είναι λίαν καλά, είναι όμως όλα άκυρα, αν δεν αντιληφθούμε πόσο άκυρη είναι η θεωρία μας, που ξεκίνησε από την Κοινωνία των Εθνών για να καταλήξει στο απευκταίο των "Ηνωμένων Θρησκειών"."
Συνηθισμένη φράση "τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν", δεν ισχύει όμως, όταν τα λόγια φανερώνουν έμπρακτα το είμαι και το υπάρχω. Τότε τα λόγια ούτε φεύγουν, ούτε και χάνονται. Αν ο πρακτικός βίος δεν γίνει κατά τα έτη (χρόνος) της ζωής μας απόδειξη της θεωρίας του βίου, "τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ".
Ζούμε μέσα στον κόσμο, και στο χρόνο του κόσμου αυτού, έχοντας αρνηθεί τις πνευματικές διαστάσεις, που μεταμορφώνουν και τον κόσμο, και το χρόνο. Η ακρίβεια κέρδισε, παραμόρφωσε το χρόνο. Είπαν, μικρό το κακό δεν ζημιώνει την ψυχή και η στολή της ψυχής φόρεσε τον χιτώνα του Λίχα- δώρο της Διηάνειρας στον Ηρακλή.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου