Πρόκειται για ένα σημαντικότατο άρθρο του κυρίου Μ.Λαγκουβάρδου και ο αναγνώστης καλείται να το διαβάσει προσεκτικά. Δείχνει σαφέστατα την εικόνα της σημερινής μας πραγματικότητας, παράλληλα όμως επεξηγεί γιατί είναι καταδικασμένη και κάθε προσπάθεια απαλλαγής μας από το βρόχο της Νέας Τάξης, δηλαδή της παγκοσμιοποίησης, την οποία πολλοί σήμερα διαπιστώνουν και από διαφορετικές θεωρητικές τοποθετήσεις προσπαθούν να την ανατρέψουν ή να την αναχαιτίσουν.
Καλές οπωσδήποτε οι προσπάθειες, αλλά κατά τη γνώμη μου ατελέσφορες, αν δεν καταλάβουμε τις αγκυλώσεις που μας κρατούν καθηλωμένους και είναι αυτές που προδικάζουν το μάταιο του αγώνα. Αυτό ακριβώς συνοψίζει ο καλός αρθρογράφος με αυτό που γράφει :
: "Η επιθυμία των νεωτεριστών (όπως των βουδιστών)* πηγάζει από τον ενδόμυχο φόβο τους να μην ξαναϋπάρξουν. Τόσο πολύ υποβαθμίστηκε η αξία της ανθρώπινης ζωής στην Άπω Ανατολή με τα απολυταρχικά καθεστώτα και τώρα και στη Δύση με τα πολιτεύματα που μόνον κατ΄όνομα είναι δημοκρατικά!"
(*) Σημείωση δική μου.
Θα συμπλήρωνα και των καινοτόμων της Ορθοδοξίας με τις άφθονες αθεολόγητες θεολογικές των προτάσεις, χωρίς να παραβλέπω επίσης τον αξιόλογο αγώνα για μια νέα θεώρηση του μαρξισμού, ο οποίος οφείλει να απαλλαγεί από εφιαλτικές μνήμες που τον συνοδεύουν είτε εδώ, είτε αλλού.Η εξουδετέρωση του φόβου της ύπαρξης και μετά το θάνατο, σημαίνει κονιορτοποίηση της πίστης και το μάταιο αυτής :
«Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών»
Ο "εφηρμοσμένος" μαρξισμός, αυτός που τουλάχιστον γνωρίσαμε, είναι το κήρυγμα του Σταυρού χωρίς Χριστόν ή το κήρυγμα του Χριστού δίχως το Σταυρό.Ως προς την καινοτόμο "ορθοδοξία" αυτή πνίγεται μέσα στις αντιφάσεις και στις παλινωδίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου