Να ασχολείσαι με τα ιατρικά, άφησε τα θεολογικά και μη κρίνεις ἀλλότριον οἰκέτην. Απαντητικό σχόλιο

 Βλέπε  http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html

Για τους κ.κ. ΝΠ και S,

και το : "Αλήθεια, δεν θα ήταν κρίμα και κοροϊδία να τολμούσα να δια-φημίζομαι, ο άσχετος εγώ να σου κάνω το γιατρό όταν δεν είναι καθόλου το αντικείμενό μου αυτό, και όχι μόνο δεν γνωρίζω τίποτα και είμαι όντως άσχετος αλλά να προσπαθώ και από πάνω να σε βγάζω αποτυχημένο γιατρό "για τα μπάζα;" Ας σοβαρευτούμε λίγο..."

κχ.
Σωστά, ας σοβαρευτούμε λίγο. Η Ιατρική είναι ο μόνος και μοναδικός κλάδος της Επιστήμης, ο οποίος απαιτεί, αν θέλεις να ασκείς τα σχέση έχοντα με σωματικά νοσήματα, πλήρη πανεπιστημιακή και νοσοκομειακή μαθητεία. Όλα τα άλλα επιτηδεύματα μπορεί κανείς να τα κάνει - μιλώ γενικά και όχι εξειδικευμένα - φτάνει να έχει παρατηρητικότητα και λίγες στροφές παραπάνω να παίρνει το μυαλό.

Με τη Θεολογία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι προσβάσιμη στον καθένα, ανεξάρτητα αν διαθέτει πτυχίο επιστημονικής κατάρτησης του αντικειμένου (έστω, το αντικειμένου). Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι στα Θρησκευτικά οφείλουμε όλοι να δίνουμε το παρόν, αφού αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της Εκκλησίας. Μικροί και ασήμαντοι δάσκαλοι - κατόπιν μαθητείας - καλούμαστε να γίνουμε, σύμφωνα με το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη ... διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν.

Ουδένα ανταγωνίζομαι ή επιθυμώ να δρέψω δάφνες, που κατά τεκμήριο του ανήκουν. Γι΄ αυτό, κύριε ΝΠ, εν καινοτομία αποτειχισθέντα, βρίσκω εντελώς άστοχο αυτό που γράψατε μόλις παραπάνω, για να δικαιολογήσετε το "όπως εγώ δεν κάνω το γιατρό, άσε κι εσύ τα θεολογικά ". Ιδού η λαμπρή σας σύσταση :

" Κι' άν θέλεις να μη σου βγει οριστικά η ρετσινιά, (αν και είναι κάπως αργά) ΑΦΗΣΕ τη θεολογία, "δε σου πάει" αλλά ούτε και συ "την πας" εκεί που θέλει ο Θεός αλλά εκεί που θέλεις εσύ και τη φέρνεις και τη γέρνεις στα δικά σου μέτρα. Τα όριά σου μέτρα... Τουλάχιστον όμως, δόξα τω Θεώ, έχεις και λίγη συναίσθηση, για να μην σε αδικώ. Λες: "Ότι δεν θεολογώ, όπου και τα εισαγωγικά, το γνωρίζω καλώς." Αφού λοιπόν το γνωρίζεις καλώς, ποίει καλώς και απόφευγέ την, αδελφέ μου, για καλό σου το λέγω ".

Κι εγώ λέω για το καλό σας, αν διδάσκετε τους μαθητές να μην ασχολούνται  με τα Θρησκευτικά, τους κάνετε πολύ κακό. Θα πηγαίνουν στην εκκλησία και το σανό που έχουν στην κεφαλή τους θα γίνεται πίτουρο. Κάτι που δεν έκανα γιατί συνάντησα τους παλαιοημερολογίτες στη διαδρομή. Πρώτα θα μάθεις τη ζημία που πάθαμε, μου είπαν, και ύστερα θα αποφασίσεις. Ο Θεός μου χάρισε την υπομονή. Πήγαινα στην εκκλησία «με το νου και με τη γνώση». Δεν άλλαξα νου, όπως είπε σχολιαστής Μ. αναφερόμενος στη μετάνοια. Με νου και γνώση βρήκαν καμπόσοι τον Θεό, έλεγαν οι παλαιοί. Στην εκκλησία λοιπόν άκουγα άπειρες αναφορές στους πατέρες, εδάφια ολόκληρα από στήθους της Αγίας Γραφής, τίποτα όμως από αυτά δεν έδενε με όσα γράφονταν, ακούγονταν ή παρέπεμπαν στις αιτίες, που μας έφεραν στην άθλια σημερινή κατάσταση.

Ο κ. S την περιγράφει με το ανεπανάληπτο χωρίο από τον Προφήτη Ησαΐα : «τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέραν μεγάλην ουκ ανέχομαι· νηστείαν και αργίαν και τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου· εγεννήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών.»

Δεν το συνδέει με την Καινοτομία, ούτε κι εσείς,. Πάντως οι οπτικοακουστικές και άλλες ορατές ασχήμιες σας ώθησαν στην άτακτη, όπως χαρακτηρίστηκε, αποτείχιση. Η εύτακτη είναι  απευκταία με επιχείρημα : «αν θελήσω να πάω με τους παλαιοημερολογίτες σε ποια παράταξη να ενταχθώ;». Αφελές βέβαια. Επειδή θυμίζει την ερωτηματική απάντηση που θα έδινε ένας αγνωστικιστής σε άλλον, ίσως, φοβούμενο κάποιον από τους πολλούς θεούς. Αν του ζητούσε τη συμβουλή του για την απόφαση να γίνει Χριστιανός, ο αγνωστικιστής θα του απαντούσε : «Και με ποιον θα πας; Με τους καθολικούς, με τους προτεστάντες, με τους ορθόδοξους; ή με τους Μονοφυσίτες, ή ... ή ...;». Τι θα έκανε λοιπόν ο θεοσεβούμενος ; Θα μάζευε τα κουβαδάκια του και θα πήγαινε σε άλλη παραλία. Καλύτερη η δια στοών φέρουσα σε υπήνεμα ακρογιάλια. Θα έχετε, ίσως, πέρα εκεί στην Αυστραλία. Έχετε όμως τους καρχαρίες, που εμείς δεν έχουμε. Εδώ έχουμε τεράστια κήτη, που μας καταπίνουν, δεν μας χωνεύουν, και μας αποβάλλουν. Είμαστε ξένο σώμα, μας απορρίπτουν όπως τα μοσχεύματα.

Μετά από αυτά, και την εντός Καινοτομίας αποτείχιση, κύριε Π, δεν θα είχε άδικο να παρατηρήσει κάποιος ότι τα στραβά αυτής τα βλέπετε, όπως βλέπετε ένα σκύλο, την ουρά του οποίου προσπαθείτε να ισιώσετε. Μάταια όμως. Πολλές οι παρατάξεις των ΓΟΧ, το γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε και ελπίζουμε σύντομα η ακαταστασία να τελειώσει. Εσείς τι θα κάνετε τότε ; Τι θα μας προσκομίσετε από τα βιβλία της εκκλησιολογίας, της κανονολογίας ή της παραδοσιολογίας, αφού το Δόγμα δεν σας είναι αρκετό ; Σας έμαθαν ότι το ημερολογιακό δεν αφορά στο Δόγμα και αλλάξατε πλευρό. Τις Κυριακές όμως ακούτε το «σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου (δηλώνει χρόνο) ... Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα (δηλώνει ημέρα)». Πείτε μας λοιπόν, άσκοπη η, όπως χλευαστικά και ανόητα λέτε, χρονολατρεία και ημερολατρεία μας ; Φυσικά, τον ποιητή των ημερών και του χρόνου προσκυνούμε, λατρεύουμε και τιμούμε, επειδή εντός χρόνου και ημερών χρόνου υπάρχουμε. Δεν γίναμε ακόμη αδιάστατοι όπως εσείς.

Τέλος, για τον κύριο S. που μας ρώτησε  τι θα απαντούσαμε στον Απ. Παύλο με το   : Ρμ. 14,4 "σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν"; του λέμε :
Αβλεψία ; Μάλλον. Άλλοι κρίνουν εμάς, εμείς δεν κρίνουμε (κρίναμε) κανένα ἀλλότριον οἰκέτην. Τότε φωνάξαμε "μας φραγκέψανε", όπως σήμερα φωνάζουμε "μας πουλήσανε". Αρνηθήκαμε να γίνουμε οικέτες αλλότριων κυρίων ψευδώς και κακόβουλα επικαλουμένων το όνομα του Κυρίου. Το τι τραβήξαμε δεν λέγεται. Η νονά μου, αδελφή της μητέρας μου και δασκάλα, έπρεπε να δηλώσει νεοημερολογίτισα για να διοριστεί - σημείωσε, χήρα με ένα παιδί. Ο Κύριος να την αναπαύσει. Όταν κάποτε, επηρεασμένος από τις σαχλαμάρες τις νεοορθοδοξίας, της είχα πει : Το συναίσθημα δεν έχει σχέση με την εκκλησία και την πίστη μας, μού απάντησε : Και πού βάζεις τότε το "ο Θεός αγάπη εστί;". Τα μάζεψα, κλείστηκα στο "ταμιείον" μου και προσευχήθηκα. Προσευχόμουν για πολλά χρόνια, κάποτε βγήκα.