Che fece… il gran rufiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναί ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναί, και λέγοντάς το τώρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι – το σωστό – εις όλην την ζωή του. (*)
(Κωνσταντίνος Καβάφης)
Σχόλιο :
Στην εποχή των «μερικών ανθρώπων» μεγάλα ναι και μεγάλα όχι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν τα μερικά - ή επί μέρους - ναι, όπως και τα μερικά - ή επί μέρους - όχι. Το διδασκόμαστε συστηματικά εδώ και χρόνια, αφήνοντας «το όλον» και το «ναι σε όλα» για άλλους : Τους μεγιστάνες του όλου χρήματος των μερικών ανθρώπων.
Η τρομοκρατία της μεγάλης φτώχειας, του λοιμού και των λιμών, θα μας κάνει ακόμη πιο μερικούς των μερικών, άρα και τα όχι και τα ναι μας. Είπαμε, όχι να το κάνουμε σαν τους ταλιμπάν και τους ISIS. Δια τα καθ΄ ημάς «το όλον ναι» έγινε βίωμα και τρόπος ζωής, όταν εν τω Αθήνησι Βουλευτηρίω ψήφιζαν όλοι «ναι σε όλα», έχοντας τη συνείδηση του όλου κόμματος και της όλης, ουμανιστικής και παγκόσμιας, ανθρωπότητας.Στην εποχή των «μερικών ανθρώπων» μεγάλα ναι και μεγάλα όχι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν τα μερικά - ή επί μέρους - ναι, όπως και τα μερικά - ή επί μέρους - όχι. Το διδασκόμαστε συστηματικά εδώ και χρόνια, αφήνοντας «το όλον» και το «ναι σε όλα» για άλλους : Τους μεγιστάνες του όλου χρήματος των μερικών ανθρώπων.
Τώρα η όλη ανθρωπότητα εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες της Ευρώπης, ή Ευρώπης των Βρυξελλών, όπου μένουμε.
(*) Τα ανωτέρω, φωτογραφία, ποίημα και σχόλιο, από το ιστολόγιο "Αβέρωφ"
3 σχόλια:
Στην εποχή των «μερικών ανθρώπων», μεγάλα ναι και μεγάλα όχι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν τα μερικά – ή επί μέρους – ναι, όπως και τα μερικά – ή επί μέρους – όχι. Το διδασκόμαστε συστηματικά εδώ και χρόνια, αφήνοντας «το όλον» και το «ναι σε όλα» για άλλους : Τους μεγιστάνες του όλου χρήματος των μερικών ανθρώπων. Η τρομοκρατία της μεγάλης φτώχειας, του λοιμού και των λιμών, θα μας κάνει ακόμη πιο μερικούς των μερικών, άρα και τα όχι και τα ναι μας. Είπαμε, όχι να το κάνουμε σαν τους ταλιμπάν και τους ISIS. Δια τα καθ΄ ημάς «το όλον ναι» έγινε βίωμα και τρόπος ζωής, όταν εν τω Αθήνησι Βουλευτηρίω ψήφιζαν όλοι «ναι σε όλα», έχοντας τη συνείδηση του όλου κόμματος και της όλης, ουμανιστικής και παγκόσμιας, ανθρωπότητας. Τώρα η όλη ανθρωπότητα εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες της Ευρώπης, ή Ευρώπης των Βρυξελλών, όπου μένουμε.
Πάμε να φύγουμε, εδώ ήρθαμε.
Το Μεγάλο ναι του Θεού, συνάντησε το μεγάλο Όχι του ανθρώπου. Τώρα πάει να το φτιάξει, θέλει να κρύψει το όχι και να το κάνει ναι. Έτσι, λοιπόν, η αγάπη δεν έχει όρους και όρια, η Τέχνη δεν έχει κι αυτή όρους και όρια, η Επιστήμη το ίδιο. Σημείωση, ο Χόκινγκ μας λέει να τα μαζεύουμε. Από κοντά και ο υπουργός της Δικαιοσύνης. Που πιθηκίζει σαν τους συναδέλφους του των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ανήκομεν εις την Δύσιν : «.Η Πολιτεία οφείλει να ανταποκριθεί στη νομική και αξιακή της δέσμευση για το σεβασμό της ετερότητας κάθε προσώπου και για τη σταδιακή άρση των διακρίσεων λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού».
Δεν μας λέει ποιος κάνει τη διάκριση των φύλων, προφανώς επειδή το έχει γράψει ένας συναρμόδιος επί της Παιδείας ποιητής και αναπληρωτής. Διάκριση φύλων δεν υπάρχει, μας λέει ο κύριος Κουράκης : «Ενώναμε τα αιδοία μας / καταργώντας την εσοχή της και την εξοχή μου / κατακτώντας την παλινόρθωση του ανδρόγυνου / όπου ο άνδρας αποκτά αιδοίο χωρίς εξοχή και η γυναίκα εσοχή με πλήρωση».
Συμπέρασμα ; Δεν υπάρχουν φύλα, αλλά γάμος υπάρχει. Και οικογένεια υπάρχει. Η επιστήμη φτιάχνει ευνούχους και η Τέχνη πιθάρια (εσοχή) με πλήρωση. Τα παιδιά πώς προκύπτουν ;;;
Η εύκολη λύση, όταν δεν έχουμε την ικανότητα να καταθέσουμε επιχειρήματα, είναι η προσφυγή στον αφοριστικό λόγο, δηλαδή, σε αποφθέγματα. Ένα ποίημα, όπως αυτό του Κ. Καβάφη, ρίχνει στο τραπέζι πολλές λευκές σελίδες και όποιος επιθυμεί να τις γεμίσει, τότε μπορεί να δοκιμάσει τις ικανότητές του.
Η δική μου προσπάθεια ήταν όσο το δυνατό να γράψω λίγα, έστω όμως περιεκτικά και συνοδά – εν μέρει όχι τόσο απαραίτητο – της τρέχουσας επικαιρότητας.
Ως προς το ποίημα, τούτο θα ήθελα ακόμη να προσθέσω. Ότι οι τεχνολόγοι (: όσοι έχουν το ταλέντο να γράφουν υπέροχα ) κινούνται στα πλαίσια «μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης», όπως έγραψε ένας άλλος, ή σαν αυτό του ποιητή : Ο αρνηθείς όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι το σωστό εις όλην την ζωή του.
Ωστόσο, υπήρξαν εκείνοι που όντως τους κατέβαλε η άρνηση. Αλλά μέχρις ενός σημείου. Και αυτό δεν ήταν το «μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης». Πέρασαν από το ανθρώπινο στο θείο. Ποιοι ήταν το γνωρίζουμε, δεν θα αναφερθώ σε ονόματα. Πόσοι ήταν μας είναι άγνωστο. Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το έργο τους και η θεωρία τους, η Εκκλησία και η Θεολογία.
26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.
Τραγικά, λοιπόν, πρόσωπα οι τεχνολόγοι και η τραγωδία, όπως και η λέξη τραγικός, για όσους δεν το γνωρίζουν, ουδαμού συναντάται στα θεολογικά μας Γράμματα.
Δημοσίευση σχολίου