Αναδημοσίευση από http://orthodox-voice.blogspot.gr/2014/09/blog-post_89.html
Γράφει ο αδελφός μας Κυπριανός:Ο κοιμηθείς Μοναχός Θεόκλητος ήταν σφοδρός πολέμιος των παλαιοημερολογιτών,
(http://kyprianoscy.blogspot.ca/2014/09/blog-post_19.html )
Από κείμενο του κοιμηθέντος Μοναχού Θεοκλήτου:
... Όσοι διδάσκουν θεολογίαν και με την μεν δεξιάν κρατούν την Αγίαν Γραφήν, εις δε την ευώνυμον την ερμηνείαν των Πατέρων, ούτοι ευρίσκονται εντός της πνευματικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όσοι υπευθύνως ενεργούν βάσει των Πατερικών Παραδόσεων, ούτοι δοξάζουν αληθώς τον Θεόν. Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι΄ αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει. Δια τούτο φρονούμεν, ότι οι καλούμενοι παλαιοημερολογίται πρσέφερον ανυπολόγιστον υπηρεσίαν εις την Εκκλησίαν δια της εμμονής αυτών εις το παλαιόν εορτολόγιον. Επαναλαμβάνομεν ότι το ημερολόγιον δεν είναι παράδοσις, ειμή μόνον εφ΄ όσον συνδέεται με την δημοσίαν λατρείαν ολοκλήρου της Ορθοδοξίας. Είναι συνεκτικός κρίκος της ιστορίας της, μέσον προς ομοιόμορφον εκδήλωσιν της λειτουργικής της ζωής, στοιχείον ενότητος με τας επί μέρους Ορθοδόξους Εκκλησίας. Το ισχυρότερον επιχείρημα των παλαιοημερολογιτών, είναι αυτή η αντικανονική εισαγωγή του ημερολογίου εις την Εκκλησίαν, ήτις διέσπασε την εξωτερικήν ενότητα, πράξις υποκειμένη κατά τους Ι. Κανόνας εις ποινήν, μήπω εισέτι λαβούσαν χώραν. Δια το «μήπω», λοιπόν, τούτο, η Εκκλησία της Ελλάδος ουκ εξέπεσεν εκ της στάσεως αυτής ως αδελφής ομοτίμου και ορθοτομούσης τον λόγον της αληθείας ταις λοιπαίς Ορθοδόξοις Εκκλησίαις. Ναι, αλλ΄ εσκανδάλισε, και η αντικανονικότης παραμένει εισέτι αθεράπευτος, αντικανονικότης εξικνουμένη, υπό τινας προϋποθέσεις, μέχρι σχίσματος. Πολλάκις κατηγορήθησαν οι παλαιοημερολογίται ως απειθείς τη Εκκλησία. Είναι άδικος η κατηγορία, εφ΄ όσον πρόκειται περί θέματος σχετιζομένου με την θρησκευτικήν των συνείδησιν, ωκοδομημένην εν τω σεβασμώ των Ορθοδόξων παραδόσεων. Και αν δια την απείθειάν των αυτήν θελήσωμεν να τοις προσάψωμεν μομφήν, εξ ίσου υποχρεούμεθα να τιμήσωμεν αυτούς, ως θα γίνη ασφαλώς κάποτε υπό της ιστορίας, διότι ηρνήθησαν να ακολουθήσουν τας περιπετειώδεις ανθρωπίνους ιδιοτροπίας. Ενδέχεται, βεβαίως, να μη καλύπτωνται απολύτως εξ απόψεως Κανονικής, επειδή εν προκειμένω το ζήτημα τελεί εν υποδικία, αλλ΄ η ουσία του παραμένει τοιαύτη, ώστε, και αυτή η Εκκλησία της Ελλάδος ούσα ακάλυπτος Κανονικώς, να μη δικαιούται να αξιοί υπακοήν. Ας μη λησμονώμεν άλλωστε ότι, ότε ετυρεύοντο τα περί Ημερολογίου και Πασχαλίου Κανόνος εν Κωνσταντινουπόλει, ως και άλλαι κινδυνώδεις καινοτομίαι, ων ο ήχος κατεθρόει το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου ήτο ο μοιραίος Μελέτιος Μεταξάκης, όστις συνεκινείτο περισσότερον από τον προοδευτικόν Αγγλικανισμόν ή τα «απηρχαιωμένα» δόγματα της Ορθοδοξίας. Η εποχή αυτή ήτο πλήρης καχυποψιών, και οι πιστοί εν τω νέω ημερολογίω διείδον την απαρχήν αντικανονικών ενεργειών της Εκκλησίας και, φυσικά, αντέδρασαν, αποξενωθέντων, ευλαβεστάτων ορθοδόξων από την ζωήν της Εκκλησίας της Ελλάδος – ως εγένετο και με την Ρωσικήν Εκκλησίαν, έως ου ο Μ. Πέτρος, βλέπων την εκκοσμίκευσιν αυτής κατήργησε το Πατριαρχείον και ανέλαβεν ούτος την διοίκησιν. Αλλ΄ εκείνο όμως, το οποίον επιβάλλεται να προσέξωμεν ιδιαιτέρως, δεν είναι μόνον η σταθερά στάσις των παλαιοημερολογιτών έναντι του εορτολογικού προβλήματος, αλλ΄ η εκφραστική διάθεσις της τοποθετήσεώς των έναντι των εκκλησιαστικών παραδόσεων, ων εμφανίζονται αυτοί ως πιστοί φύλακες και ακαταίσχυντοι τηρηταί. Εξηγήσαμεν ανωτέρω πόσην σημασίαν έχει δια την Εκκλησίαν ο σεβασμός εις τας παραδόσεις και τι είναι παράδοσις. Κατά ταύτα οι ευλαβείς ούτοι χριστιανοί κατέστησαν αξιομίμητον υπόδειγμα εις την καθ΄ ημάς Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν, μη στέρξαντες να ακολουθήσουν τας εξ ηλαττωμένου σεβασμού προς τους Πατέρας καινοτόμους τάσεις μιας συγκεχυμένης εποχής. Εάν η Εκκλησία αποφασίση να ανασυνδέση τον διακοπέντα δεσμόν της με τους αγίους Πατέρας, είναι απαραίτητον όπως εγκολπωθή τους ασκητικούς παλαιοημερολογίτας, οίτινες αποτελούν ζώσαν πραγματικότητα, ως εκείνη της αρχαίας Εκκλησίας, από τε απόψεως ορθοδόξων φρονημάτων, ηθικού βίου και ιδιαζούσης πνευματικότητος.
Αι πέριξ της Αττικής έρημοι επληρώθησαν γυναικείων μοναστηρίων και αλλαχού ανδρώων, ανηκόντων εις παλαιοημερολογίτας. Ολόκληροι αι οικογένειαί των ενδύονται το άγιον και αγγελικόν σχήμα, ενθυμίζουσαι εναργώς τας αγίας οικογενείας των μεγάλων Διδασκάλων της Εκκλησίας, Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου και άλλων. Και είναι θαύμα να βλέπη τις εις τας Μονάς, την αναβίωσιν της ευσεβείας εκείνης, ήτις ενεφανίσθη εις την Εκκλησίαν από τον πρώτον αιώνα, εις μίαν υλιστικήν εποχήν και ολιγόπιστον γενεάν, και εν τω προσώπω μοναστών και μοναζουσών να διακρίνη εδώ μεν την Μακρίνα, εκεί δε τον Μ. Βασίλειον, την Νόννα, τον Γρηγόριον τον Θεολόγον, τον Χρυσόστομον, την Συγκλητικήν, τον Γρηγόριον Νύσσης, την Εμμέλειαν, τον Ναυκράτιον, τον Πέτρον, Γρηγόριον τον Παλαμά με τους αδελφούς του, την μητέρα του και τας αδελφάς του. Που μεν Νικόδημον τον Αγιορείτην, που δε την μητέρα του Αγάθην, όλους περιβεβλημένους μοναστικώς εν απόκοσμον και θείον σχήμα, ούτινος η ουσία βεβαιούται ως ασκητική και μοναστική, πνεύμα, όπερ διήκει δι΄ όλης της ιστορίας της Ανατολικής Εκκλησίας, και αποβαίνει τόσον εκφραστικόν των επί γης σκοπών της.
1 σχόλιο:
Kyprianos Christodoulides είπε...
Δεν γνωρίζω πότε τα έγραψε αυτά. Γνωρίζω όμως τι έγραψε το έτος 2003. http://www.egolpion.com/gox_theoklitos.el.aspx
Σημειώνω, έχει λάβει εμπεριστατωμένη απάντηση, όχι από εμέ, αλλά παρέμεινε και παραμένει αδημοσίευτη από ιστολόγια και ευρείας κυκλοφορίας έντυπα.
Επίσης, όταν έγραφε τα παραπάνω, αγνοούσε τα ακολουθούντα, ...
«... Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι».
῎Ετους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄.
Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ
Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ
Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες»
... και τα παρακατιόντως σχολιαζόμενα ;
- «Επαναλαμβάνομεν ότι το ημερολόγιον δεν είναι παράδοσις, ειμή μόνον εφ΄ όσον συνδέεται με την δημοσίαν λατρείαν ολοκλήρου της Ορθοδοξίας. Είναι συνεκτικός κρίκος της ιστορίας της, μέσον προς ομοιόμορφον εκδήλωσιν της λειτουργικής της ζωής, στοιχείον ενότητος με τας επί μέρους Ορθοδόξους Εκκλησίας.»
κχ
- Τελικά είναι, ή δεν είναι παράδοσις το ημερολόγιο ; Φυσικά, θέτει εκτός προϋποθέσεων τη φαυλοποιό διπλωματία. Αλλά όχι ...
-«Ας μη λησμονώμεν άλλωστε ότι, ότε ετυρεύοντο τα περί Ημερολογίου και Πασχαλίου Κανόνος εν Κωνσταντινουπόλει, ως και άλλαι κινδυνώδεις καινοτομίαι, ων ο ήχος κατεθρόει το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου ήτο ο μοιραίος Μελέτιος Μεταξάκης, όστις συνεκινείτο περισσότερον από τον προοδευτικόν Αγγλικανισμόν».
κχ
- Τότε ήταν ο Μελέτιος Μεταξάκης και οι σήμερον "τηρεύοντες" έχουν κατακλύσει τα πάντα. Ο αγγλοαμερικανικός σιωνισμός μας έχει καταπιεί. Το ιστορικό προηγούμενο με τον προφήτη Ιωνά επαληθεύθηκε άπαξ. Δεύτερη δεν ξαναγίνεται, ὁ Παράκλητος τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν·
- «η αντικανονική εισαγωγή του ημερολογίου εις την Εκκλησίαν διέσπασε την εξωτερικήν ενότητα υποκειμένη κατά τους Ι. Κανόνας εις ποινήν μήπω εισέτι λαβούσαν χώραν».
κχ
- Δεν διέσπασε μόνο την εξωτερική ενότητα. Το κυριότερο, διέσπασε την εσωτερική. Και τι θα γίνει όταν οψέποτε, το μήπω, εξετασθεί υπό Συνόδου ; Θα απορρίψει την απόφαση του 1583 και άλλων; Αποφάσεις Συνόδων ποτέ δεν ανατράπηκαν υπό άλλης Συνόδου, εννοείται μη ληστρικής. Τι όμως γίνεται μέχρι το οψέποτε ;
- «Εάν η Εκκλησία αποφασίση να ανασυνδέση τον διακοπέντα δεσμόν της με τους αγίους Πατέρας, είναι απαραίτητον όπως εγκολπωθή τους ασκητικούς παλαιοημερολογίτας, οίτινες αποτελούν ζώσαν πραγματικότητα, ως εκείνη της αρχαίας Εκκλησίας, από τε απόψεως ορθοδόξων φρονημάτων, ηθικού βίου και ιδιαζούσης πνευματικότητος».
κχ
- Εάν αποφασισθεί η ανασύνδεση πώς θα γίνει η εγκόλπωση ; Με το Παλαιό ή με το Νέο ; Και μέχρι τότε τι κάνουμε ; Τι περιμένουμε, να την πάθουμε, όπως την έπαθαν οι αρχικά αντιδράσαντες στο φιλιόκβε του παπισμού, τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει το τέλος ; Βέβαια, κάτι θα έγινε με τα συγχωροχάρτια.
Τέλος, τι θα έλεγε σήμερα, αν ζούσε, ο κοιμηθείς ; Εκείνος δεν ζει, ζούμε εμείς. Θα λέμε αυτά του 2003 ή τα αγνώστου ημερομηνίας άλλα ;
Ο Κύριος να τον αναπαύσει.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου